7 juni 2019
Hofke van Chantraine, Oud-Turnhout

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: goezot
Met: The Wolf Banes, Fischer-Z, dj Funkie Frankie
De zon mocht zich dan wel bij de aanvang van de 16de editie van het driedaagse rootsfestival in een wolkenjasje gehuld hebben, de échte warmte straalde van het podium over het Hofke van Chantraine af. Daarvoor zorgden twee bands die tot het beste van de jaren ’80 behoorden. Dat waren onze eigen, door de flamboyante Wim De Ridder, beter gekend als Wim(meke) Punk gestuurde The Wolf Banes en de met Engeland als thuisbasis hebbende Fischer-Z van John Watts.
The Wolf Banes mochten het vuur aan de lont steken, iets wat ze wat te letterlijk namen, zo zou later blijken. De hoogdagen van de band dateren alweer van enkele decennia geleden, maar feit is dat hun muziek nog verre van gedateerd klinkt. Rock met een stevige punkinslag was toen het handelsmerk van Wim Punk en dat is het nog steeds. Bovendien liet de huidige samenstelling, met Kreuner gitarist Jan Van Eyken, een enorme diepe indruk na. Voortgestuwd door opper Wolf Bane Wim, zorgde de band voor een denderende set. Met het met Ierse invloeden gekruide ‘As The Bottle Runs Dry’ en ‘Miles Away From Here’ scoorde de band zijn grootste hits. Hits die geflankeerd werden door met even veel bezieling gebrachte songs als ‘Mexican Moon’, ‘Let’s Make Luv’ en een knappe eigenzinnige versie van Dusty Springfields ‘I Only Want To Be With You’. Afsluiten deden de heren met ‘Fire In The Woods’, waarbij het aangestoken vuurwerk even oversloeg op de spots, zodat het nummer wel een heel aparte betekenis kreeg. De mannen van Goezot hebben blijkbaar reeds voor hetere vuren gestaan, want in ‘no time’ werd het brandje geblust.
Een band die onmiskenbaar zijn stempel drukte op de tachtiger jaren is Fischer-Z. Zanger, gitarist en boegbeeld van de band John Watts is inmiddels een zestiger, maar aan kracht ontbreekt het de man nog lang niet. Zijn set katapulteerde je reeds van in het begin terug naar die heerlijke jaren ’80. Jaren van de new wave, een genre dat Watts subliem mixte met wat reggae en rock. Wat de band nog meer in het zonnetje plaatst zijn Watts veelzeggende lyrics. Kritisch en doordacht, maar jammer genoeg nog steeds zeer actueel. Immers oorlogen, wanhoop en overleven in een van spanningen bol staande wereld, zijn thema’s die ook nu nog hele bevolkingen bezig houden. Met bakken overtuiging en vakmanschap grasduinde Watts in zijn enorm repertoire. Het resultaat was een performance om van te smullen. ‘It’s Alright’, ‘Big Wide World’, ‘Tightrope’ en natuurlijk ‘The Worker’, ‘So Long’ en ‘Marliese’ strooiden Watts en zijn maten met verve uit over een uitverkocht Hofke. Toegift het formidabele ‘One Voice’ kondigde jammer genoeg het einde aan van een optreden dat de hoge verwachtingen nog moeiteloos overtrof. In het najaar komt er zelfs een nieuw album op de markt. De prestaties die de band hier neerzette, maakt ons uiterst nieuwsgierig naar dit nieuw werk. Prima eerste dag!
​