24 augustus 2018
Herselt


Report: philip verhaege 
​fOTOS: philip verhaege ©


Met dank aan: (ge)varenwinkel
Met de éénentwintigste editie van (Ge)Varenwinkel trekken we een eindsprint wat betreft de zomerfestivals. Zoals elk jaar steunt het (Ge)varenwinkelfestival een goed doel.
Dit jaar zijn dat de GeneReuzen. Een organisatie met een ‘Hart voor Handicap’. Deze alteratie wilt dat iedereen er gewoon bij hoort, beperking of niet. De GeneReuzen zijn de doeners van ‘Hart voor Handicap’. Ze hebben een charter opgesteld waarin ze ervoor pleiten dat mensen met én zonder beperking samen op pad te gaan….tot erbij horen de normaalste zaak van de wereld is. Het (Ge)Varenwinkel Roots en Bluesfestival heeft dit charter zonder aarzelen mee ondertekend. Het zou fijn zijn moesten jullie dit ook doen op; www.degenereuzen.be
De organisatie van Varenwinkel had op vrijdagavond eigenlijk met Dan Baird and Homemade Sin en The Devon Allman Project een dubbelconcert voor ons in petto. Met telkens de band Greenwood in het voorprogramma…
 
 
Greenwood mocht twee set spelen op de Roots Stage. Op donderdag speelden ze naar verluidt een meer dan verdienstelijke set met werk van Neil Diamond. Op vrijdag deden ze dat huzarenstukje over met een hommage aan Peter Green en zijn Fleetwood Mack. De band rond gitaristen Peter Green, Jeremy Spencer en Danny Kirwan en de ritmesectie met Mick Fleetwood en John McVie hield het amper drie jaar vol. Maar heeft een muzikaal testament nagelaten.
Dat zou na vanavond meer dan ooit blijken. De band Greenwood friste zowaar ons geheugen op en belichaamd muzikaal haast de idealiteit en metempsychose van Fleetwood Mack.  Zanger, gitarist Kris ‘Kirri’ Valvekens, vader en zoon Luc en Zenne Canters (gitaren), drummer Herman Cambre en bassist Marc ‘Rosso’ Van Puyenbroeck hebben namelijk een gezamenlijke passie, Peter Green’s Fleetwood Mac. Greenwood grasduinde dus uit het rijkelijke repertoire van Peter Green’s Fleetwood Mack. Uit de eerste set onthouden we vooral de instrumentalen ‘Like It This Way’ en het schitterende ‘Jigsaw Puzzle Blues’. Na Dan Baird and Homemade Sim speelde Greenwood vooral een ‘greatest hits’ set. Met covers als ‘Sandy Marie’, ‘Oh Well’, ‘Albatross’ en vooral met ‘Need Your Love So Bad’ en ‘Shake Your Money Maker’ ging de sfeer crescendo. Greenwood was dus meer dan een ordinaire openingsact of tussendoortje.
 
Dan Baird and Homemade Sin mochten iets na 20u00 hun opwachting maken op de Main Stage. Jaren geleden waren we getuigen van het legendarische concert van The Georgia Satellites op Mallemunt, een festival op en rond het Muntplein in hartje Brussel. Dé Southern rockband uit Atlanta, Georgia. Sinds 1990 gaat singer-songwriter en Rhythm gitarist Dan Baird zijn eigen weg. Twee jaar later promootte hij zijn solo debuut met ‘Love Songs for The Hearing Impaired’. The Satellites single ‘I Love You Period’ piekte hoog in de charts en belande op nr. 26 in The Billboard Top 100. De release ‘The One I Am’ bereikte zelfs een hoogste notering op nr. 13 op de Billboard Charts voor ‘Album Rock Tracks’. Sinds 2005 toert Dan met de formatie Homemade Slim. De huidige formatie bevat nu de nieuwe rekruut Micke Nilsson op basgitaar, de originele Satellites drummer Mauro Magellan en gitarist Warner E. Hodges (Jason and the Scorchers). Ze zijn nog steeds een glorieuze anomalie in de hedendaagse rockscene. Een Southern rockband met één voet in Nashville en een voet in de rock-‘n-roll. Een setlist hebben ze niet, een oogwenk volstaat om een volgend nummers in te zeten. En voor we er oog in hebben heeft Homemade Sin al een andere song ingezet. De band trok alle registers open met de meest bekende Georgia Satellites-nummers en enkele nieuwe songs zoals de openingstrack ‘Bust Your Heart’ uit de pas verschenen release ‘Screamer’. De weelderige groove uit ‘I Love Your Period’  kwam al vrij vroeg in de setlist en ging naadloos over in de rocker ‘Shake It Till It’s Sore’, de meerstemminge en hoog oplopende rockballade ‘All Over But The Cryin’ en het groovy ‘Just Can’t Wait’. En ook het overweldigende ‘I Don’t Know’ en de jamnummers ‘Crooked Smile’ (uit Dan Baird's titelloze album uit 2008) en ‘Silver Little Lies’ uit zijn recentere ‘Get Loud’ plaat, zijn overgoten met die geweldige tweeledige harmonieën tussen Baird en Hodges. 
Tussen de songs door vindt Hodges nog steeds tijd om zijn Les Paul over zijn schouder te gooien! ‘I Dunno’ bepaalt het tempo van de song met zijn hectische ritmiek en biedt alweer die prachtig gitaarriffs van Hodges. Een muzikaal statement was uiteraard ook ‘Keep Your Hands To Yourself', het Georgia Satellite nummer uit 1986. De melodie heeft een nog grotere popcultuurbetekenis gekregen door een Buick-commercial in 2013. Goosebumps, hell yeah..! We gaan met ‘Something Better’ nog een nieuw nummer brengen zegt Dan. ‘So if we are fall on are ass, don’t worry…’ Als bisnummer mocht het modern spijkerende ‘Sheila’ en het speelse en luid meegekeilde ‘Do You Want Do Dance’ ons een laatste keer bij het strot nemen.
Dan Baird heeft echt de perfecte soulmate gevonden in Warner E. Hodges. De manier waarop het duo de heavy gitaarriffs en solo's inwisselen is een genot om te horen.
Dan Baird blijft een charismatische figuur! And that’s what we like…
 
Devon Allman en Duane Betts zijn de zonen van de oprichters van de iconische band  The Allman Brothers, Gregg Allman en Dickey Betts. The Devon Allman Project is een sextet dat Devon samen met drummer John Lum, percussionisten  R. Scott Bryan, bassist Justin Corgan, gitarist Jackson Stokes en Hammond organist Nicholas David oprichtte. Allman en Betts zetten niet alleen de erfenis van The Allman Brothers voort, ze creëren ook hun eigen erfgoed.
Met de uitgesponnen instrumentale rocker ‘Mahalo’ warmde Devon niet alleen zijn vingerzettingen op. Hij zette ook meteen Varenwinkel naar zijn hand. En dat smulde van zijn performen. Een volgelopen festivaltent ging gretig mee in zijn avances. Met het mooi gecomponeerde ‘Alive’ en de Southern rocktunes uit ‘Ten Million Slaves’ maakte Devon een statement. En ook het funky spijkerende ‘I’ll Be Around’, origineel van The Spinners, brachten de fans aan het dansen. Toen de band ook enkele Motown klassieke danspasjes neerlegde ging het dak er onvoorwaardelijk af. Net zoals bij het slidegitaar begeesterde en Royal Southern Brotherhood's ‘Left My Heart in Memphis’.
 
Met een oprechte inleiding nodigde Devon Duane Betts, de zoon van Allman Brothers-oprichter Dickey Betts, uit op het podium. Met zijn Golden Gibson gitaar pootte hij  een ​​reeks Allman Brothers Band songs neer waaronder Dickey’s song 'Blue Sky'. Een minzame Betts zette vocaal ook ‘Talking Time’, het powervolle ‘Downtown Runaround’ dat werd ingekleurd met fijn snarenwerk en het spijkerende ‘Ride It Out’, uit zijn EP ‘Sketches Of American Music’ in de steigers. De Bill Withers classis ‘Lean On Me’ werd dan weer vocaal vertolkt door  Hammond organist Nicholas David. Een soulklassieker die stillaan uitgroeide naar een heus funky orgasme.
Devon keerde tenslotte terug naar het toneel voor de slowblues ‘Midnight Like Michigan’.
Voor de semi-akoestische meerstemmige country songs ‘Friend Of The Devil’ en ‘Mellisa’ gingen de bandleden er zelfs bij zitten. Als toegift serveerden The Devon Allman Project nog de Allman Brothers klassieker ‘Dreams’. Game, set en match..! ​