GOEZOT 
4 juni 2023 • Zweepes Ven, Oud-Turnhout

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: GOEZOT
Met dag drie voor de deur kwamen de laatste bands opdagen en opnieuw zaten de weersomstandigheden bijzonder mee. Een heerlijk lentezonnetje  was van de partij zodat we heel wat blije en dorstige gezichten konden opmerken in deze genietbare temperaturen. Wat een verschil met de regenachtige editie van 2022.

De eerste band die vroeg in de namiddag de festiviteiten mocht openen was een trio uit Denemarken. Drie vrienden die sinds 2011 bestaan onder de naam Chris Grey & The Bluespand. Aanvankelijk vervormden zij vaak voor het plezier bekende versies van songs  op een speelse manier en dat zorgde voor heel wat bijval in gans Denemarken, waar ze bijzonder populair zijn. Maar een live-videoversie van ‘Grab’em by the Elbow’ (2017), zorgde voor een nooit gezien effect op het internet. In zoverre dat de drie heren niet minder dan 50.000 volgers hadden op Facebook. Aanvankelijk speelden ze gewoon voor de fun om plezier te hebben, maar gaandeweg kwam er met Lotta Love’ een album uit in 2014. Ondertussen hebben ze al op vele festivals gestaan in het buitenland en ook de scouting van Goezot deed andermaal hun werk goed om ze te boeken. De openingsnummers zoals ‘Golden Tower’ en ‘Feed The Money’ klonken lekker met een geweldige funky vibe.  Ook ‘Wacha Gonna Do’ is een meezinger die bijzonder goed lag bij het al redelijk opgekomen publiek zo vroeg op de middag. Maar gaandeweg werd er overgeschakeld met een iets stevigere sound en dat was merkbaar in ‘Woman I Know’.  Afsluiter was het funky ‘Mammas Mammalaid’, opnieuw een hit op het internet.

Veelzijdigheid
Met The Deslondes - die vroeger bestonden onder de naam The Tumbleweeds - stond er andermaal een Amerikaans gezelschap op het podium en wel van New Orleans, muziekstad bij uitstek. Deze band brengt americana met invloeden van folk, r & b, blues, gospel en Zydico. Op de weide van het Hofke van Zweepes Ven was al vlug duidelijk dat de vijf muzikanten elk een groot aandeel hebben in dit project. Met de titelloze album als eersteling in 2015 is er sinds 2022 ‘Ways & Means’. Ze schrijven niet alleen eigen songs maar ze zingen ook allemaal vaak elk hun ding. Er zitten wel mooie stemmen tussen en we krijgen een mix van oud en jong werk. De openingsnummers komen uit het album ‘Ways & Means’ en de titeltrack is luchtig en ritmisch gedragen door een mooi orgeltje in een song die blijft hangen. Nog recent werk komt er met ‘South Dakota Wild One’ met een mooie harmonica gekoppeld aan een wondermooie stem terwijl ‘Dunes’ de psychedelische kant opgaat met gitaar en pedalsteel. ‘Wild Eden’ is dan weer een wat dromerige song. Maar ook de oude songs mogen gehoord worden uit het titelloze album. Zo is er onder meer het erg dansbare ‘The Real Deal’, ‘Heavenly Home’ en ‘Those were the Days’. Ook deze muziek sloeg wel aan bij het publiek, mede daar de veelzijdigheid van de band.

Feelgoodmusic
Maar in de Swampstage werd Sister Suzie of Suzan Sinns verwacht uit de UK en de verwachtingen zijn dat dit een explosieve show gaat worden. We kunnen niet anders dan dit te bevestigen want ook nu scoorde de Swampstage hoog evenals de dag vooraf. Sister Suzie werd begeleid door haar vaste gitarist Matt Jackson en bassist Micha Feller. Maar er was ook Belgische ondersteuning met drummer Bernd Coene en toetsenist Ilja De Neve. Dit was rock-‘n-rollmuziek  van het zuiverste soort. De tent stond dan ook in geen tijd in op zijn kop. Songs als ‘Knock Knock’, ‘Can’t Hold On’ en ‘Rock Little Daddy’ gingen er als zoete koek in. Ook een song als ‘Ain’t No Daddy’ met schitterende dansende vingers van Ilja De Neve op piano. Sister Suzie liet een verpletterende indruk na en kon de toeschouwers nog verblijden met twee bijkomende sets ‘feelgoodmusic’.

Eén van de verrassingen
Ook naar Constantine & The Call Operators uit Helsinki hadden we reikhalzend uitgekeken, zeker na het uitbrengen hun schitterende debuut-cd. Dit is de band van de Russische zanger-gitarist Konstantin Kovalev, die naar Finland emigreerde. Muzikaal heeft hij een verleden bij The Firebugs maar sinds drie jaar is hij frontman van deze soulformatie. De band opent sterk met ‘Blind Man In A Maze’ en ‘Joker In The Park’, twee songs uit het recente titelloze album met buiten een aantal bluesparels ook vooral soulvolle songs, met passie gebracht, zo ook ‘Waiting For A Ride’. Ook funkyklanken  horen we in ‘Keep Lose’ , waarbij de band voorgesteld wordt. Jammer genoeg komt het einde in zicht maar de heren doen dat met de nodige klasse. Met een speciale versie van ‘Walk On By’ en slotnummer ‘Gone’ gedragen door mooie orgelgeluiden sluit de band op een schitterende wijze af. Erg smaakvolle passage en één van de verrassingen op het Goezotfestival.

Daddy Long Legs lijken op ruige rockers en dat zijn ze ook wel een beetje, dit viertal uit New York. Nog zo’n ontdekking die ons deed verwonderen met hun muziek. Grote uithalen op de mondharmonica, zo luidde het credo van deze energieke viermansformatie in openingsnummer ‘Long John’. Stevige binnenkomer overigens en dat was niet veel anders bij ‘Ramblin’ Gamblin’ Man. En ‘Nightmare’. 
Dit was harmonicablues met een stevig rockgehalte en met een geweldige frontman, die rauwe ongepolijste bluessongs met volle overgave brengt. Daddy Long Legs speelt een mix van songs uit hun albums Low Down Ways (2019) en Street Sermons (2023). Als een wervelwind ging de frontman te keer maar hij had ook oog en oor voor het publiek zodat de interactie er was. We onthouden met  ‘Pink Lemonade’, ‘Street Sermon’ en ‘Rockin My Boogie’ nog songs met een flink garagebluesgehalte.  Bisnummer wordt  ‘Motorcycle Madness’ waarin frontman Brian Hurd een motor imiteert. Het publiek reageerde enthousiast op de komst van deze vier New Yorkers, die naar eigen zeggen geen bluesclichés hanteren. Dus geen bluesschema van 12 maten noch songs  over de duivel en whisky.

​Aanstekelijke muziek
Samen met zijn vader op drums had McKinley James  al  een succesvolle passage achter de rug een dag eerder op de swampstage en op zondag mocht dit tweetal op de mainstage plaatsnemen. Ook McKinley komt uit de buurt van New York (Webster) en is een prille twintiger en scoorde vorig jaar op het Gevarenwinkelfestival ook al hoge ogen met zijn aanstekelijke muziek en zijn meestal eigen composities. Hij wisselt vaak af van nummers met een bluesinsteek en soulgerelateerde songs en dat maakt het juist zo aantrekkelijk. ‘Right On Time’ en ‘This Is The Last Time’ staan als een huis maar ook gevoelige songs over de liefde speelt hij op een volwassen manier zoals ‘Whatever It Takes For Love’ en ‘Till It’s Gone’.  Uiteraard krijgt dit jonge talent enorm veel applaus  en als toegift komt harpspecialist Brian Hurd van Daddy Long Legs het tweetal nog vergezellen voor het absolute slotakkoord. We zijn ervan overtuigd dat McKinley James nog hoge ogen zal gooien in de blueswereld.

Waardige afsluiter
Met Mat Stubbs (gitaar-zang), Pat Faherty (gitaar-zang) en Tim Carman (drum) kwam er andermaal bekend volk van GA-20 opdagen want dit Amerikaanse trio uit Boston belandde de voorbije jaren al voor de derde maal op Oud-Turnhoutse bodem. Niet dat we daar bezwaar tegen hebben, integendeel. GA-20 blijft een topper in het genre. Deze heren delen een enorme passie voor de traditionele bluesmuziek uit de late jaren 50, begin jaren 60. Ze voelen dan ook een leegte in de hedendaagse muziek en precies daarom schrijven ze een moderne versie van de muziek waar hun voorliefde naar uitgaat. Dat uitte zich in hun debuutalbum ‘Lonely Soul’ (2019) en later volgde ‘Does Hound Dog Taylor (2021) en ‘Crackdown’ (2022). Stuk voor stuk albums  met oude songs met een remake naar een frisse touch. Maar ook live zijn ze best te pruimen en dat kwam weerom tot uiting in ’t Hofke. De set begon vrij stevig met ‘No No’ maar daarna  ging het al de rustige kant op met ‘Just Because’ en ‘Dry Run’.  Maar gaandeweg werd het tempo opgetrokken want ‘Double Gettin’(met een energieke drumintro)  en ‘Give Me Back My Wig’ klonk uit de boxen. Ook passeerde de klaagzangrocker ‘She’s Gone’ terwijl ook ‘Fairweather Friend’ en ‘One More Time’ rockgewijs voor heel wat tempo zorgden. Het zat dus goed voor deze drie energieke heren die toch wel verrasten in goede zin voor een groot deel van het publiek. Na het treurende ‘Sitting At Home Alone’ (Hound Dog Taylor) ging het richting climax met ‘By My Lonesome’, pure rock‘n’roll uit het hart. Slotnummer werd ‘Let’s Get Funky’ dat voor de ware apotheose zorgde waarna de heren nog een song toevoegden als toegift aan hun al indrukwekkende setlist.

Nadat ‘Sister Suzie’ de swampstage andermaal in vuur en vlam zette mocht Nick Moss Band featuring Dennis Gruenling de 19de editie van het Goezotfestival afsluiten. We zagen ze ooit Duvelblues afsluiten lang geleden en dat is me altijd bijgebleven. Ook op Goezot waren deze heren een waardige headliner.  Nick is immers één van de vertegenwoordigers en uitdragers van de moderne Chicagoblues. Hij en zijn band deden dat met verve, mooi aangevuld met de schitterende mondharmonica van Dennis Gruenling . Dit is de huidige frisse blues van vandaag, met respect voor de traditie.
​
Slotconclusie:  Deze editie was er weerom eentje om te koesteren want sommige bands hebben me echt verrast, zowel op de mainstage en zeker ook op de swampstage. Op naar de lustrumeditie van 2024. We zijn er nu al klaar voor.
​