dinsdag 13 mei 2025​
MUZE-café, Heusden Zolder

Report: Marino Serdons
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Muze-cafe
Verbijstering bij de sterke performance van Kaai Man, de band rond Fred Verhaegen.  Waarom is deze man zo onbekend?  Poëtische nederlandstalige teksten en een swamp bluessound catapulteerde de luisteraar naar ongekende innerlijke diepgang.  Een try-out voor het nieuwe album ‘Gaandeweg’ om niet te vergeten.
 
Geef maar toe.  Fred Verhaegen is een ongewone verschijning met grijze snor en baard, gekleed als een zwarte uit Louisiana, met hoed de kalende kruin bedekkende, een kruisje rond de nek en een zakhorloge aan zilveren ketting in zijn gilet. 
Ongemakkelijk steunend op een kruk, geflankeerd door zijn 2 Filip-gitaristen (ook gekend als de Oeverlozen) en met achter hem de brave ‘huisvader’ Frederic als drummer, vangt hij zijn act aan met de song ‘Kraaien’.  Weinigen die al naar de tekst luisteren, doch gebiologeerd kijken naar de ongelooflijke flexibiliteit van Freds lijf en zijn uitzonderlijke performance als zanger met mondharmonica of gitaar.
Nu het publiek geboeid is begint de band met brainwashing desert blues aan de voorstelling van het nieuwe album ‘Gaandeweg’.  En al na enkele songs met leuke titels zoals ‘Tot de zon op komt’ of ‘Liefde zonder eind’, dringt het door dat je luistert naar een man die zijn inspiratie haalt uit het harde dagdagelijkse leven.  Een leven waarin vreugde afwisselt met zeer donkere momenten en onmiskenbaar littekens achterlaat. Herkenbaar of niet?  Een geladen sfeer die contradictorisch een eerste hoogtepunt kent met ‘We blijven stil’: een mysterieuze intro, een doordringende emo zang/performance van Fred, met dreigend slagwerk, tekstueel slingerend tussen hoop en wanhoop.
Ja, je kan niet zeggen dat je er vrolijk van wordt maar de teksten zijn poëtisch diepgaand en krijgen de perfecte muzikale ondersteuning van bas, pedal steel of de miniscule mondharmonica.  Loepzuiver articulerend zingt Fred zijn blues, blaast en zuigt, intiem ontboezemend, emotioneel ontwapenend en hartverscheurend.
En toen wat (op)lucht(ing) met een huilende coyote of een gekwelde ziel ‘Mr. B’?; een instrumentaal nummer op full speed gespeeld door gitarist Filip Wauters. 
Niet voor lang of de vlag ging weer ‘Halfstok’: “… want in de stilte snijdt de dood”. Wow!
Nochtans, hoop doet leven. En met ‘Marylou’ gaat Kaai Man in een paardendraf op zoek naar liefde.  Een liefde die Fred ook uit in de ode voor zijn dochter met ‘Melk en Bloed’.  Dat in schril contrast met de song ‘Waanzin’ waarin hij door muziek en zang meegesleurd wordt in een slow motion brein; kruipend over het podium als een bezetene, de waanzin echoënd door merg en been. 
Baden vele songs in een donker bad, één voor één verschillen ze dusdanig in compositie én met diepgaande poëtische omschrijvingen.  Fred Verhaegen is een talentvolle singer-songwriter, voordrachtkunstenaar én performer.  Zeker wanneer op eigenzinnige wijze ‘Mijn vlakke land’ van Jacques Brel als toemaatje wordt gebracht of een song van Tom Waits een vertaling krijgt. 
Kaai Man start heden een concertreeks waarbij elke muziekliefhebber aangeraden wordt één van de concerten bij te wonen.  Gaandeweg val je verbijsterend enthousiast van je kruk.
​