|
|
|
12 jan 2022 CC Palethe, Pelt Report: Tom Coppers Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: CC Palethe |
|
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben een grote fan van Johnny Cash. Als programmator in CC Palethe was ik dan ook heel blij dat de fijne mensen van Compagnie Maandacht (dank je Dirk en Manu) een eerbetoon aan The Man In Black in elkaar gingen steken. Mr Cash zou op 26 februari 2022 namelijk 90 jaar zijn geworden. En toen ik hoorde welke band dit zou brengen werd dit concert onmiddellijk geboekt. Want zeg nu zelf een band die bestaat uit Guy Swinnen (zang, gitaar), Nathalie Delcroix (zang en een danske), Patrick Riguelle (zang, gitaar), Bjorn Eriksson (zang, gitaar), Piet De Pessemier (zang, gitaar), Axl Peleman (zang, bas), Jan Hautekiet (keyboard, accordeon) en Ron Reuman (drum) dat kan echt niet mis gaan. En ik kan u al vertellen dat het absoluut de moeite was.
Met acht muzikanten op het podium waarvan er zes leadzang voor hun rekening nemen dat betekent heel veel afwisseling in zangstemmen. Want dit is een eerbetoon aan Johnny Cash geen coverband. Piet opent onmiddellijk met een echt Cash-classic: “Folsom Prison Blues”. Waarna ieder om beurt de gelegenheid krijgt een nummer naar zijn of haar hand te zetten. “Don’t Take Your Guns To Town” (Patrick), “Orange Blossom Special” (Guy), “I Walk The Line” (Nathalie) en “Straight A’s in Love” (Bjorn) krijgen zo mede door de geweldige ritmesectie (Jan, Ron en Axl) een veel breder uitgesmeerde versie dan het origineel. Heel soms iets té breed uitgesmeerd maar dit is dan ook hun eerste optreden van een lange reeks. Perfect kan het nog niet zijn maar het komt wel vaak in de buurt hoor. De rock ’n roll-versie van “Straight A’s In Love’ is zo’n nummer dat voor mij zonder blozen naast het origineel mag staan. Top! Wat ik persoonlijk ook altijd fijn vind is als er tussendoor wat weetjes worden gedeeld met de zaal. Patrick is meestal diegene die dat op zich neemt en hij dat doet goed. “Sunday Morning Coming Down” blijkt een nummer te zijn dat geschreven is door Kris Kristofferson toen die in legerdienst zat. Hij was toen helikopterpiloot en hij zou volgens de overlevering een demo met onder meer “Sunday Morning Coming Down” met een gestolen legerhelikopter tot bij Johnny Cash hebben gebracht. Cash was hier zo van onder de indruk dat hij alle nummers op deze demo ook heeft opgenomen. Uiteraard worden er ook wat duetten gezongen in dit eerbetoon. Het eerste nummer dat Cash ooit opnam, “Hey Porter” wordt zeer dynamisch gebracht door Patrick en Nathalie. Inclusief een keyboardsolo van Jan. En ook dat vond ik absoluut kunnen in een Cash-nummer. Met Nathalie en Bjorn staan onze eigen Belgische June Carter en Johnny Cash op het podium. Hun versie van “If I Were A Carpenter” was voor mij het beste duet van de avond. Al kwam de “Jackson”-versie van Guy en Nathalie ook wel in de buurt. Moeilijk kiezen. |
Midden in de set verdwijnen Ron, Axl, Jan en Guy even van het podium. “Wildwood Flower” en “Girl From The North Country” (met Patrick als de Bob Dylan van dienst) worden op een akoestische manier gebracht door Nathalie, Piet, Patrick en Bjorn. Met hun viertjes vooraan het podium rond één micro, het leek even een intiem huiskamerconcert. Knap ingebouwd rustpunt.
Ook even zeggen dat tijdens het hele concert het geluid subliem was en de lichtshow sober maar zeer efficiënt. Technici Janique, Wim en Wouter hebben prachtig werk geleverd. Eén man hadden we tot nu nog niet horen zingen en dat is Axl Peleman. De man die de laatste jaren meer op de achtergrond staat te bassen dan dat hij in de schijnwerpers staat. De man heeft nochtans een stem als een klok. Gelukkig mag hij in deze productie dat nog eens laten horen. “The Man In Black” is een nummer dat hem op het lijf is geschreven. En gelukkig hield hij al zijn kleren aan, want in zijn tijd als zanger van Ashbury Faith was dat ooit anders. Na negentien nummers waren we helaas al aan de bisnummers toegekomen en daar mocht Axl met “Hurt” weer laten zien wat hij kan. Met heel de bende brengen ze dan nog een opzwepende versie van “Big River” waarna de eerste set van de avond er al op zit. Ik zeg eerste set want door de huidige coronamaatregelen moest de show twee keer gespeeld worden omdat de zaal niet volledig gevuld mocht zijn. Na een half uurtje rust zat het tweede publiek van de avond al op de band te wachten om meegezogen te worden in de wereld van Johnny Cash. Want dat is wat dit eerbetoon doet: je helemaal onderdompelen in de geweldige muziek van Cash. De tweede set is nagenoeg hetzelfde als de eerste alleen krijgen we een ander laatste bisnummer. En ik moet zeggen “Ghost Riders In The Sky” is zo’n nummer dat je de nacht in stuurt met een deuntje dat je nog een hele tijd blijft achtervolgen. Het ideale laatste nummer dus van een (dubbele) topavond! Yippie I oh oh oh Yippie I aye ye ye Ghost riders in the sky |