zaterdag 6 mei 2023
Festival terrein, Ingelmunster

Report: MG
Foto's: Phillip Verhaege ©

​Met dank aan: Labadoux
In Labadoux waren ze alweer toe aan dag twee. Heel wat gerenommeerde en gevestigde muzikale waarden, netjes afgewisseld met talentrijke jonge bands, een mixture van divergente muziekstijlen. Het kenmerkt festivals als Labadoux. Het festival is al vijfendertig jaar een vaste waarde op de concertkalender. Weg zijn de pubtent en het foyer. De gloednieuwe BarBarak, waar DJ’s een feestje bouwen tot in de vroege uurtjes. Dit was vooral voorbestemd aan de jongere festivalgangers. We wandelen door een bloemenzee van narcissen naar een aangenaam festivalterrein. Labadoux is misschien dan ook wel het meest sfeer- en kindvriendelijk festival. Folk, blues, R&B en zelfs alt-rock omkaderen het muzikale palet. Eclectisch is het muzikale sleutelwoord, net zoals Ingelmunster de jaarlijkse ‘the place to be is’ !
 
Het begon al vroeg op de middag in de Clubtent. Kobe Sercu had zijn broers Sam en Benjamin voor de gelegenheid uitgenodigd. Het is haast een thuismatch voor het trio Sercu die afkomstig zijn uit Ardooie. Kobe had naast zijn broers ook Didier De Ruyter en Sam Broeckaert in zijn ritmesectie. Met dat typisch West-Vlaams accent enthousiasmeerde Kobe zijn fans. Hij, die dacht dat hij voor twee man én een paardenkop zou spelen. De clubtent zal aardig vol. De Sercu’s openen met het folky ‘Ze Zeggen’, om al even snel een cover van zichzelf te perfomen met ‘De Spiegel’, origineel ‘The Mirror’. Het liedje ‘Kom Bluf Gerust’ is de titelsong van zijn laatste album. Akoestische snaren en gefluit kleuren de song. ‘Weet Je Nog’ en ‘Vannacht’, een nummer over een verboden liefde waren hoogtepunten in zijn setlist. Het blues doorspekte ‘Donker’ was dan weer een vertaalwerk van ‘Narrow Road’. Aangename set!
 
In de Concerttent had Brutti Di Fosco net hun set op gang getrokken. Vijf Italianen die met hun Celtic power en folkrock een aangename en meteen ook een eerste verrassing waren. Na een lange intro accordeerden ze ‘Sette Quarti’, en dat stond in aangenaam contrast met de Keltische folkrocker ‘Liber!’ en  de traditional ‘Jacobites’, een song dat werd ingekleurd met knappe flute arrangementen. ‘Drunken Sailor’ werd een eerste sing-a-long song, en van dan ging het hard met ‘Fox Hunter’ uit de EP ‘Estote Deformis’, met zijn diepe baslijnen en twingitaren én het instrumentale ‘Let’s Go Pecoraio’, een van de vele nummers die met opwindende doedelzak arrangementen werden ingekleurd. Brutti Di Fosco is zo’n band waar je snel geïntegreerd door raakt. Een explosieve ontmoeting tussen de magie van Keltische muziek en de kracht van rock.
 
Vis à Vis is het alterego voor de Brusselse muzikante Chloë Nols. Met haar Hypnotic Indie-pop maakte ze meteen indruk in de Clubtent. Nols heeft met ‘Blue Whale’ een nieuwe worp te promoten. Met nummers als ‘Cassandra’ en het tristesse ‘Echoes’ had ze al snel de handen op elkaar. Samen met haar ritmesectie zorgde de single ‘Black Panter’ uit 2021, de openingssong ‘Sky High’ en het afsluitende ‘Ocean’ voor heel wat appreciatie in de Clubtent. Vis à Vis, een unieke blend met een muzikale kwetsbaarheid.
 
Isolde Lasoen trok heel wat volk in de Concerttent. Ze is zoveel meer dan de (ex)drumster van Absynthe Minded, Daan, The Whodas…. en zoveel meer. Isolde kwam haar tweede soloplaat ‘Oh Dear’ voorstellen, de opvolger van ‘Cartes Postales’ uit 2017. Ze combineert drums en leadzang en wordt begeleidt door de formatie Les Bens. Samen met haar uitstekende muzikanten geniet Isolde van een sterke live-reputatie. Elke song is opgebouwd uit die drumvibe. En die omarmen een vat vol epische melodielijnen. Het klinkt meeslepend, jazzy en zelfs poppy, én dit alles met een eigen stijl. Opener ‘Od Dear’ is de titeltrack, en die wordt naadloos opgevolgd door ‘Muse au Musée’. De ballade ‘Douce Mélancolie’ was een duet met gitarist Bert Van Camp. Islode komt zelfs even van achter de drumkit voor ‘Batterie’, een song met een filmische groove. Bernd Coene op vibrafoon en percussie krijgt zelfs de drumstokken toevertrouwd. Met het zwoele ‘La Lune Noir’ en ‘Bed & Breakfast’, een nummer waarin Isolde fluiten tot een kunst verwerkt, voelen we ons zelfs even in jazzclub. Haar muziek stroomt fantasierijk en klinkt uiterst fris.
 
Voor de Ierse singer-songwriter John Blek moesten we opnieuw naar de Clubtent. Daar was het gezellig vol voor Mister Blek. Met zijn doorleefde en emotionele stem neemt hij je meteen bij het nekvel. Hij is naast storyverteller, ook een verbluffende fingerpicking-gitarist en humorist pur-sang. De Ier uit Cork kwam zijn meest recente album ‘On Ether & Air’ voorstellen, de laatste plaat in Blek’s vierluik ‘Catharsis Project’. Het lied ‘Hannah’ bleek geïnspireerd te zijn op Townes Van Zandt, net zoals ‘Lace’, bezield is over iemand die door Facebook scrolt en trouwfoto’s van zijn ex bekijkt. ‘Cormorant schreef Blek bij elkaar tijdens de pandemie, net zoals ‘Love Born’ zijn nieuwe single is. Nummers als ‘Till The River Run Dry’ en ‘Long Strand’ waren enkele van de vele culminatiepunten uit een geslaagd performen.
 
Steve Harley & Cockney Rebel waren een eerste hoogtepunt in de Concerttent. De Britse popgroep onder aanvoering van zanger-gitarist Steve Harley werd bekend in de vroege jaren ’70 met hits als ‘Judy Teen’, ‘Sebastian’ en ‘Make Me Smile’ (Come Up And See Me). En jawel, ook deze wereldhits staan nog steeds op zijn playlist, al moet je hiervoor wel wachten tot aan het slotakkoord.
Harley had al enige tijd samengewerkt met John Crocker als straatmuzikant voor het duo in 1972 de band Cockney Rebel oprichtten. Als drummer werd Stuart Elliott aangetrokken,  bassist Paul Jeffreys en toetsenist Milton Reame-James vervoegden toen de ritmesectie. Na vijf optredens kwam de band onder contract bij EMI, en met het nummer ‘Sebastian’ scoorde ze vooral in de Lage Landen een grote hit. Een jaar na het debuutalbum ‘The Human Menagerie’ werd de band in 1974 verkozen tot ‘Most Outstanding New Act’. Maar aan het einde van een succesrijke toer in dat jaar namen alle bandleden -op Elliott na- ontslag. Harley zou vervolgens werken als sessiemuzikant voor populaire popprogramma’s als Top of The Pops. Vanaf dat moment zou de band alleen in naam bestaan, en betrof het een solo-project van Steve Harley. Zijn huidige tourband noemt hij eigenlijk Cockney Rebel Mark III, maar afgezien van drummer Stuart Elliott zitten daar geen originele bandleden in.
Zijn blonde lokken is hij al lang kwijt, maar zijn Glamrock staat gelukkig wel nog stevig overeind. Steve opent haast traditiegetrouw met ‘How Good It Feels’, om naadloos te vervolgen met ‘Promises’. De hit ‘Judy Teen’ zat al vrij vroeg in de setlist, en met de ballades ‘Journey’s End’, een nummer dat hij ooit bij elkaar schreef voor zijn zoon toen hij studeerde aan de universiteit, ‘The Coast Of Amalfi’ en ‘A Friend For Life’ werd het even rustig. ‘Out Of Time’ was een zeldzame cover van The Stones en ‘Mirror Freak’ werd ingekleurd met Barry Wickens’ viooltunes. ‘Mr. Raffles’ (Man It Was Mean) was knappe gypsy jazz concretisering, en dan werd er geknald met een wereldse versie van ‘Sebastian’, de debuutsingle uit 1973 én met het luid meegekeilde ‘Make Me Smile’ (Come Up and See Me).
 
Met Guy Davis had Labadoux een bluesman pus sang weten te strikken. Zijn muzikaliteit ligt ergen op een crossroads tussen blues en countryfolk. Originele nummers en geweldige interpretaties van traditionele songs, dat is zijn trademark. Hij werd geboren in New York City, maar is muzikaal beïnvloed door zijn grootouders die in het zuiden woonden. Davis vertolkte de rol van Robert Johnson in het theaterstuk ‘Robert Johnson: Trick The Devil’. Een opgewekte en vaak rapsodische zoektocht naar de ziel van die legendarische muzikant. Net zoals bij Guy Davis. In 2021 verscheen zijn vijftiende album ‘Be Ready When I Call You’. Davis speelt gitaar en boeit met zijn warm en zuiders stemtimbre. 
We trokken de Delta in en werden gemagnetiseerd door songs als ‘That’s No Way To Get Along’ en ‘Steam Lay Down By My Side’. Bij Big Joe Williams haalde Davis ‘Baby, Please Don’t Go’ uit 1935 vanonder het stof, hij verweeft er dan nog gezellig eens ‘Boom, Boom’ van John Lee Hooker tussendoor. Van de ragtime song ‘Shaky Puddin’ ging het gezind naar ‘Kisses Sweeter Than Wine’, waar Davis onze vocale hulp bij nodig had en ‘Watch Over Me’, een nummer waar de tristesse zo van afdroop. Guy Davis is onvoorwaardelijk een ambassadeur voor de akoestische Delta bluesmuziek.

​Starsailor was een volgende grote naam op het hoofdpodium in de Concerttent. De Britse rockband uit het Engelse Chorley noemde eerst Waterface, voordat ze de bandnaam in Starsailor veranderden in 2000, genaamd naar het gelijknamige album van Tim Buckley uit 1970. Dat de band nog steeds razend populair is hoeft je niet te verbazen. Dit jaar staat in het teken van hun ‘20TH Anniversay Concerts’ en de langspeler ‘Silence Is Easy’. Starsailor barstte los in 2001 toen hun single ‘Fever’ hen de titel Britain’s best new band opleverde. De band werd opgericht op het Wigan and Leigh Music College door muziekstudenten James Walsh (zang/gitaar), James Stelfox (bas) en Ben Byrne (drums). Toetsenist Barry Westhead kwam niet veel later het geluid versterkten. Een tweede single ‘Good Souls’ bereikte de Top 20 en ‘Alcoholic’ leverde de band hun eerste Britse Top 10-hit op. Hun album ‘Love Is Here’ bereikte nummer twee in de UK Album Charts in oktober 2001. Na een pauze van vijf jaar hervormde de band zich in 2014 en genoot ze van triomfantelijke festivaloptredens. Starsailor is na al die jaren nog steeds een band die zijn muziek laat spreken. Op nummer als ‘She Just Wept’ werd het grimmig en emotioneel, net zoals op de popsweep van ‘Lullaby’ en de anthemische vertolking van ‘Fever’ en Some Of Us’. Tussendoor maakten we kennis met de nieuwe akoestische single ‘Way To Fall’ en ‘Best Of Me’. Je kan maar beter op Lababdoux zijn vandaag dan in Engeland, dolt Walsh tussendoor en zet de hits ‘Tell Me It’s Not Over’ en het dansvloerstompende ‘Four On The Floor’ in de steigers.

​Neo Swing diva Alice Francis bezwoer de Clubtent met haar tweede album ‘Electric Shock’. De Roemeense Miss Francis vindt vooral haar soulmate in de Duitse Mr. Goldielocks. De bloedmooie Francis werd geboren in Timisoara, Roemenië en emigreerde mijn haar ouders naar Duitsland toen ze vijf jaar jong was. Haar moeder is van Roemeens afkomst, terwijl vader Tanzaniaans bloed heeft. Maar het grootste deel van haar leven heeft ze in Duitsland gewoond. Daar werd ze muzikaal beïnvloed door de sound van Shirley Bassey. Alice heeft een passie voor drama, Latin American jazz, swing, blues en….James Bond. Zowat de rode draad doorheen haar performen. De sound varieert ook hier van neo-swing tot flagrante pop tot groovy hiphop. Alice Francis is best wel een trendsettende band. Er werd gedanst en geswingd op nummers als ‘Shoot Him Down!’, ‘St. James Balroom’ en ‘Too Damn Hot’. En dat was het werkelijk ook in de Clubtent!
 
Hooverphonic hoeft allang geen introductie meer bij de doorsnee muziekliefhebber. Al jaren vinden hun fans massaal de weg naar diverse concertzalen en festivalterreinen. Oprichter, componist, producer en bassist Alex Callier én leadgitarist Raymond Geers namen na amper twee jaar afscheid van zangers Luca Cruysberghs. Callier’s jonge pupil uit The Voice, die Noémie Wolfs na vijf jaar was komen vervangen. Na twaalf jaar sloten ze het muzikaal stijlicoon Geike Arnaert weer in de armen. Geike, die samen met Bløf  een ‘big hit wonder’ scoorde met de song ‘Zoutelande’. Ze blijkt dan ook uitermate geschikt voor het hitgevoelige songmateriaal van Callier en Hooverphonic. Arnout Hellofs op de drumvellen, toetsenist Geert Noppe en gitarist/vocalist Pieter Peirsman vervolledigen de ritmesectie.
Op Labadoux verraste de band met enkele nieuwe songs naast klassiekers als ‘Mad About You’, ‘Eden’ en 2Wicky’. De recentste single ‘Don’t Think’ en het nieuwe en dansbare ‘Por Favor’ blonken uit in eminentie.  Na een lange intro openen ze met het nieuwe ‘United States Of Amnesia’…this is no Indian Dream, zingt Geike om al snel te vervolgen met ‘George’s Café’ en ‘The Wrong Place’. Hooverphonic speelt haast een ‘greatest hits’ concert. ‘Anger Never Dies’, het pop-getinte ‘Romantic’, de hit ‘Eden’, dat voorzien werd van heel wat moderne beats, het intieme ‘Vinegar & Salt’ en ‘Jackie Cane’, goosebumps from start till finish….
Van het pop duet ‘Badaboum’ tussen Geike en Pieter ging het genadeloos naar ‘Someday’ en het afsluitende ‘Mad About You’ en ‘Amalfi’. De bisronde werd ingezet met ‘2Wicky’, om er de stekker uit te trekken met ‘Sometimes’. The magnificent three…Callier, Arnaert en Geers zijn de ideale combinatie voor Hooverphonic. Een band mét een eigen visie, een eigen zienswijze. En dit al meer dan twee decennia lang..!
 
De Engelse formatie Ferocious Dog zetten de Clubtent on fire! Ferocious Dog, dat is nog steeds violist Jamie Burney, gitarist/vocalist Ken Bonsall, multi-instrumentalist Sam Wood, Kyle Peters (gitaar), Nick Wragg (bas) en percussionist Luke Grainger.  Celtic-folk geïnduceerd met punk rock, het handelsmerk van deze band. Ze hadden eerste een aantal EP’s voordat ze geschiedenis schreven met een eerste zelf titelend album op het label Weird Sounds in 2013.  Sindsdien hebben ze een grote en groeiende aanhang van toegewijde ‘Hell hounds’ fanbase. Na het enorme succes van hun alom geprezen album ‘The Hope’ vorig jaar toerde Ferocious Dog haast onafgebroken de wereld rond. In Labadoux gingen ze als ‘woeste honden’ tekeer met nummers als ‘Black Gold’, een opruiende ‘Punk Police’ , een overmaatse ‘Pocket Of Madness’ en ‘Hell Houds’.Het moshpitten en stagediven kon beginnen. Hell yeah, ’Slow Motion Suicide’, mother fuckers ! Ferocious Dog, een bijzondere en verbluffende muzikaliteit die lang in menig geheugen zal gegrift staan!
 
Noon was meteen ook de afsluitende act in de Concerttent. Een none, of noon, (uit het Latijn: nonus, de negende) is in de muziektheorie het interval in een diatonische toonladder tussen een eerste toon en de daarboven liggende negende. Tot daar wat muziektheorie. De band Noon is uniek in het muzieklandschap. Traditionele doedelzak tunes worden gerelateerd met elektronische muziek. Het is een experimenteel proces dat jazzrock implementeert met elektro. In 2022 bracht de groep zijn eerste EP ‘Run’ uit, en vervolgt zijn reis in 2023-2024 met heel wat geplande concerten. Antoine Duchêne (keyboards, percussie) en doedelzak artiesten Etienne Chouzier, Ewen Couriaut en Pierre Thébault brengen een dolgedraaid publiek al snel in trance. Een geslaagd huwelijk tussen die traditionele Bretonse veuze doedelzak binioù én strakke percussie en machinesound. Bourdonpijpen en melodiepijpen, dansend van energie trokken we de nacht in.
 
Tussendoor genoot een jong volkje in de BarBarak van DJ kunstenarijen van Wise Men, Studio 33-45, Senor Bugus, Awa, Bounty Radio en de afsluitende Nazdrovje, met zijn grote voorliefde voor folk(rock) en Guinness….vooral veel Guinness, een ideale match met Labadoux!
​