maandag 5 mei 2025
Paleis voor Schone Kunsten, Brussel

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

Met dank aan: ​Live Nation
Jamie Cullum verleidt jazzpuristen vaak in doemdenkers. Vooral zij die denken dat hij een ‘one-size-fits-all popversie’ is van het genre. Maar hij is meer dan dit. Cullum is vooral een geweldige pianist, een sublieme crooner, een moderne versie van een hiphop-soul performer of zelfs even van een oneline-artiest. De sympathieke, veelzijdige Brit was op 24-jarige leeftijd zelfs één van de best verkopende jazzartiest ooit in Groot-Brittannië. Cullum is dan ook een performer in elke zin van het woord. In echte jazzstijl houdt hij zich zelden aan de originele versies, van welk nummer dan ook. Zijn legendarisch doorbraakalbum ‘Twentysomething’ behaalde platina en was het best verkopende jazzalbum in de geschiedenis in de Britse hitlijsten.
 
Toen Jamie Cullum dik tweeëntwintig jaar geleden zijn eerste tournee gaf, werd het voorprogramma verzorgt door Amy Whinhouse. Nu mag Billy Lockett de honneurs waarnemen als support act. Hij komt uit de buurt van Northampton, een stad en district in het Engelse shire-graafschap Northamptonshire. In een ver verleden opende Billy voor Birdy, Lana del Rey en KT Tunstall. Na het overlijden van zijn vader raakte hij wat van de muzikale rails, begon nummers te schrijven, verhuisde naar het kleinste kamertje dat er in Londen te vinden was én speelde in elke open-mic die er ook maar te vinden was. Niet veel later toerde hij met Lewis Capaldi en Electric Light Orchestra én zette zijn eigen tournee in de aanbieding. Een succesformule dat resulteerde in de EP ‘Reflections’, gevolgd door de langspeler ‘Abington Grove’. Billy Lockett heeft een geweldige stem, en laat zich hier enkel begeleidden door zijn akoestische gitaar en piano. Met zijn typerende Engelse humor laat hij al even snel de Bozar uit zijn hand eten. Hij geniet, wij genieten. Prachtige pianoarrangementen dwarrelden over het podium, ballades omarmen Brussel. Bij ‘I Could Use A Friend’ krijgt hij simultaan de smartphonelampjes aan het wuiven. ‘Fading Into Grey’ groeide langzaam uit tot een meezingsong, en met nummers als ‘Hard Act To Follow’ sleept hij de reputatie mee van een van de meest oprechte en authentiek singer-songwriter. Aanstekelijke ritmes, een zeldzame ballade en enkele pop getinte songs. Het onderstreep zijn muzikale veelzijdigheid. Billy Lockett gaf in Brussel een kort maar meeslepend en diep emotioneel performen.
 
De vijfenveertigjarige Jamie Cullum lijkt zijn muzikale geestdriften nog niet verloren te hebben. Hij combineerde zo makkelijk pop en jazz met een scheut soul. Cullum maakt dit alles zo eigentijds en introduceert synchroon een nieuwe sound in dat niche. 
 
​​De populariteit van de artiest is immens, de concerttickets vlogen dan ook als warme broodjes over de toonbank. Dé Henry Le Boeuf zaal in het Paleis voor Schone Kunsten, Jamie Cullum tovert zowaar deze memorabele plek om tot een vreugdevolle showcase.

Met Cole Porters ‘I Get A Kick Out Of You’ werd de toon a capella ingezet voor een ontspannende avond. Samen met zijn getalenteerde band, de start van een haast twee uur durend concert, een reis doorheen zijn oeuvre.  ‘What a Difference a Day Make’ én ‘What’d I Say’, een klassieker dat hij graag ontleent bij Ray Charles, waren meteen de volgende hoogtepunten. Het soul en gospelgevoelige ‘Work Of Art’ werd hier zelfs enigszins expressief geïnterpreteerd. Het ongebreidelde en uitgesponnen ‘Everybody Wants To Be A Cat’, een Scatman Crothers cover uit de compilatie ‘Jazz Loves Disney’, het filmische luik van Cullum, accordeerde de sfeer en energie op het podium. Elke muzikant kreeg hier wel even zijn ‘mémoire de gloire’. De crooner ballade ‘Singin’ In The Rain’ was een herwerking van die Nacio Herb Brown en Arthur Freed klassieker. Cullum speelde percussie op zijn piano en maande ons zelfs even aan om dit niet handgeklap te begeleidden.
En hij stroomt vloeiend door met zijn hit ‘Get You Way/ Do Your Thing’, misschien we dé sing-along song op zijn setlist. Als een heus dirigent escorteerde hij vanavond zijn vocale fanbase. De sfeer bereikte ook een hogere gradatie met songs als ‘I Get a Kick Out Of You’. Het weemoedige ‘These Are The Day’ bracht ons even terug naar zijn begindagen, toen Jamie nog de bange hoop was van de jazzscene in het V.K. Hij tjoempte over zijn piano heen en zette een volgend hoogtepunt neer met het rumba begeesterde ‘Next Year Baby’. ‘Flip Phone’ was dan weer een nieuwe song die zijn live debuut had in Antwerpen, en dat ging naadloos naar Nina Simones ‘My Baby Don’t Care’ en ‘Sinner Man’, origineel van Will Holt. ‘Mankind’ had die gospelvibe en ‘When I Get Famous’ was met grote absolutie een instigerende sfeermaker. Net zoals het Crescent City begeesterde ‘Mixtape’. Met zijn emotioneel en respectvol vertolkte ‘All at Sea’ was de cirkel rond Jamie Cullum en band. Jamie Cullum bewees vanavond dat hij net zo'n soulvolle jazzzanger als een dynamische entertainer kan zijn. Hij heeft alweer heel wat harten veroverd!