29 mei 2018
cc palethe, overpelt

Report: LAMBERT SMITS
​fOTOS: Stefan meekers ©


Met dank aan: palethe en tom coppers
 

​Met Lindsay Beaver and The 24th Street Wailers werd er een punt gezet achter de oergezellige caféconcerten voor het seizoen 2017-2018. Normaal gezien zou hier nu een ‘jammer’ op moeten volgen, maar er was geen reden voor droefgeestigheid. Ten eerste bracht dit trio een super optreden en ten tweede voor het komend theaterseizoen staan er weer een reeks prachtige caféconcerten geprogrammeerd. Redenen genoeg dus om de loftrompet te steken. Alhoewel drumster en vocaliste Beaver van oorsprong Canadese is, vertoeft ze momenteel meestal in Austin, Texas. Daar deelt ze regelmatig het podium met kleppers als Jimmy Vaughan en Lou Ann Barton. Het meest beïnvloed is ze echter door de veel te vroeg heen gegane Nick Curran. Op haar arm prijkt zelfs een tattoo van een doodshoofd getooid met dezelfde pet als Nick steeds droeg. Currans invloeden zitten duidelijk in haar muziek verweven. Net als haar grote voorbeeld laveert Lindsay ook tussen blues, rhythm & blues en rock-‘n-roll. Gesteund door Brad Stivers’ creatieve leadgitaar en Josh Williams’ klokvaste stand up bass, smeet de achter de drumkit, bestaande uit snare, hi-hat, basdrum en cymbaal, staande Lindsay zich vanaf de eerste song voor de volle 100%. Haar rock-‘n-roll heeft duidelijk zijn fundamenten in de jaren vijftig en in die songs neigt haar ietwat schorre, maar krachtige stem richting Wanda Jackson. Wanneer zij dan weer de blueskaart trekt, dringt een vergelijking met Etta James op. In oktober verschijnt haar nieuwe album, waarvan ze reeds enkele pareltjes op het publiek losliet. Eén van de daarop komende nummers is ‘Don’t Be Afraid Of Love, een knappe in de jaren 50 gemarineerde rocksong. Lindsay kent echter ook haar klassiekers. Dat etaleerde ze met de ietsje meer rockende en rollende versie van Slim Harpo’s ‘I Got Love If You Want It’, dat opgesmukt werd door een hemelse gitaarsolo. 

Regelmatig liet ze de leadzang over aan Brad, die met zijn wat minder ruige stem een mooie tegenhanger vormde voor Lindsay. Met ‘What About Love’ had Beaver een pracht van een fifties tearjerker op de setlist staan, terwijl het van een ingetogen gitaarsolo voorziene ‘Walk Slow’ Lindsay’s zachtere soulzijde belichtte. Het was duidelijk dat zowel de ruige rock-‘n-roll als de zachtere soul- en bluesnummers kolfjes naar haar hand zijn. Net als Lou Ann Barton leverde Lindsay ook een hartverscheurende versie van Reed’s ‘Natural Born Lover’ af. Voor de ‘real fifties rock-‘n-roll’ ging ze dan te rade bij Little Richard, waarvan ze het overbekende ‘Lucille’ leende, waar Brad’s leadgitaar moeiteloos de piano van de heer Penniman verving. Beide sets bevatten een mooie mix van opzwepend en rustiger werk, maar toen Brad naar het einde toe, het ‘gitaar achter het hoofd spelen’ kunstje opvoerde, gaf dit het enthousiasme bij het publiek toch een extra boost. Als toegift serveerde Lindsay, enkel begeleid door Brad’s gitaar een pracht van een soulsong, waarbij Etta James goedkeurend geknikt heeft, daar zijn wij rotsvast van overtuigd.
Lindsay Beaver and The 24th Street Wailers staan garant voor hitsige, broeierige rock-‘n-roll, opzwepende rhythm & blues en meeslepende blues. Afwezigen krijgen nog een tweede kans, want op zaterdag 2 juni opent ze de rootsdag van Goezot in ’t Hofke in Oud-Turnhout.
​