vrijdag 2 februari 2024
Cultuurcentrum Palethe, Pelt

Report: Lambert Smits
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe, Tom Coppers
Guido Belcanto en Roland hebben gemeen dat zij beiden het vak leerden door op straat en in kroegen te spelen. Guido met het levenslied en Roland met de blues. Toch is dit niet de enige reden waarom het knap was om deze twee klasbakken samen te zetten onder de noemer ‘Les Stratiers de la Chanson’, want ook de door hen beoefende genres liggen enorm dicht bij mekaar. Dat werd trouwens meer dan duidelijk tijdens dit concert waarbij de heren terugkeerden naar hun beginperiode en naar de nummers die zij nog steeds een warm hart toedragen. Als begeleiding koos het tweetal voor Ad Cominotto op toetsen en accordeon, Jeroen Stevens op drums en Jasper Hautekiet op de staande bas. Gestart werd er met het instrumentale ‘Harmonicablues’ met Guido op de bluesharp en Roland, de peetvader van de Belgische blues op gitaar. De bluessfeer bepaalde ook de formidabele versies van ‘Ijskastblues’, ‘De Verpleegster’, ‘De Vrouw Van De Bakker’ en ‘Postcoitale Blues’. Dat de heren tevens hun klassiekers kennen, lieten ze blijken door schitterende versies van ‘Nobody Wants You When You’re Down And Out’ en Wilbert Harrisons ‘What Am I Living For’. Een optreden van Ferre Grignard destijds in de Antwerpse ‘De Muze’ was de aanzet voor Roland om een gitaar aan te schaffen en meteen de reden voor ‘Drunken Sailor’ met Guido op leadzang. Niet alleen Grignard kreeg een eerbetoon. Deze viel ook te beurt aan Will Tura en Adamo, van wie Belcanto repectievelijk ‘El Bandido’ en ‘Vous Permettez Monsieur’ bracht. Nummers waarbij de interactie met het publiek een feit was en Guidos immense inleving tot uiting kwam. Die inleving kenmerkte ook ‘Witte Rozen’, een hit van de Zangeres Zonder Naam. 
Een klassieker is zeker ‘House Of The Rising Sun’ dat Roland in de sfeer dompelde die deze song verdiende. Dat herhaalde hij trouwens nog in ‘Goodnight Irene’, origineel nummer van Lead Belly en zeker in ‘Mr. Jerry Roll Baker’, een klassieker van Lonnie Johnson. Naast de blues is Roland ook gewonnen voor de folk. Enkel onder hun tweetjes met hun akoestische gitaren zette hij samen met Guido een sublieme versie neer van de folksong bij uitstek ‘Banks Of The Ohio’. Verder noteerden wij nog ‘Blueberry Hill’ en ‘Plastic Jesus’, wat normaal het laatste nummer zou zijn. Daar besliste het publiek echter anders over, want bissen deed het stel nog met Lucille Starrs ‘The French Song’ en Belcantos ‘Plastic Rozen’.
Als ‘Les Stratiers de la Chanson’ doken Guido en Roland terug in de tijd. Dat deden ze op een zodanige manier die respect afdwingt. Vocaal scoren beiden nog steeds. Het inlevingsvermogen van Belcanto en Rolands doorleefde stem en zijn altijd inspirerend gitaarwerk, zijn respectievelijk onontbeerlijk voor het geloofwaardig vertolken van het levenslied en de blues. En dat deden ze!
​