19 oktober 2017
CC DE BREUGHEL (DE WOLKEN), BREE
​
REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS: LAMBERT SMITS ©


MET DANK AAN JAN COONEN EN CC DE BREUGHEL

SUPPORT: DRIES BONGAERTS

Het zaaltje op de bovenverdieping van het gebouw in de Kloosterstraat was weer goed gevuld. De Amerikaanse singer/songwriter Kate MacLeod heeft duidelijk heel wat trouwe fans. Maar vooraleer Kate aan de slag kon, mocht die andere singer/songwriter, Dries Bongaerts zijn ding doen. Nu weten we allemaal dat als voorprogramma geprogrammeerd staan, niet steeds de makkelijkste klus is voor de betrokken artiest. Meestal komt het publiek voor de hoofdact en dient de spitsafbijter als opwarmertje. Wel, dit was buiten de uit Lommel komende Dries gerekend. Dries maakt ook deel uit van de blues-rock/folk band New Rising Sun, maar in de Wolken presenteerde hij zich als singer/songwriter. En dat is er eentje die gekoesterd moet worden. De man heeft een mooi gekleurde diepe stem, het gedroomde instrument om de uit zijn ietwat getormenteerde ziel ontsproten nummers, te doen leven. Zich begeleiden deed hij op akoestische gitaar en sporadisch kwam ook de mondharmonica aan bod. Al fluitend startte hij zijn set, die hoofdzakelijk uit eigen werk bestond. Dat hij een aardig stukje gitaar kan spelen, stond van in het begin al vast. In het door een lange instrumentale partij ingeleide ‘Water And Wine’, kwam dat talent pas echt bovendrijven. Dries bracht recent in eigen beheer het album ‘For The Light In Thy Heart’ uit, waaruit hij een imponerend ‘Death Of Romance’ en ‘Blind As I Am’ bracht. Maar ook zijn versie van ‘Two Girls’ van Townes Van Zandt was zonder meer schitterend. Dat Dries’ talent ook Kate MacLeod niet onberoerd liet, uitte zij door zijn song ‘Jessie’ van een prachtig stukje viool te voorzien.
Na een korte pauze was het de beurt aan Kate MacLeod. MacLeod is een folkartieste die  gezien het feit dat ze zowel de viool als de akoestische gitaar bespeelt, een toch wel apart geluid heeft. 

De inspiratie voor haar nummers haalt ze vaak uit persoonlijke ervaringen, haar omgeving en relaties. Een vriendin die overleed aan borstkanker, herleefde in het ingetogen ‘Day Is Mine’. Het geweld in de Amerikaanse samenleving is er jammer genoeg niet weg te denken. Het ongedaan maken kan je niet. Wat je wel kan is de aandacht vestigen op de noodlottige gevolgen van het gebruik van vuurwapens, zoals in ‘You Can’t Take The Bullet Back’. ‘Storm On A Desert’, geschreven na een storm die Kate meemaakte, was dan weer een prachtige metafoor voor de relationele liefde, die vaak ook stormachtige periodes doormaakt. Haar liefde voor natuur en weidse landschappen bezong Kate in ‘West Virginia My Home’, een nummer van Hazel Dickens. Een song goed coveren is niet vanzelfsprekend. Het zich verplaatsen in de gevoelens van de songschrijver is niet makkelijk. Kate kan het echter wel. Haar versie van Dolly Partons ‘Coat Of Many Colors’ mocht zonder schroom naast het origineel staan. Datzelfde gevoel wist ze trouwens nogmaals met verve over te brengen tijdens Joni Mitchell’s ‘Woodstock’. Uit haar in 2009 uitgebracht album ‘Blooming’ noteerden wij dan weer het prachtige ‘Road To Heaven’. Kate is tevens een verhalenvertelster. Vaak wat grappige verhaaltjes maar ook wat weetjes. Zo bleek de viool aanvankelijk bestempeld als ‘the devil’s instrument’, omwille van de wild gesticulerende speelstijl van de 18de eeuwse violist Paganini.
Met Dries Bongaerts en Kate MacLeod had Jan Coonen meteen twee hoofdacts geprogrammeerd. Dat het publiek hiervan genoot, behoeft geen verdere uitleg.