donderdag 20 maart 2025
Cultuurcentrum, Hasselt

Report: Marino Serdons
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CCHA en Laurent Pitsi
De immense populariteit van ‘onze’ Helmut Lotti kreeg een extra boost met zijn metal concert op Graspop in 2023.  Een crooner zanger die metal en rocksongs coverde, dat was in België ‘jamais vu’.  Uitverkochte zalen en een nieuw album noopten de ideale schoonzoon om een vervolg te maken op het metal avontuur: Heart Rock.  Het publiek wist dus wat te verwachten, genoot ervan en gaf Helmut een minutenlange staande ovatie bij de afsluiter Highway to Hell van AC/DC.
Je moet het hem geven.  Hij heeft niet alleen zijn stem mee en zijn jong uiterlijk, hij laat zich ook omringen met virtuoze muzikanten.  Een rock of metal uiterlijk, ondanks zijn lederen pak, kan je hem moeilijk aanmeten. De 5 klasbakken stonden dan ook voor de opdracht om muzikaal heavy uit de hoek te komen.  Van Elvis over Golden Earring en Deep Purple tot Metallica passeerden de revue.  Bekende en minder bekende songs, al dan niet met een eigenzinnige twist aangepast, brachten nostalgische herinneringen naar boven bij het enthousiaste publiek.  Natuurlijk allemaal relatie getinte (love)songs waarin de massa zich kon herkennen.  Helmut Lotti zong ze met passie, soms rauw ingezet (bij ‘Poison’ van Alice Cooper) of met een rokerig stemtimbre à la Tom Waits (bij ‘Bed of Roses’ van Jon Bovi).  Naargelang de avond vorderde kreeg Helmut Lotti’s stem het echter te verduren met wat heesheid tot gevolg.  Wat echter niets afdeed aan zijn intensiteit én die van zijn makkers.
De 3 gitaristen dwarrelden als hyper-kinetische tieners over het podium.  Zelden zoveel speelplezier op een podium gezien.  Een energie die telkens als een vonk oversprong naar de zaal en de fans uitzinnig liet meezingen (‘Born to be wild’ van Steppenwolf, When The Lady Smiles van Golden Earring). 
Uitermate bewondering voor gitarist Bram Van Den Berghe die de mooie solo’s aan elkaar reeg.  Zonder de energieke bijdrage van bassist Herwig Scheck te vergeten, de noodzakelijke keys van Gunter Callewaert (schitterend in ‘Call Me’), het gitaarwerk van de bescheiden Tim Toegaert en het heavy slag (slagers)werk van Filip Van Laer. 
Helmut Lotti is professioneel genoeg om te beseffen dat er variatie (lees: voor elk wat wils) moet zijn in een concert. Niet alleen de covers, ook enkele zelfgeschreven nummers kregen terecht waardering.  Zo bracht hij zijn unieke metalsong ‘The Darkness’ als een prog song: cabareteske intro, heavy body met soft intermezzo, en gezongen van laag tot in de hogere regionen. Vooraf gegaan door zijn popsong ‘7 days/7 nights over een verloren Spaanse liefde in 2006. En gevolgd door een vrij laag gezongen ballade.  Lage noten blijken voor de tenor toch wat moeilijker dan hoge.  Mag het verbazen dat hij als kwinkslag zijn ‘Tiritomba’ er een minuutje tussen gooide als meezinger? 
De avond vloog in speedtempo voorbij (‘That’s Alright’ van Elvis in speedversie ook).   Helmut Lotti en band lieten het publiek even geloven dat ze ‘Born To Be Wild’ waren en leefden in ‘Paradise City’ (Guns ’n Roses) met de toepasselijke songtekst ‘…please take me home…).  Wat het publiek bekroonde met een staande ovatie.
Sommigen vragen zich nu misschien af hoe aan Goes Metal en Heart Rock nog een even succesrijk vervolg kan worden gebreid?  Hierbij vergeten ze dat Helmut Lotti al zijn hele carrière zichzelf blijft uitvinden.  Met als motto zijn lijflied dat hij als tiener zot draaide op de hooizolder in St-Amandsberg : ‘Here I Go Again’ van Whitesnake.  Respect!


​Lees hier het interview met Helmut Lotti van onze collega Julian