zaterdag 10 december 2022
Huisconcert, De Pinte

Report: Eddy Bonte
Foto's:  © Freddy Delagaye  

Muziek staat voor niets: de Brabantse singer-songwriter Kathleen Vandenhoudt en de Mexicaans-Gentse multi-instrumentalist Luiz Márquez vormen een prachtig duo, een ‘schoon’ duo, zoals Vandenhoudt het wellicht zou uitdrukken.
Márquez zag ik de voorbije jaren onder verschillende muzikale gedaanten, onder andere bij de voorstelling van een nieuwe vracht poëzie van Peter Holvoet-Hansen, waar hij zeeschelpen en slakkenhuizen leven inblies! Van Kathleen Vandenhoudt was het bijna een kwarteeuw geleden, toen ze met Pascale Michiels Vlaanderen rondtoerde om hun project ‘About Queens of the Blues’ voor te stellen, toen vrouwen uitlichten geen mode was.  
Duo of niet, vanavond, in het knusse en gelijk exotische collectioneursdécor van een privéwoning, wordt de centrale plek ingenomen door Kathleen Vandenhoudt, die zich met trots, en geheel terecht, een ‘singer-songwriter’ noemt. Ze is gewapend met een gitaar, gezegend met een forse, veelzijdige stem, en uitgerust met doses charme, authenticiteit, humor en emotie, veel emotie. Haar akoestische gitaar dient vaak als ritme-instrument, zelf staat ze geen seconde stil.
We luisteren ingetogen naar eigen nummers of songs die ze gewoon graag hoort, over het vuur in je buik (‘The Fire that Burns’), de blutsen en builen van de Amerikaanse samenleving (‘American Roulette’), de liefde (‘Gracious’; ‘Darlin’, Put Your Suitcase Down’), de teleurstellende liefde (‘How Broken Can A Heart Be’) of verbondenheid en graag zien, gewoon graag zien. Er wordt ook al eens van het voorziene lijstje afgeweken, bijvoorbeeld toen de tweede set opende met ‘Stormy Monday’.

Luiz Márquez is een virtuoze multi-instrumentalist die zowel de Mexicaans-Indiaanse als de Europese muziek grondig kent. Hij weet al die gevoelens van Vandenhoudt naar een hoger niveau te tillen met verscheidene instrumenten, maar vooral met de mondharmonica, een collectie mondharmonica’s moet ik zeggen. Hij wacht af, kijkt naar Vandenhoudt en begint. Je zou denken dat hij zijn spel ter plekke uitvindt en misschien is dat ook wel zo. Ook als de stem van Vandenhoudt volumineuzer gaat en ze haar gitaar doet afzien, struint Márquez rustig verder, hoewel hij met name op ‘American Roulette’ fors en zenuwachtig uit de hoek kwam om de krampen en de trekkingen van de roulettesamenleving uit te beelden.
Je kon een muis horen lopen.
Vandenhoudt viel haar kompaan verschillende keren in de armen en ze pakten elkaar op het einde eens heel goed vast. Als jonge artieste, leerde Vandenhoudt een muzikale wijsheid van bluesman Honeyboy Edwards: “You don’t have to sing the blues to sing the blues”. Dat is haar handelsmerk. En het zijne. ​