|
|
3 juni 2018 |
|
‘Zondag, Bluesdag’ is een traditie die Goezot in eer houdt. Dit jaar werden ook een aanzienlijk aantal rockabillyfans op zondag naar het Hofke gezogen. De komst van een klepper als Pokey Lafarge was daar zeker niet vreemd aan. Maar voor het zover was, stonden er nog een aantal andere heerlijkheden geprogrammeerd.
De eer om de bluestrein op de sporen te zetten werd uitbesteed aan het Nederlandse trio Rootbag. Het drietal gevormd door Richard van Bergen, Roelof Klijn en Jody Van Ooijen heeft van het brengen van een met swampy en New Orleans overgoten bluesrock, zijn handelsmerk gemaakt. Met hun onlangs verschenen album ‘Walk On In’ positioneerde Rootbag zich resoluut bij de top van de bluesbands uit de lage landen. Ondanks het voor sommige toch wel vroege uur, konden de heren op heel wat toehoorders rekenen. Eigen werk, zoals het op een vroege midlifecrisis gebaseerde ‘Tired Of Being The Fool That I Am’ en het aan Jimmy Reed opgedragen ‘What You Do To Me’ zorgden samen met het aanwezige zonnetje voor de eerste zalige zondagse momenten. Voor een vervolg hierop tekenden Ghalia & Mama’s Boys. Toen de Brusselse singer/songwriter Ghalia Vauthier in New Orleans Johnny Mastro & The Mama’s Boys aan het werk zag, werd een muzikale band gesmeed, die tot op heden onverbreekbaar is. Mastro en zijn boys mochten enkele jaren geleden de blueszondag in het Hofke afsluiten, maar nu stonden ze hier in dienst van Ghalia. Vorig jaar brachten ze het album ‘Let The Demons Out’ op de markt, dat nu in een liveversie te horen was. Ghalia heeft niet alleen een schitterende stem, maar heeft ondertussen ook de kneepjes van het entertainen onder de knie gekregen. Het succes eiste ze niet alleen voor haarzelf op, maar regelmatig liet ze de Mama’s Boys in de spots staan. Het strakke werk, de scheurende mondharp en Ghalia’s melodieuze songs zorgden voor positieve vibes, al hadden wij toch de indruk dat de Boys regelmatig iets te hard probeerden om het laken in hun richting te trekken. Nog zo een goede gewoonte die de mannen van Goezot steevast koesteren, is het op zondag programmeren van een artiest op de zogenaamde ‘Riverside Stage’. Deze stage bevindt zich pal naast de toog, zodat het niet steeds evident is om er te geraken. Nu geen probleem, voor een artiest als Jake Labotz worden met plezier wat duwtjes geïncasseerd. Labotz is een Amerikaanse singer/songwriter en acteur uit Chicago. Menig gitarist leert de blues spelen via vrienden of tegenwoordig zelfs via internet. Niet Jake Labotz, want hij kreeg de bluesmelk toegediend door David ‘Honeyboy’ Edwards en Homesick James. Op Hi-Style, het label van de tot de band van JD McPherson behorende Jimmy Sutton, kwam onlangs zijn album ‘Sunnyside’ uit. Zelf definieert Jake zijn muziek als ‘dark blues’ en ‘gospel blues’. Dat hij bovendien over een in whiskey gedrenkte stem beschikt, komt deze genres alleen maar ten goede. Met Bernie Batke van Smokestack Lightnin’ op bas en Frederik Van Den Berghe, die opnam met o.a. Admiral Freebee en Arno op drums, vulde Jake met verve de ombouwmomenten op het hoofdpodium op. Stevige Southern rock gebracht door kerels voor wie de kapperszaak te mijden terrein is, wij komen ze nog maar zelden tegen. En toch, ze bestaan nog. Je moet er wel voor naar Zweden, behalve als je in het Hofke vertoefde, want daar stonden ze te rocken dat het een lieve lust was. We hebben het over de Zweedse Jetbone. Als knapen plunderden deze bende de platenkasten van hun ouders, waar ze ongetwijfeld het werk van The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd ontdekten. Alhoewel ze hier heel tevreden mee waren, ontbrak er toch nog iets. Dat iets was dat deze muziek live praktisch uitgestorven was. Dat vonden die gasten niet kunnen en een missie drong zich op, namelijk het prediken van deze muziek op de meest diverse podia. Dat bracht hen reeds doorheen heel Europa en gelukkig nu ook in Oud-Turnhout. Stevig was hun set, maar ook heel genietbaar. ‘It’s A Riot’ was niet enkel één van hun nummers, maar ook de drijfveer voor hun adembenemende show, die er bij het publiek als zoete koek inging. Als je na Jetbone aan de beurt bent, moet je een tandje bijsteken. Die opdracht rustte op de schouders van de Selwyn Birchwood Band. Deze met een immens afrokapsel getooide Amerikaanse bluesgitarist ontdekte via Jimi Hendrix het werk van BB King, Muddy Waters, Lightnin’ Hopkins en Buddy Guy. Voor de Blues Music Awards 2018 is hij genomineerd in de categorie ‘beste mannelijke bluesartiest’ en zowel op gitaar als lapsteel kan Selwyn aardig zijn mannetje staan. Op lapsteel opende hij trouwens. |
Recent bracht Alligator zijn album ‘Pick Your Poison’ uit, dat hij hier live nog even overdeed. Alhoewel de man zijn kwaliteiten heeft en inmiddels een zekere reputatie verworven heeft, wist hij de massa toch niet voor de volle 100% in beweging te brengen. Oorzaak was zeker het na Jetbone geprogrammeerd staan, maar daarnaast miste zijn set ook wat slagkracht. Te vaak kabbelden de nummers voort, zonder op een climax af te stevenen. Bij ‘Guilty Pleasures’ schoot het overgrote deel van het publiek wakker, maar jammer genoeg was dit reeds het bisnummer.
Dé topattractie van de dag en de reden waarom het Hofke overvol was, was de komst van Pokey Lafarge. Wij zagen de man nog aan het werk op Sjock en keken dan ook met hoge verwachtingen uit naar zijn optreden. Niet alleen ziet de graatmagere Pokey, met pak en deukhoed eruit als een entertainer uit begin van vorige eeuw, ook muzikaal katapulteert hij je terug naar vervlogen tijden. Tijden waar muziek nog echt en puur klonk. Pokey komt uit St. Louis, Missouri en blijkbaar heeft een oude muzikantenziel zich in zijn jong lichaam genesteld. Die oude ziel heeft bij hem de liefde ontwikkeld voor de western swing, early jazz, country en ragtime uit de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw. Met de blues maakte hij kennis via Skip James en Sleepy John Estes. Als 17 jarige knaap vertrok hij naar de Westkust waar hij aan de kost kwam als busker. Die tijden zijn voorbij, want nu dingen alle grote podia naar hem. Velen zullen naast Pokey grijpen, maar dat is buiten Goezot gerekend. De man ademt niet alleen de oude muziek, hij ziet er ook uit alsof hij weggelopen is uit een vooroorlogse film en daarbij heeft hij ook nog een stem die je met heimwee terug doet denken aan ‘the days of good old music’. Zijn band mag dan lichtjes uitgedund zijn, het deed geen afbreuk aan de ronduit sublieme performance. Vanaf de eerste noten kon Pokey terecht rekenen op de waardering van het publiek. Dit was wat men wou en nog belangrijker, men kreeg wat men wou. Western swing, een bluesje, een walsje, wat ragtime, meeslepend, melancholisch, opwindend en zelfs exotisch….., de zevende hemel opende wagenwijd zijn poorten. Parels als ‘Please Don’t Do It’, ‘Goodbye Barcelona’, het volop meegezongen ‘La La Blues’, het swingende ‘I Got Loaded en ‘Hard Times Come And Go’ strooide Pokey met gulle hand over het Hofke. Wat een artiest, wat een repertoire en wat een enthousiasme. Verroerde Pokey tijdens zijn optreden op Sjock amper, dan haalde hij nu zijn achterstand op dat vlak ruimschoots in. Het publiek was dankbaar en smeekte dan ook om een bisnummer. Het bleef zelfs niet bij één nummer, want Pokey had er duidelijk zin in. Dit optreden zal nog heel, heel lang blijven nazinderen. Het einde van de 2018 editie van Goezot kondigde zich langzaam aan. Maar eerst was het nog de beurt aan onze eigen Boogie Beasts. Deze band nog voorstellen is als een open deur intrappen. De gasten van Boogie Beasts waren, zoals altijd trouwens, in hun element. Een energieke set met songs als ‘On My Own Again’, ‘Soul Keeps Cryin’’, ‘Do Her Thing’ en natuurlijk ‘Boogie Chillun’, zorgde andermaal voor een mega boogiegehalte. Het nog talrijk aanwezige publiek stond tot dicht bij het podium, amuseerde zich en danste zich in trance…….., waarbij het teveel aan alcohol zeker een handje heeft toegestoken. Het liep tegen middernacht toen de stekker onherroepelijk uit deze 15de editie werd getrokken. Een jubileumeditie met een fantastische affiche, sublieme prestaties van alle concerterende artiesten op een schitterende en supergezellige locatie, met uiterst sympathieke mensen, zowel bij de organisatie als bij de vrijwilligers, meer kan men zich niet wensen. Marc en zijn team wens ik wel enorm veel succes toe bij het samenstellen van de affiche voor 2019. Het zal geen sinecure zijn om deze editie te overtreffen, maar zoals we de organisatie van Goezot kennen, zullen zij ook dit varkentje wel wassen. Bedankt mannen! |