11 april 2019
muziekodroom, hasselt

REPORT: sis van hoof
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: move2blues
Kai Strauss kenden we van naam en dat had alles te maken met de sympathieke in Duitsland woonachtige Memo Gonzales, die indertijd bijzonder populair was met zijn uitstekende band The Bluescasters. Niet minder dan 15 jaren later en een berg ervaring in binnen- en buitenland op zak achtte gitarist Kai Strauss  - die op tienjarige leeftijd gitaar begon te spelen - op eigen benen te staan vanaf 2011. Succes bleef evenmin uit want het Duitse gitaarwonder viel met zijn uitgebracht werk al flink in de prijzen.
Het was dan ook benieuwd uitkijken hoe Kai Strauss het er vanaf zou brengen met zijn eigen band The Electric Blues Allstars, die verder bestonden uit toetsenist Christian Rannenberg, bassist Kevin DuVernay, drummer Alex Lex en last but not least Thomas Feldman op sax en harmonica. Topmuzikanten met een pak routine onder de arm.
Het vijftal maakte een gedreven indruk en na een kort inspeelnummertje liet de band het bekende uptempnummer ‘Gotta Let You Go’ los op de degelijk gevulde club en was er al vlug een gevoel van samenhorigheid met het publiek. Kai Straus is niet enkel een uitstekende gitarist, maar is tevens een singer-songwriter die ook de job van producer op zich neemt. In de eerste set speelt de band een mengeling van songs uit Electric Blues (2014), I Go By Feel (2016) en Getting Personal (2017). Maar recent bracht Kai ook de dubbelaar Live in Concert uit met de beste songs uit die voorbije periode.   
Uit de eerste set merk ik al snel de inventiviteit die de muzikanten aan de dag leggen en een geweldige ritmesectie vormen op het solowerk van de grootmeester, die moeiteloos de snaren beroert in alle richtingen. Ook in soul- of funky klinkende nummers zoals ‘Did You Wrong’, waarin Kai ook stemgewijs zijn streng trekt hoewel hij zeker gen topzanger is. Ook de mooie pianoblues ‘Highway Blues’ is wat mij betreft een hoogtepunt, waarin zowel de bluesharp als het mooie gitaarwerk de bovenhand voeren. In het vroeger uitgebrachte ‘Trying To Get You Off My Mind’ speelt de uitstekende sax dan weer een prominente rol. 
Met het slow blues nummer ‘Hard Life’ zorgt Kai wel verrassend voor een passage in de zaal met subtiele gitaarpartijen, die zorgen voor een aantal kippenvelmomenten. Om daarna met ‘Judgement Day’ een rocker van jewelste los te laten. Even demonteert hij zijn  micro  om te gebruiken als bottleneck. Een leuke gimmick om de eerste set af te sluiten.
Ook in de tweede set zit het nodige vuurwerk zoals in de funky bluesrocker ‘The Blues Is Handmade’ of in het soulvolle Dixon-klassieker ‘Let Me Love You Baby’ en het prachtige ‘Honey Bee’ (Muddy Waters). Kai Strauss blijft ondertussen verbluffende solo’s uit zijn Fender Stratocaster schudden alsof het kinderspel is, maar ook de overige muzikanten vormen een soliede basis van deze swingende en groovy sound . We herinneren ons ook ‘I Ain’t Buying It’, het is genieten van een stampende shuffle met een scheurende mondharmonica en een snerpende gitaar riff.  
Het showelement mag evenmin ontbreken en dat komt er in het slotnummer ‘Get The Ball Rolling’, waarin Kai ruggewijs de gitaar met sprekend gemak blijft bespelen. Tussendoor blijft het genieten van het solowerk van de piano en mondharmonica. Uiteraard volgt er met ‘This Game Ain’t Worth Playing No More’ een uitstekende bis. 
Einde verhaal dus van een leuke geanimeerde avond waarin de toeschouwers andermaal waar voor hun geld kregen. Op 9 mei is ouwe getrouwe Jeff Jensen terug te gast, wellicht om de Hasseltse MOD terug op zijn kop te zetten.