maandag 5 augustus 2024 
​Grote Kaai, Lokeren​
​
Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Lokerse Feesten
Het eerste weekend van de Lokerse Feesten is achter de rug. Een weekend dat bol stond van hoogtepunten en divergent muziekstijlen. Ook dat laatste kenmerkt de organisatie van de Lokerse Feesten. Een blakend en zonovergoten terrein, een gemoedelijk sfeer en artiesten die elkaar overstijgen. Wat wil je nog meer op een maandagavond! Uiteraard Pixies en Richard Ashcroft….
 
Maar Future Islands, een synth-popband uit Baltimore, Maryland mocht de sfeer er als eerste inbrengen op en rond de Main Stage. Frontman/vocalist Samuel T. Herring aka Hemlock Ernst weet hoe een showcase op te bouwen, net zoals in de Brusselse AB vorig jaar. De band creëert in Lokeren heel wat geconstrueerde popmuziek, en heeft zich sinds dat doorbraakalbum ‘Singles’ uit 2014 royaal gesetteld in die befaamde synthpop-wereld. Van het dansbare electo-nummer ‘King Of Sweden’ ging het meteen naar een lichtzinnig ‘The Tower’ en het pop getinte ‘A Dream Of You And Me’ met zijn leuke gitaarriffs. ‘Give Me The Ghost Back’ (Two hundred million feel they're under a knife) offreert heel wat schoonheid die doordrenkt is van enige duister drama. Het uiterst dansbare ‘Peach’ en de instant klassieker ‘For Sure’ uit de langspeler ‘As Long As You Are’ uit 2020 waren volgende hoogtepunt. Het zweet druipt van Hemlock, zijn T-shirt is doorweekt, de organisatie kon het parket wel droog dweilen, net zoals wel vaker bij onze Belgian Cats in Parijs. En dan moest de hit ‘Seasons’ ‘Waiting on You’ nog door de woofer worden geknald. Heerlijke warme set!
 
Singer-songwriter/gitarist Richard Ashcroft vormde in 1989 de alternatieve superformatie The Verve. Rond de eeuwwisseling ging Ashcroft met succes een solo carrière uitbouwen. Twee succesvolle singles ‘A Song For The Lovers’ en ‘Money To Burn’ later, bereikte ook het platina bekroonde album ‘Alone with Everybody’ de nummer één positie in het Verenigd Koninkrijk. Het tweevoudig Ivor Novello Award-winnend (Songwriter of the Year én Outstanding Contribution to British Music) muzikale genie Richard Ashcroft bracht een show vol nostalgische klassieke Verve-hits, besprenkeld met enkele solo-favorieten. De protestsong ‘Bring On The Lucie’(Freda Peeple) van John Lennon is het intermezzo voor Ashcroft showcase. Hij trap de show op gang met ‘Space and Time’, en iconische nummers als ‘Sonnet’ én een geweldige uitvoering van zijn hit ‘Music Is Power’ uit 2006. 
Ondanks de uitgestrektheid van festivals als Lokeren, accordeert het concert haast een intieme sfeer. ‘Weeping Willow’, ingekleurd met hemelse gitaarriffs, komt uit het rijkelijke oeuvre van The Verve, net zoals het akoestische ‘The Drug Don’t Work’, dat een knappe meezingstonde werd én ‘Lucky Man’. Tussendoor genoten we van het veelzeggende en uitgesponnen ‘A Song For The Lovers’, de openingssong uit de langspeler ‘Alone With Everybody’. De apotheose was uiteraard die onvervalst versie van dé rauwe en zegenvierende klassieker ‘Bitter Sweet Symphony’. Britpopicoon Richard Ashcroft is een van de grote stemmen van zijn generatie….!

​Pixies, de alternatieve rockband uit de Boston scene, gingen in 1993 voor een decennium uit elkaar om andere succesvolle projecten na te jagen, maar kwamen groter terug dan ooit. Black Francis is nog steeds de leadzanger, rhythm gitarist en drijvende kracht. Joey Santiago nog steeds de grillige leadgitarist, die licht en schaduw kneed, Emma Richardson beroert de baslijnen én David Lovering is de originele drummer. Passages op Rock Werchter, een volgepakt Vorst Nationaal en gisteren zondag nog in Ronquières Festival. Pixies blijven dan ook een geliefde band. Black Francis warmde op met ‘Gouge Away’ en ‘Wave Of Mutilation’, met zijn diepe baslijnen. En toen ging het hard met The Jesus and Mary Chain’s ‘Head On’, werd de garagerocker ‘Isla de Encanta’ een wat overbodige song, knalde het onvermijdelijke ‘Monkey Gone To Heaven’ en bij ‘Hey’ zei Francis doodleuk hey… haast de enige predispositie met zijn publiek. En of het vooruit ging, 28-songs speelde Pixies in Lokeren en hadden zelfs de luxe om die nieuwe singel ‘You’re So Impatient’ van de setlist te schrappen. ‘Chicken’ was een rustmoment, ‘Here Comes Your Man’ een instant klassieker, ‘Green and Blues’ een evergreen uit die ‘EP2’, net zoals ‘Mr. Grieves’ werd voorzien van die typerende aanstekelijke gitaarriffs. Met ‘Debaser’, de UK Surf versie van ‘Wave of Mutilation’ én ‘Where Is My Mind?’ trokken Black Francis en de zijnen het gordijn dicht. Heerlijke set… Pixies, uniek in hun soort! ​
​​