4 juni 2022
Festivalterrein,  Oud-Turnhout

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Alain Broeckx ©

​Met dank aan: Goezot
Ook de rootsdag kondigde zich mooi aan met opnieuw schitterende weersomstandigheden en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Zowaar tropische temperaturen bij de openingsact, die luisterde naar de naam The Mean Devils, een Portugese band die begin 2000 opgericht werd, bestaande uit vier muzikanten waaronder frontman Pedro Serra, die we later op de avond ook zullen terugzien. Zanger-gitarist Pedro gaf er samen met de contrabassist Frank Abbed en de broertjes Nuno (drums) en Oscar (lead gitaar) Gomes een serieuze lap op. Deze vier energieke heren brachten een erg gevarieerde set op de planken en zelfs op dit ontiegelijke uur van de dag zagen we al de eerste heupbewegingen. Klasse toch wel wat deze heren klaarstoomden. We herinneren ons een aantal songs die de toeschouwers niet onberoerd lieten zoals onder meer ‘Hot-Legged-Mama’, ‘My Girl is Real Hot’, ‘Bop-A-Drama’ met de contrabassist ‘in the picture’. The Mean Devils waren een opener om niet meer te vergeten. Klasse!
Van Portugal naar Italië om het Lovesick Duo te bewonderen in de Swamp Stage. Ze waren overigens voor de eerste maal in ons land.  Francesca Allinova zong, bespeelde uitstekend de bas en zorgde tegelijkertijd ook voor het percussie. Paulo Roberto Pianezza zong, speelde uitstekend gitaar en beroerde ook de pedal steelgitaar. Zij speelden gedurende het festival driemaal en ook die passages mogen meer dan gezien worden. Meer nog: driemaal lieten ze zien dat ze heel wat genres aankunnen. Van Uptempo-rock ‘n’ roll (‘Come On’) tot rustige country zoals in ‘Second Chance’ (uit hun album ‘All Over Again’ met 13 originele songs). De sfeer zat er goed in maar aan de andere kant van de wei stond in de Main Stage de andere groep klaar.
Het waren de drie semi-twintigers van Howlin’Jaws, drie Parijzenaars die blijkbaar heel bekend zijn in hun land van afkomst nadat ze al op 15-jarige leeftijd begonnen met muziek. Zopas werkten ze met ‘Strange Effect’ (2021) een eerste album af en de verwachtingen waren hooggespannen bij nogal wat toeschouwers. Ze begonnen er stevig aan met een flinke portie rock en wilden al vlug de zieltjes winnen van het publiek, maar er was toch enige aarzeling.  De drie jonge heren deden wel moeite met hun sixtiespopnummers zoals in ‘Sugar Mummy’, maar het publiek bleef een beetje apatisch. Toch is het duidelijk dat dit trio erg talentvol is en gelukkig kwam er vanuit het publiek wat meer sfeer mede door het bekende ‘Down Down’ (Status Quo) terwijl ‘Shake Your Hips’ (Slim Harpo) ook behoorlijk scoorde en zo kregen we toch een mooie afsluiter voor Howlin’Jaws.
In de tweede set van Lovesick Duo was er al meer volk te bespeuren in de Swamp Stage, maar het duo hield het aanvankelijk nu iets rustiger qua stijl, maar het blijft mooi om naar te luisteren. Aan het einde van de 2de set ging het toch crescendo en veel warm applaus van de toeschouwers als gevolg van alweer een mooie doortocht van dit duo uit Bologna, die de komende dagen nog toer(d)en in België en Nederland.
Waar we ook naar uitkeken is Chickenbone Slim & The Biscuits featuring Laura Chavez. Chickenbone Slim is niet de eerste de beste. De gitarist uit San Diego heeft al vele muzikale watertjes doorzwommen en kent dus het klappen van de zweep. Maar het was ook reikhalzend uitkijken naar gitariste Laura Chavez, die we kennen na vroegere passages bij Goezot, bij de betreurde Candy Kane en Niki Hill. Ook drummer Marty Dodson (ex-Fabulous Thunderbirds) is van de partij samen met bassist Andrew Crane. Uiteraard werd er veel gespeeld uit het album  ‘Serve It To Me Hot’ (in productie van Kid Andersen) en dat gaat van een portie rock in combinatie met een flard West Coast en Chicago Blues en deze blend  is aangenaam om luisteren. Ook live gaat het er prima aan toe, mede door het uitstekende gitaarwerk van Laura Chaves, de wat excentrieke dame die ons zeer kan bekoren met haar gitaarkunsten.  Ook in ‘Red Life’ komst ze samen met haar band stevig voor de dag. Met het mooie ‘Kiddeo’ van The Paladins komt een einde aan deze behoorlijke set.
Met Restless krijgen we een op papier Brits rockabilly trio te horen dat al een ganse muziekgeschiedenis achter de rug heeft met om en bij de 20 albums, want de heren begonnen er aan in 1978. Maar het is niet louter rockabilly wat deze Britten brengen, ze zijn zeker ook rockgetint en zijn evenmin vies om een klassieker te brengen. Zanger-gitarist Mark Harman wordt bijgestaan door zijn broer Paul op contrabas en Ben Cooper op drums en dat is een originele bezetting van weleer. Ze brengen een mix van gevarieerde stijlen en dat gaat van ‘Radar Love’ tot - jawel - ‘Mussels and Blood’ en ‘Baby Please Don’t Go’. Om in de bisnummers nog te kunnen genieten van een aantal pure rock’n’rollgeluiden.  Geen onvergetelijk optreden, wegens af en toe te uitgesponnen versies van nummers, maar wel ook leuke momenten die we zullen koesteren.
Na een muzikaal intermezzo in de Swamp Stage waren ondertussen de zeven Portugese heren van TT Syndicate zich soundcheckgewijs warm aan het lopen op het hoofdpodium. Deze jongens bestaan al een tiental jaar en stonden in het verleden ook al een aantal malen in ’t Hofke. Met opnieuw Pedro Serra als frontman die samen met zijn drummer deel uitmaakte van The Mean Devils. Live is deze band een openbaring en daar is de inbreng van de drie blazers niet vreemd aan. Het klinkt allemaal zoals het hoort met een nadrukkelijk aanwezige charismatige zanger die de regie toch wel behoorlijk in de hand houdt. We herinneren ons nummers als ‘Catch Your Train’ (Ray Charles) en topnummer ‘Fever’, dat met de nodige egards werd opgevoerd. Mooi nummers die ons ook bijblijven zijn ‘I’m A Wolfman,  ‘The One Night Stand’, ‘7 Veils’, ‘Café Solo’ en Zuiderse klanken van een Bossanova Blues. Met nog een staaltje rock’n’roll als bis kunnen we concluderen dat dit een optreden was dat ons nog lang zal bijblijven.
Voor de derde set van Lovesick Duo passeerden we maar al te graag opnieuw naar de Swamp Stage na onze vorige passages met dit sympathieke duo die ook op de wei regelmatig de andere bands kwamen aanmoedigen. We kunnen andermaal terug adelbrieven bovenhalen, maar om het kort te zeggen: Francesca en Paulo speelden de tent plat met onder andere ‘Memphis Tennessee’ en Johnny Be Good’ als slotakkoorden van dit Italiaanse duo waar we zeker nog van zullen horen.
In zeven haasten spoedden we ons naar het hoofdpodium want aan het Zweedse trio The Domestic Bumblebees hadden we in het verleden (2018) mooie herinneren bewaard. Toen waren ze als begeleidingsgroep van Joachim Tinderholt aan de slag om nadien als slotact het feestje uizinnig af te sluiten in Het Hofke. Ook nu kunnen we superlatieven bovenhalen want ambiance was er ‘à volonté’ en daar zijn we uiteraard niet rouwig om. De bekendste nummers gekoppeld aan een aantal stevige covers passeerden de revue voor een uitzinnige heupwiegende menigte die er maar niet genoeg van kreeg. Dit was een vette party waar zowat alle bekende songs aan de beurt kwamen. We zagen schitterende gitaarduels op het scherp van de snee tussen de heren zanger-gitarist Daniël Kordelius en bassist Tobias Einestad en dat  werd met het nodige ritme werd ondersteund door drummer Johan Svensson. Uiteraard bleven extra nummers niet uit.  Je merkt het: dit was dé ideale afsluiter van de rootsavond, die bijzonder geslaagd was met zeven degelijke bands. Met - wat mij betreft -uitschieters van Lovesick Duo, The Mean Devils, TT Syndicate en The Domestic Rumblebees.
​