26 september 2021
​Hofke van Chantraine, Oud-Turnhout

REPORT: sis vanhoof
​FOTOS:  stefan meekers © 
           

MET DANK AAN: goezot / Alain Broeckx (foto's: Tiny legs tim)
Met: Shorty Jetson and the Lefthands - Ragtime Rumours - Tiny Legs Tim - Travelin' Bue Kings - Michelle David & The True-Tones - Dr.Feelgood
​
Met een voldaan gevoel van de spraakmakende rootsavond was het uitkijken naar de zondag die traditiegetrouw het etiket ‘blues in ‘t Hofke’ kreeg en met een beetje goede wil kunnen we daar mee leven.
Shorty Jetson & The Lefthands mochten het festival openen, vrijwel in eigen tuin want het bleken allemaal muzikanten te zijn uit de streek van Turnhout zoals frontman Robin van der Plas, Jens Lenaerts, Tim Vloemans, Charlotte Verdick en de jonge gitarist Jarne Vreys. Vroeger was er Shorty Jetson & The Racketeers en in die bezetting waren ze al een paar maal te gast in’t Hofke en speelden ze op tal van festivals, ook buiten de landsgrenzen, zelfs over de grote plas. Maar nu zijn het de ambitieuze The Lefthands en die band wordt omschreven als vertolkers van ‘feelgood music’ en dat kunnen we alleen maar beamen. Die gasten gaven er een serieuze lap op en zorgden voor de nodige ambiance op het podium, vooral met dank aan de aantrekkelijk dansende zangeres Charlotte. Het repertoire van deze nog jonge band bestaat uit songs met invloeden van Johnny Cash, Elvis Presley, Chuck Berry, Little Richard en daar is hoegenaamd niets op tegen. Wie ons ook opviel was de jonge gitarist Jarne Vreys. Hij blijkt erg actief te zijn want hij speelt nog bij een tributeband en is ook aan de slag in een hardrockband. SJ & The Lefthands zorgden voor een leuk begin van een alweer zonnige herfstdag.
PD Martin (Piet Vercauteren, Joris Holderbeke en Rien Gees) zorgde voor de tussendoor-optredens om de pauze op te vullen, maar we willen daar zeker niet op neerkijken. Integendeel: het klonk allemaal prima en lekker funky en bluesy. Met de vaak grappige bindteksten zorgde de gitarist uit Wetteren (maar woonachtig in Turnhout) voor een aantal leuke momenten. Piet is samen met zijn twee ervaren muzikanten een uitstekend gitarist-songschrijver die vaak zingt over ‘de dingen des levens’.  We onthouden het funky klinkende ‘Baby, Just Come To Bed’  en ‘My Girl’, een ode aan zijn Turnhoutse vriendin. Andere nummers die we onthouden hebben zijn ‘Baby What’s Wrong?’ en ‘Bartender’.  Kortom: dit was een leuk initiatief met een kwaliteitsvolle band, die menig toeschouwer niet onberoerd liet.
Van Ragtime Rumours hadden we al veel lovends gehoord, mede door de winst in de finale van The European Blues Challenge in Noorwegen (2018). De muziek is moeilijk te omschrijven, maar we houden het op ‘een mix van old skool, ragtime, gipsyjazz en roots/blues, gespeeld met een rock’n roll-attitude’, zoals we konden vernemen in een perstekst. Dit wat olijke viertal uit de Nederlands-Limburgse Maaskant heeft indruk nagelaten en pakte al vlug het publiek bij het nekvel met het gispsynummer ‘Stop That Train’. Ook de blues passeerde even met ‘Cocaine Blues’en ‘The Saint James Blues ’. Het klinkt allemaal zo eenvoudig, maar dat komt omdat de band zo op mekaar is ingespeeld. Prima passage van de set,  die ook visueel aantrekkelijk was, met dank vooral aan de wat excentrieke Thimo Geijzen, een uitstekende muzikant,  evenals zijn kompanen Tom Janssen, Judith Renkema en Sjaak Korsten.
Tiny Legs Tim (TLT) zagen we een achttal jaren geleden voor het eerst aan het werk op een zijpodium van het terziele gegane Parkblues in Lommel en de aanstekelijk one-man-blues maakte toen indruk kunnen we ons nog herinneren. Op Goezot kwam hij in het gezelschap van zijn vaste  kompanen Toon Vlerick, Matthias Geernaert en Bernd Coene en dit optreden stond in het teken van zijn in volle COVID-19 pandemie opgenomen album met de toepasselijke naam ‘Call Us When It’s Over’. TLT staat garant om een bluessfeer op te roepen met slowboogie en rauwe slampblues, vaak doorspekt met rauwe slideklanken zoals in het openingsnummer ‘Keep Me Satisfied’ en in ‘Going Down South’, de enige cover op dit album. Het blijft verbazend hoe Tim de nummers opbouwt en dat heeft vaak zijn tijd nodig, zeker in ‘One More Chance’, een lang nummer waarin de geest van John Lee Hooker lijkt te verschijnen. Dat kan ook gezegd worden van ‘Love Come Knocking’, een boogie met eveneens een JLH-gehalte, dat ook op single verschenen is. ‘I Believe’ is een pareltje waarin hij over het leven filosofeert met een geweldige zuivere gitaarsolo. Ook het ritmische  ‘Ocean’ is als swingend bluesnummer van een gans andere orde en is eveneens op single uitgebracht. Richting einde gaat het dan met  ’Elswere Bound’,  titelnummer van het gelijknamige album, opgenomen met blazers. Met  ‘New Place’wordt in stijl afgesloten. TLT komt nu donderdag 30 september in dezelfde viermansbezetting naar de Hasseltse Muziekodroom om 21u.
Travellin’ Blue Kings zijn de volgende in de rij die hun kunnen zullen tonen op het podium. Sinds de pandemie en de beperkingen soleren deze Limburgse heren allemaal onder de Belgische vlag want aanvankelijk werd een aantal jaren geleden gestart met een Belgisch-Nederlandse bezetting. Zanger-saxofonis-harpist JB Biesmans verving onze Nederlandse vriend Stephan Hermsen en sinds vorig jaar is piano- en orgelvirtuoos Patrick Cuyvers toegetreden als vijfde lid en daar kunnen we niet rouwig om zijn. Verder bestaat de band uit gitarist Jimmy Hontelé, bassist Winne Penninckx en Marc Gijbels op drums. De heren hebben telkens een pleiade aan uitgelezen nummers uitgekozen op de setlist, vaak in combinatie met een goed gekozen cover. Het loopt gesmeerd op het podium, dat was al vlug duidelijk en soundgewijs klonk het  loepzuiver vanaf het begin ,‘Never Never Land’was daar een mooi voorbeeld van. Ook op ‘Too Many People’, waarbij ieder sologewijs zijn ding mag doen op sax, orgel en gitaar en het geluid wordt nog mooi voller met ondersteuning van de bas en drum. Het klinkt mooi swingend, maar het kan ook de meeslepende toer op gaan zoals in ‘Wired Up’, titelsong  van het gelijkaardige album. Met  ‘Live Your Life’ haalt Bies zijn beste harp boven en in ‘If Only’ zien we Jimmy Hontelé schitteren samen met PC op orgel. Party- en pianogewijs nadert het einde met ‘Into The Night’ en de heerlijke cover van  The Fabulous Thunderbirds  ‘So Long Baby Goodbuye’. Straffe mannen, de Travellin’ Blue Kings.
Michelle David & The True-Tones mogen als voorlaatste band optreden. Deze kwieke en sympathieke zangeres werd begeleid door een zeskoppig band. Michelle David heeft roots in New York en via Duitsland belandde ze in 1994 in Nederland om daarna terug naar de States te trekken. Ze speelde in diverse gospelbands en kan terugblikken op heel wat ervaring in de musicalproducties. Ze deelde zelfs het podium met de grote souldiva Diana Ross als backing vocaliste. Momenteel woont ze in Nederland waar ze in de buurt van Amsterdam woont. Aanvankelijk was het een speciale setting op het podium met twee zittende gitaristen en een drummer. Maar na het openingsnummer kwamen twee blazers (trompet en sax) en een slagwerker op conga de groep vervoegen.  Wat ze brachten was een vleugje blues, een flard gospel gekoppeld aan een portie soul. Met een zeer actieve dame in de frontlijn, die stemgewijs goed uit de verf kwam, dat was meer dan duidelijk in ‘There’s A Light’ en ook in de uitgesponnen versie van ‘Victory’, meegezongen door het publiek. De soulnummers mochten er ook wel wezen, maar mijns inziens waren er dat te weinig. Met ‘My Praise’ nam ze afscheid van het publiek.
Over naar de afsluiter  van de  avond  met niemand minder  dan  de  legendarische   band  Dr. Feelgood op het programma, de vervangers van Ten Years After. Zij stonden al op ’t Hofke tien jaar geleden en dat kunnen we ons nog herinneren. Maar dit was toch nog anders want dit Britse viertal maakte een weerzinwekkende beurt en speelde het publiek murw. Dr. Feelgood draaide al vroeg het gaspedaal open en hield pas na een paar bissen de hendel dicht en dat vond het publiek jammer. Dr.Feelgood zag het levenslicht in 1971 onder impuls Lee Brilleaux en Wilko Johnson, maar Wilko stapte in 1977 uit de groep na een conflict met Brilleaux, die in 1994 overleed.  Momenteel zijn er met drummer Kevin Morris en bassist Phil Mitchell nog min of meer twee oermuzikanten in dienst sinds 1983. Zanger Robert Kane heeft de groep vervoegd in 1999 en vrij recent is  de prima gitarist Gordon Russell toegetreden. Maar dit even ter zijde. Het belangrijkste was dat dit optreden een knallende afsluiter was die kon tellen. Met vooral de hyperkinetisch ogende frontman zanger-harpist Robert Kane is de hoofdrol, die ons ook wat deed denken aan slangenmens Iggy Pop. Nostalgie ten top met nummers als ‘Roxette’, meezinger ‘Back In The Night’, ‘If My Baby Quits Me’, ‘Milk And Alcohol’, ‘I Can’t Tell’,’Baby Jane’, ‘See You Later Alligator’, ‘Down At The Doctors’, ‘Give Me One More Shot’ , ‘Route 66’,…
Een geweldig slotakkoord van een schitterende festivaldriedaagse. Een schor geschreeuwde aankondiger Peter Hannes dankte het publiek uitdrukkelijk voor de komst en nodigde iedereen uit om volgend jaar begin juni op de afspraak te zijn voor de 18de uitgave.(Is genoteerd).