|
7 maart 2018 |
Eén van de pluspunten van de caféconcerten is dat het een podium biedt aan de meest diverse muziekgenres. Na de mix van country, blues, gypsy jazz, western swing en rock-‘n-roll van The Pearls en de nostalgische country van The Swinging Doors, was het nu de beurt aan het uit Portland, USA komende duo Kathryn Claire en de van Eels bekende Allen Hunter. Het duo stond in 2016 reeds in de bovenzaal van Palethe en liet toen een verpletterende indruk na. Zowel voor Kathryn en Allen als voor het publiek was dit caféconcert dus een gelukkig weerzien en tevens het laatste optreden van hun tournee. Als er een prijs bestond voor het vriendelijkste duo uit de muziekscene, dan kaapten Kathryn en Allen die prijs zonder meer voor de neus van hun collega’s weg. De vriendelijkheid en het positivisme dat dit duo uitstraalt werken aanstekelijk en zijn ook in hun muziek terug te vinden. De muziek van Kathryn en Allen staat stevig in de folk geworteld met af en toe een lichte poppy inslag. Kortom, luisterliedjes die boeien en waar je goed gezind van wordt. Starten deden Allen op de elektrische bas en Kathryn op viool met ‘Syringa Jigs’ een leuk instrumentaaltje, waar wat Ierse invloeden in verstopt zaten. Meteen viel het enorme spelplezier van deze artiesten op. Kathryn genoot met volle teugen en bejubelde meermaals de geluidsman voor de schitterende sound. Ook stak ze haar voorkeur voor het houten podium niet onder stoelen of banken. Het nodige haar zelfs uit om voetstampend wat extra percussie toe te voegen. Uit haar recent album ‘Bones Will Last’ noteerden wij niet alleen een sublieme versie van de titeltrack, maar ook het prachtige ‘The Fugue’. Ondertussen werkt Kathryn ook aan een nieuw album, waarvan we al enkele voorsmaakjes kregen. We kunnen nu al zeggen dat dit, waarschijnlijk volgend jaar te verschijnen album, andermaal er eentje is om naar uit te kijken.
|
Sporadisch liet Kathryn de microfoon over aan Allen. Die zorgde voor een pracht van een droevige doch ook romantische song, met de van Reverend Horton Heat geleende tango ‘Wildest Dreams’. Na de tango serveerden beiden een créme van een folkloristisch walsje met ‘Forest Flower’, andermaal een huzarenstukje van Kathryn op de viool. Blijkbaar wordt er vaak gedacht dat Kathryn Canadese is. Die anekdote zette haar dan weer aan tot het brengen van ‘Canada’ uit haar in 2011 uitgebracht album ‘Morning Comes Too Soon’. Het is een publiek geheim dat Allen niet vies is van een bluesje. Een bluesje dat hij dan liefst naar eigen smaak kruidt. T-Bone Walker’s ‘Evening’ was het gedroomde nummer hiervoor. Gesteund door Kathryn’s lyrische vioolklanken ontpopte zich een slowblues, zoals je die maar zelden te horen krijgt.
Een optreden van Claire en Hunter zonder de Amerikaanse traditional ‘Cuckoo’ is ondenkbaar. Ook nu zorgde dit nummer weer voor een leuk meezingmoment, waarna het einde stilaan in zicht kwam met het folky instrumentale ‘Bjorne Stomp’, dat nog maar eens het talent en vakmanschap van beide artiesten in de spots plaatste. Een avond met Kathryn Claire en Allen Hunter bevat een hoge dosis energie, die als een tsunami door het publiek raast. Hier wordt je blij van, dit maakt je goedgezind en vooral dit wil je terugzien. En als je dan ziet hoe enthousiast dit duo zich na het optreden met het publiek onderhoudt, kan je niet anders concluderen dat dit niet alleen rasartiesten zijn, maar ook schitterende persoonlijkheden. Bedankt Kathryn en Allen voor jullie prachtige performance. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024