9 juni 2019
Hofke van Chantraine, Oud-Turnhout

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: goezot
Met: Blue Moon Marquee, Kat Riggins, Dany Franchi, Robert Jon & The Wreck, Nikki Hill, The Paladins, Big Creek Slim & Steven Troch
De ijzersterke affiche van deze 16de editie van het Kempens rootsfestival zou voor een festival zorgen waar de hoogtepunten mekaar opvolgden. Dat was vrijdag en zaterdag reeds het geval en de blueszondag zou zich hier met vlag en wimpel bij aansluiten. Het is altijd leuk wanneer deze dag op gang getrokken wordt door artiesten die je langzaam aan in de stemming brengen. Daar maakte de Canadese Blue Moon Marquee een uitzondering op. Stilletjes aan in de juiste mood geraken, kon je wel vergeten. A.W. Cardinal en Jasmine Colette zetten meteen een formidabele set neer. Jasmine ontpopte zich als een ‘one woman rhythm section’, waarbij ze zowel staande bas, basdrum, snare en hi-hat bespeelde. Cardinal is dan weer de man aan de zes snaren en zingen doen ze beiden. Vooral A.W.’s in liters whiskey gemarineerde stem was al een ontdekking op zich. Rauwe, no-nonsense en van alle franjes ontdane blues en Western swing werden ons deel. Bovendien slaagde het duo er perfect in om klassiekers naar hun hand te zetten. Dit lieten ze duidelijk horen in Lonnie Johnsons ‘Another Night To Cry’ en de traditional ‘St. James Infirmary’.
Tussen de acts vermaakten de Deen Big Creek Slim en onze nationale harmonicatrots Steven Troch als duo de aanwezigen met hun downhome blues. Lekker relaxt musicerend als vanop één of andere frontporch, in dit geval de Riverside Stage, fungeerden zij als de ideale invulling tussen de acts op het hoofdpodium.
De lat lag hoog maar dat vormde geen enkel obstakel voor Kat Riggins en haar Blues Revival. Blues, rhythm & blues, soul, funk, country, rock en zelfs een streepje gospel, Kat beheerst deze genres allemaal. Met een tomeloze energie werkte deze 38 jarige Amerikaanse zich door een met standaards, oud en nieuw materiaal samengestelde set. In de funky songs kwam Kat zeer pittig uit de hoek, terwijl ze in de slowblues zelfs aan Janis Joplin deed denken. Van ‘Walking The Dog’ zette zij een waanzinnig goede versie neer en in de slowblues ‘Troubles Away’ steeg deze dame boven zichzelf uit. Een heerlijke slowblues, een krachtige stem en een sterren van de hemel solerende gitarist, meer moet het echt niet zijn. En daarbij heeft een band met een saxofonist in zijn gelederen bij ons toch nog steeds een streepje voor. Zeer knappe performance!
Een saxofonist geeft toch een ‘special touch’ aan een band, maar dat geldt net zo goed voor een Hammondspeler. En laat die nu net deel uitmaken van de Dany Franchi Band. Dany, van Italiaanse afkomst, is een prima gitarist en etaleert dat op een indrukwekkende manier. Een beetje blues, wat bluesrock, ietwat soulvolle funk zijn de ideale fundamenten om dit te laten horen. Vorig jaar bracht de man zijn album ‘Problem Child’ op de markt, waarvoor hij niemand minder dan de blonde gitaargod Anson Funderburgh in de producersstoel wist te krijgen. Uit dat album serveerde Franchi o.a. een uitermate knap, met funk overgoten ‘Back To The River’. Dat hij ook andermans nummers zich geheel eigen kan maken, liet hij horen tijdens Otis Reddings ‘That’s How Strong My Love Is’. De soul droop van zijn gitaarspel af in deze uitgesponnen versie, tot groot plezier van het publiek overigens. Terecht mag Dany Franchi geafficheerd worden als de nieuwe blues grootheid.
Het siert trouwens de organisatie dat zij de nodige diversiteit aan de dag leggen bij het programmeren. Die taak werd weggelegd voor Robert Jon & The Wreck. Met hun southern rock, die zij met kennis van zaken injecteren met blues en soul, lieten zij hun doortocht van twee jaar geleden niet onopgemerkt voorbij gaan. Tijd dus om deze vijfkoppige band opnieuw te boeken. Twee schitterende gitaristen, een ritmesectie met een enorm doorgedreven precisie en een uit graniet opgetrokken stem deden het Hofke daveren. De band maakt van uitgerekte gitaarsolo’s zijn handelsmerk, maar wel op een manier dat ze boeiend blijven. ‘Makes Me Wanna Yell’, ‘Take Me Higher’, ‘Blame It On The Whiskey’, het met slide overgoten ‘Coming Home’ en ‘Going Down’ waren dé ingrediënten op een feestelijk muzikaal menu.
Het was alweer een tijdje geleden dat we Nikki Hill nog hadden gezien. In 2013 speelde ze samen met haar echtgenoot en gitarist in de band, Matt Hill op Goezot haar eerste optreden in België. Nu zes jaren later staat er een andere, nog betere en mateloos geëvolueerde Hill op het podium. Ze is niet alleen van looks veranderd, maar ook muzikaal heeft ze een hele andere wending genomen. Haar stem is van een storm uitgegroeid tot een orkaan. Echtgenoot Matt geeft zijn gitaar de sporen zodat ze prominent en krachtig op het voorplan staat. En daar is ze voor het vocale werk van vrouwtje lief de mooiste aanvulling die zij zich maar kan dromen. Haar recent uitgebracht album ‘Feline Roots’ kondigde de nieuwe Nikki Hill reeds aan, maar live geeft ze die opnames nog een flinke boost. Opzwepend en rockend kwam ze op kruissnelheid met ‘Just Can’t Trust You’, waarna ook ‘Holler Out Loud’ en ‘Don’t Be The Sucker’ uit ‘Feline Roots’ aan bod kwamen. Met ‘Heavy Hearts, Hard Fists’ trok Nikki haar funky soullaatje open en pure rock-‘n-roll was er te beleven tijdens ‘Strapped To The Beat’. Ook uitermate genietbaar was haar versie van de Jackie DeShannon hit ‘Break-A-Way’, terwijl ze met ‘New Orleans’ niet enkel een sing-along op gang bracht, maar tevens voor een sensationele apotheose zorgde. Andermaal een hoogtepunt!
Hoe kan je met songs die zeg maar pakweg 30 jaren op de teller hebben staan, nog steeds het publiek aan je binden. Wel, vraag dat maar eens aan The Paladins. Het trio uit San Diego zijn hier meesters in. Zanger en gitarist Dave Gonzalez, Thomas Yearsley (staande bas en zang) en Brian Fahey (drums) zijn sinds hun reünie in 2011 weer haast constant onderweg. Bij dit trio weet je wat je kan verwachten. Rockabilly, blues, soul en country, eigenlijk een bonte maar vooral aanstekelijke mix van de rootsgenres. De nummers meezingen vormt geen enkel probleem. Het instrumentale ‘Powershake’ is het codewoord voor ‘start the party’ en die komt er. In een razendsnel tempo volgen klassiekers als ‘Too Late For You Now’, ‘Right Track’, ‘Tore Up From The Floor Up’, ‘Irene’, ‘Keep On Lovin’ Me Baby’ en zo kunnen we nog wel eventjes doorgaan, elkaar op. Uit hun twee jaar geleden uitgebracht album ‘New World’ bleek ook dat het kritisch getinte ‘Waterman’ ondertussen al tot een klassieker is uitgegroeid. The Paladins sloten met een denderende set het driedaagse feestje af. Ronduit fantastisch!
Tot slot willen we de organisatie van Goezot nogmaals van harte feliciteren met de formidabele programmatie en de gezellige sfeer die er al jaren heerst. Maar ook de hartelijke manier waarop wij ieder jaar opnieuw ontvangen worden, doet ons enorm deugd. Mannen van Goezot, ons zien jullie volgend jaar gegarandeerd terug. Afgesproken?

​

​
​