|
30 juni 2018 |
Het OC Rooierheide in Diepenbeek was voor het tweede jaar op rij de thuishaven voor het gezellige Hookrock Festival. Vrijdag 29 en zaterdag 30 Juni hebben de organisatoren een indrukwekkend gevarieerd programma weten samen te stellen. Voor deze vijftiende editie werden de zaal en aangrenzende grasveld als een gezellige festivalruimte opgesmukt. Let’s go…
Vrijdagavond waren we present op Rock Zottegem. Maar op zaterdag waren we dan traditiegetrouw aanwezig op Hookrock. Een festival dat zich kenmerkt door zijn sterke en fijn uitgekiende programmatie. Na een dolle rit van meer dan twee uur, met heel wat file leed, arriveerde we uiteindelijk in Diepenbeek. De Nederlandse band Swing Supply mochten als eerste flirten met de decibelmeters, maar dat hadden we dus helaas gemist. Twee gerenommeerde muzikale iconen uit de Nederlandse rock-‘n-rollscéne, Coen Molenschot (drums) en Dick Elsendoorn (boogiewoogie piano) richtten twee jaar geleden Swing Supply op. Samen met gitarist Cees Verhoeks, Eric van den Nieuwenhof (sax), Arno Vervest (bas) en zanger Rob van der Drift nemen ze je mee voor een ultieme mix van swing, blues en rock-‘n-roll. Volgens heel wat collega nieuwsgaarders speelde Swing Supply een meer dan uitgebalanceerde set. Niets dan positieve superlatieven….hope to see you next time! Tijdens de pauzes kreeg het project Mojojamsessions de kans om ons te vermaken op het grasveld. Onder het moto ‘It Ain’t Nothin’ But The Blues’ nodigden blues harpmaster en ex- Roadcaster Walter Coolen, Kurt Van de Wiele (drums) en vocalisten Anna Lee, Hanna Jansen, Heidi Nouwen ons uit tot het strekken van de beentjes. Wie wilde mee jammen kon zich inschrijven bij Anna Lee. Een van de opmerkelijkste gasten in de late namiddag was toch wel Erik Thorvaldsen van de Noorse band The Jelly Roll Men. Hij liet zich naast heel wat plaatselijk talent, én ondanks een verschroeiende hitte, verleiden tot enkele nummers. De Zeeuwse bluesrockers The Juke Joints waren als tweede band aan zet op het hoofdpodium. The Juke Joints staan ruim drie decennia op de planken en behoeft dus allang geen introductie meer in de Lage Landen.. Peter Kempe behoord tot de zeldzame artiesten die lead vocals combineert met strak drumwerk, al wisselt hij zijn drumsticks wel vaker in voor zijn mandoline. Samen met gitarist Michel Staat, Sonnyboy vd Broek (harmonica/vocals) en Derk Korpershoek’s baslijnen staat de band garant voor knappe en opwindende heavy blues tunes. Enkele maanden terug presenteerde de band het langverwachte jubileum album ’35 Years Of Rock Rollin Blues’ (Live) op het label Continental Record Service. Op Hookrock opende ze dan weer strak met ‘Blues For My Soul’. In hun gekende stijl raasden ze door hun setlist. Sonny Boy omgorde zijn trekzak voor het opwindende en zydeco geënthousiasmeerde ‘Don’t Give It Up’ en bij ‘Bullfrog Blues’ kregen ze vocale ondersteuning van het publiek. Na een korte break een gezellige babbel met enkele fijne collega’s en organisatoren was het tijd voor de Noorse The Jelly Roll Men. De band heeft in een wel zeer korte tijdspanne een solide podium act opgebouwd. De Thorvaldsen brothers, Kent Erik (harp, vocals) en gitarist Thomas “Pee Wee” Grim gaven de band gestalte in 2010 onder de naam The Nine Fingers Blues Band. Recentelijk besloten ze de om hun geesteskind The Jelly Roll Men band te dopen. Het duo vinden nu hun soulmates in drummer Kai Evans en bassist "Big" Martin Rosten. Old-school Chicago blues knalde onvoorwaardelijk door de woofer in Diepenbeek. Nummers als ’36-24-38’ en ‘Have A Good Time’, origineel van Big Walter Hornton belichamen perfect waar The Jelly Roll Men voor staat, en dat is dus old-school Chicago swing blues! En de Jelly Roll Men kennen hun klassieker. Elmore Jame’s ‘Sweet Little Woman’, ‘Five Long Years’ (Frank Frost) en Sam Myer’s ‘My Love Is Here To Stay’ stonden in aangenaam contrast met de autobiografische song ‘Misterhome Records’, met zijn rustig uitdijende maar o’ zo heerlijke gitaarriffs. Een strakke, hard-swingende ritmesectie met een ultra coole gitaar, BIG tone harp en soulvolle vocals, dat alles maakt van The Jelly Roll Men een van de beste Blues-acts uit Scandinavië. De knappe verschijning Elles Bailey komt uit Bristol, UK. Vorig jaar werd Elles samen met Beth Hart en Sari Schorr genomineerd voor ‘Best Female Vocalist’ voor de European Blues Awards. Men een mixture van rootsy blues, soul en countryrock presenteerde ze vorig jaar haar debuutalbum ‘Wildfire’. De rode draad doorheen haar concert op Hookrock. Met haar ruwe stem begeesterde ze nummers als ‘Let Me Hear You Scream’, dat naadloos een overgang vond in de slow blues ‘Same Flame’. Met het emotionele ‘Perfect Storm’ komt Elles ons begeesteren, net zoals met excellente ‘When I Go Away’, een fijn uitgekiende coverversie van Levon Helm. ‘Angel From Montgomery’ werd dan weer geïnstrumenteerd door een knappe gospel-getinte orgelsound. En ook het afsluitende ‘Mercedes Benz’ werd een gesmaakte ode aan Janis Joplin. |
SaRon Crenshaw zagen we eerder op Blues Peer schitteren. In Hookrock vonden we dat zijn concert een intiemere feeëriek belichaamde. De 57-jarige SaRon groeide op in Passaic County, New Jersey. Zijn vader kocht zijn eerste gitaar voor zijn 8ste verjaardag. Met B.B. King als voornaamste muzikale mentor is hij haast een autodidact gitarist. Sinds hij in de jaren ’70 zijn opwachting maakte in de blues scéne in en rond New York, heeft SaRon voldoende respect en accolades bijeen gespeeld om in 2011 in de Blues Hall of Fame opgenomen te worden. Geen klein bier dus op Hookrock! Voor zijn Europese concerten laat SaRon zich begeleiden door de Nederlandse rete- strakke formatie Blind B & The Visionairs… met bassist Bart Kamp, drummer Frank Duindam en Hammond virtuoos Bob Fridzema (Hammond B3). De energie spatte alweer van zijn performance. SaRon creëert voor zichzelf heel wat ruimte om te soleren, én laat dit gelukkig ook wel aan zijn band. Hij speelde een foutloos parcours met heel wat uptempo blues nummers zoals ‘Don’t Roll Your Eyes’, het Chicago bluesy ‘I Treat You Right’ en ‘Jailer Blues’, over vrouwen die in zijn geboortestreek ook wel eens op de vuist gaan. En dat wisselt SaRon Crenshaw af met hemelse ballades als ‘Old Love’, dat werd ingekleurd met schitterende Hammond orgel.
Jeff Jensen kennen we nu ook al een tijdje. Het album ‘Wisdom & Decay’ is een volgende mijlpaal voor Jeff Jensen. Hij ontdekte de blues via de rock-’n-roll sound van The Stones, Led Zeppelin en Eric Clapton. Via deze sound vond hij, zoals zovelen onder ons, de weg naar de blues van Muddy Waters, Buddy Guy en B.B. King. De nacht is nog jong voor Jensen het podium betreed. De duisternis is ingetreden en de meeste hitte heeft inmiddels heel wat slachtoffers geëist. Jeff Jensen en band (bassist Bill Ruffino en drummer David Green) staan garant voor een excentrieke mix van soul, rock en Amerikaanse roots muziek. En dit kruid hij uiteraard met wel heel diepe blues invloeden. Hij is een ongelooflijke gitarist en een geweldige expressieve zanger. Jeff betoverd van noot één een uitgelaten menigte. Met het instrumentale ‘JJ Boogie’ warmen de heren niet allen hun vingers op. Het is ‘hot’ in het OC Rooierheide. Het duurt dan ook niet lang of een dynamische Jensen barst in het zweet uit. Met de funky blues rocker ‘Make It Through’ plaveit hij zijn weg verder door zijn showcase. Jeff speelt heel wat songs uit recentste plaat. En wij waren onder de indruk van nummers als ‘2000 Days’, ‘Downtown’ en ‘Can’t Believe We’re Trough’, met zijn lang uitgesponnen jazzy outro. En Jensen werd haast zelf emotioneel bij het mooi geconstrueerde ‘I’m Living Off The Love You Give’ en het afsluitende bisnummer ‘Burning Love’. Elvis zou het graag gehoord hebben… Iets na middernacht mogen Ghalia & Mama’s Boys het festival op een meer dan waardige manier afsluiten. Ghalia Vauthier startte haar muzikale carrière in en rond de straten van haar eigenste Brussel. Haar repertoire bestaat hoofdzakelijk uit blues, R&B en opwindende rock’-n-roll. Ghalia reisde de wereld rond en ontmoette de jongens van de Mama’s Boys in New Orleans. Al heel snel ontstond er een ware chemie tussen Ghalia en Johnny Mastro (harmonica, vocals), Smokehouse Brown (gitaar), Dean Zucchero (bas) en drummer Rob Lee. Het project ‘Let The Demons Out’ is dan ook heel toepasselijk voor een diepdronken Hookrock. Na een instrumentale binnenkomer onthaalde Ghalia ons meteen met ‘Press That Trigger’ en ‘4AM Fried Chicken’. De jive zat overduidelijk ook in de titeltrack van de release ‘Let The Demons Out’. En dan ging het gezwind naar nummers als ‘Waiting’ en ‘Addiction’. Johnny Maestro kwam nog even in de spotlight met een paar instrumental harpbeats, tot Ghalia het tempo naar ongekende latitude katapulteerde met de swingende chapiters ‘I’m Shaking’, van Little Willie John en ‘Hiccup Boogie’. Hell yeah…! Hookrock anno 2018 was alweer een zeer fijne muzikale editie. Het ging haast crescendo met de bands én we hebben heel wat goeds gezien. Maar helaas bleven we wat op onze honger wat betreft innovatieve nieuwe bands…. En ook de stagebelichting op het podium is meer dan ondermaats, een festival als Hookrock onwaardig. Shame on you, lighting man…! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024