GOEZOT 
3 juni 2023 • Zweepes Ven, Oud-Turnhout

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: GOEZOT
Met Jake La Botz kwam er al vlug een grote naam op de affiche als opener voor dag twee op de weide van het driedaagse muziekfestival maar dat had zijn reden want Jake en zijn band hadden later op de dag elders nog een muzikale afspraak. Deze 55-jarige acteur-zanger-gitarist-songwriter timmert al jaren aan de weg met zijn aan blues gerelateerde muziek oftewel  de man met de iconische stem en zijn americanasound.  Dat legde hem geen windeieren, zeker wat betreft zijn voorlaatste album ‘They’re Coming For Me’(2019) met vooral nummers die handelen over zijn filmcarrière. Maar ook  ook zijn meest recente werkstuk ‘Hair On Fire’ (2022) scoort behoorlijk. De opener van dit album is ‘Let it Fall’ en daar begon hij ook mee maar ook ouder werk passeerde de revue. Toch was het duidelijk dat hij toch vooral teruggreep naar zijn meest succesvolle album. Met songs als ‘Johnnybag the Superglue’  en het rockerige ‘Shaken and Taken’ en dat smaakte bij het publiek dat een bis wist af te dwingen met ‘The Comb’ met eveneens een rockerig accent. Opdracht volbracht voor Jake La Botz & zijn band.
Naar Minko keken we reikhalzend uit want met de broers Dusty (gitaar) en Darryll (drum-zang) Ciggaar is het vaak vuurwerk gegarandeerd op het podium. Dat leerden we uit het verleden als begeleiders van onder andere Ian Siegal en met de band Dry Riverbed Trio. Toen werd er telkens gezorgd voor een muzikale chemie tussen de broers Ciggaar. Met Minko zijn ze nog niet lang bezig en krijgen ze assistentie van hun jarenlange vriend Nick Croes (zang-gitaar) en Tammoo Deuling (bas-zang). Het repertoire van de stomende rock & roll en de echte bluesshuffles is een beetje verleden tijd en het klinkt nu toch wel anders en is het meer soulgericht. Maar versta me niet verkeerd want uiteraard mogen andere muzikale horizonten verkend worden. Het staat buiten kijf dat dit muzikaal technische viertal gekoppeld aan hun ervaring de wind in de zeilen zullen krijgen. Toch was ik opgetogen dat de set gaandeweg nog werd aangevuld met nummers in de stijl van Dry Riverbed Trio.
Topper in de Swampstage
Ondertussen was in de swampstage McKinley James samen met zijn drummer aan het werk. Deze nog erg jonge Newyorker was vorig jaar met zijn band op het Gevarenwinkelfestival dé revelatie van de dag en ook op Goezot blonk dit duo uit met een opzwepende sound. Maar ook een zeldzaam rustig moment passeerde de revue. De 21-jarige zanger-gitarist toonde hoe Motownsoul en blues  - al dan niet met een fors rock-‘n-rollgehalte  - gespeeld moet worden. Hij zorgde samen met zijn kompaan op drums in Oud-Turnhout  alvast voor een dikke sfeer in de tent en dat laat alvast het beste verhopen voor zijn optreden daags nadien op het hoofdpodium. We kijken er meer dan reikhalzend naar uit. Op Goezot speelde hij overigens 3 sessies.
Theo Lawrence was de volgende in de rij om zijn kunnen te tonen. Deze Frans-Canadese singer-songwriter was voor het eerst te gast in België en wist in deze schitterende temperaturen de toeschouwers te bekoren met zijn rustige nummers. Uiteraard putte hij vooral uit zijn nagelnieuwe album ‘Chérie met zowaar een eerbetoon aan de countrymuziek.  Zijn derde album maar eerder waren er al ‘Homemade Lemonade’ (2018) en ‘Sauce Piquante’ (2020), twee erg gevarieerde albumsmet oude soul, country, tex-mex, cayun bluegrass en gospel. Ook een aantal songs werden geput uit deze twee succesvolle albums. Het publiek leek geboeid te luisteren naar zijn prachtige stem en naar nummers als titeltrack ‘Chérie’ en het  mooie ‘How Do I Learn to Lose’.
Joakim Tinderholt speelde een aantal jaren geleden op Moulin Blues Ospel de kleine tent plat en dat waren mooie momenten om te koesteren. De neef van Kid Andersen is dan ook een graag geziene gast in de Lage Landen. Ook in Oud-Turnhout want Joakim en zijn band zijn één van de rootssensaties uit Noorwegen en stilzitten of stilstaan is niet aan de orde tijdens hun set. Opener ‘You Got to Lose’ illustreert dit,  dit is pure rock-‘n-roll met een knallende sound. Hij speelt ook een aantal nummers van zijn erg succesvolle album ‘Hold On’ en mooi uitgekozen covers zoals ‘Jungle Bo’ (ode aan Diddley), fiftiessong ‘Farmer John’ en  ‘What About Love’, verwijzend naar Nick Curran en Freddie King. Titeltrack ‘Hold On To Me’ passeert eveneens de revue en zo raast Joakim door zijn set maar ook tijdmakend om een woordje te plaatsen met het publiek. Met ‘Another Rainy Day’ tovert hij nog een iets trager jazzy nummer uit de hoek waarin de band voor erg mooie ondersteuning zorgt. Met de eindmeet in zicht wordt het tempo nog wat opgeschroefd en uiteraard komt er nog een toegift met ‘You Got To Do It More’.
De volgende band in de rij komt uit Austin Texas en het is dan ook uitkijken naar dit gezelschap met al meer dan 25 jaren op de muzikale teller en een twaalftal albums op de markt. 
De Hot Club Of Cowtown bestaat uit Elena James (viool), Whit Smits (gitaar) en Jack Erwin (upstand bass). Ze brengen een combinatie van traditionele western-swing van de jaren 40 in combinatie met Franse hotjazzinvloeden. Het is aangenaam luisteren naar dit drietal en het publiek kan wel genieten van deze buitengewone klanken. Je merkt al vlug dat dit trio deze muziek brengt met de nodige vreugde en dankbaarheid op het podium. Met succes overigens want ze toerden al samen met grote namen als Bob Dylan, Henk Williams en Roxy Music. Na Goezot trekken ze  voor een korte stop richting Zwitserland om in juli en augustus een grote toer te maken in de Verenigde Staten.
Sfeer bij Tammi Savoy
Nadat McKinley James andermaal voor een fantastische passage zorgde in de Swampstage met een opwindende intense set keken we reikhalzend uit naar de komst van de Amerikaanse zangeres Tammy Savoy, begeleid door Don Diego Trio. Zeker ook omdat ze goede kritieken kreeg. Deze pittige dame is heel bekend in de kleinere clubs en trad al samen op met onder andere The Paladins , BB King en Brian Setzer. Ze wil nu ook op de grotere evenementen haar zegje doen en het festival aan Zweepes Ven is dan ook een goed voorbeeld om deze dame voor de leeuwen te gooien. Het werd zondermeer een succesverhaal voor de rockabillyzangeres, die al tijdens de uniefstudies het muzikale pad bewandelde. Op Goezot speelde de band een instrumentaaltje, waarna de fraai geklede Tammy op het podium verscheen. Met het nodige enthouiasme liet ze het volk onder meer genieten van een aantal covers zoals  ‘Love Is a Funny Thing’ en ‘I Can’t Stop Now’, hoe dan ook fraai gebrachte nummers, die al meteen aansloegen bij een overwegend heupwiegend publiek. Maar ook een ballade zoals ‘Should I Ever Love Again’ werd best gesmaakt. Groot succes alvast voor deze energieke dame, die met het nodige enthousiasme werd uitgewuifd na de samen met het publiek gezongen klassieker  ‘I Want You To Be My Baby’ uit de fifties.
Afsluiter van zaterdag was niemand minder dan Jason Ringenberg & his Barnstormers. Het doet ons mijmeren aan de gouden jaren tachtig waar menige rockerbands, al dan niet met een punky gehalte, hoogtij vierden. Jason was zo iemand, zeker toen hij begin ’80 in Nashville Tenessee Jason & The Scorchers oprichtte. Een band die geschiedenis schreef met een aantal geweldige albums en hits. Het bracht hen twee opeenvolgende jaren (85-86) naar Torhout-Werchter. Na die vruchtbare periode bracht hij ook solo een handvol albums  uit (zijn laatste studio-album is  ‘Rhinestoned’).  Ondertussen weet de 54-jarige  countrypunkheld met de onafscheidelijke hoed van geen ophouden en nadat hij vorig jaar op Sjock Gierle speelde in het bijzijn van de Barnstormers stonden ze nu op Goezot. Met duidelijke Belgische inbreng van opper-Seatsniffer Walter Broes, bijgestaan door drummer  Piet De Houwer  en een bassist uit het Gentse, die we vorige week in Blues Peer ook al aan het werk zagen als stand-in bassist bij Triggerfinger. De set begon redelijk rustig maar gaandeweg ging het crescendo met het tempo vanaf  ‘Lookin’ Black Blues’ en speelde hij uiteraard songs uit zijn vruchtbare periode en zijn succesabum ‘Lost & Found’ zoals ‘Shop It Around’. Ook ouder werk zoals  het stevig rockende ‘Shotgun Blues’ en ‘Help, There is a Fire’ passeerden de revue. Soms had je de indruk dat Jason zanggewijs niet altijd op de juiste toonhoogte had, maar dat is eigen aan zijn stijl en zijn manier van zingen. ‘Blanket of Sorrow had ook een wat punky inslag en dat sloot perfect aan bij een eerbetoon aan één van zijn idolen ‘God Bless The Ramones’.  De kwieke performer sloot af met een aantal topsongs uit de periode van Jason & The Scorchers. Of wat te denken van ‘Absolutely Sweet Marie’, ‘Broken Whiskey Glass’ en slotnummer ‘White Lies’. Een dik verdiende bis kwam er met ‘If Money Talks’, een nummer van de gewezen drummer. En zo werd dag twee afgesloten met een verdienstelijke komst van countrypunklegende Jason Ringenberg. ​