woensdag 10 augustus 2022
Grote Kaai, Lokeren

Report: MarGod​
​Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Lokerse Feesten
De 47ste editie van de Lokerse Feesten was werkelijk een grand cru editie. Dag zes was aangebroken, er werd een hittegolf geannonceerd én er was een hitteplan aangekondigd. De eclectische affiche ging van Portland’s dreampop over Seasick Steve’s Delta Blues naar het heavy performen van The Afghan Whigs én een wereldband als Snow Patrol. Na de Britse indierockband Editors op dinsdag excelleerde nu ook Snow Patrol aan die Grote Kaai.
​
Portland, talent van eigen Vlaamse bodem, mag op woensdag het eerst flirten met de decibelmeter. Ze wonnen De Nieuwe Lichting in 2018 en een jaar later kwamen ze op de proppen met het debuutalbum ‘Your Colours Will Stain’.
De band is het creatieve geestesproduct van Jente Pironet. Hij die in 2015 heel wat songmateriaal bij elkaar had gepend zonder specifieke doeleinden. De songs werden opgefrist, wat herwerkt én Portland zag het levenslicht. Zoals ieder beginnende band experimenteerde Jente, tot Sarah Pepels zich vervoegde tot Portland. Van one-man band tot een duo. Een kleine stap voor het muzikale creatieve brein van Jente. Niet veel later vormden drummer Arno De Bock en Gill Princen, die een master is in electronica, de ritmesectie. Pukkelpop in 2019 en Rock Werchter, weliswaar de coronaproof editie, konden ze alvast afvinken van hun muzikaal do-to lijstje. Nu prijkt daar ook de Lokerse Feesten bij. En ze gaven hier meteen een indrukwekkende impressie. De mannelijke en vrouwelijke vocale identiteit zorgen voor prettige samenzang. Jente heeft dat rauwe in zijn stem, terwijl Sarah net dat tegenovergestelde heeft. En net dat zorgt voor enige antipode in de sound. En live klinkt de band een pak ruwer dan op plaat. Ze weten ons dan ook te verrassen met songs als ‘Lady Moon’, ‘Lucky Clover’ en ‘Aftermath’. Net zoals ook de dreampop-single ‘Pouring Rain’ zich vooraan de set bevond, want Jente houdt wel van spelen in zo’n hitte. Bij De Mens leende ze voor de gelegenheid ‘Ergens Onderweg’, die een Engelse herwerking kreeg als ‘Somewhere Along The Way’. Mooi!
 
Seasick Steve werd plots tot de ultieme bluesboy toen hij werd uitgenodigd op Jools Holland Hooteanny tv-show in 2006. De levenswandel van Steven Gene Wold was nog opmerkelijker dan eerst werd gedacht en aangegeven. Wie zijn existente biografie er graag eens op neerslaat gaat best op zoek naar het boek ‘Seasick Steve: Ramblin’ Man’, dat is neergepend door Matthew Wright. Daarin blijkt dat Seasick Steve werd geboren in 1951 en niet in ’41, zoals hijzelf jarenlang had verkondigd. Wright merkt hier ook op dat Steve's echte naam Steve Leach is, in plaats van Wold. Dit is dan ook maar het topje van de ijsberg.. Wij laten hier dan ook graag ruimte voor enig scepticus…..!  
Maar toch is en blijft hij een muzikaal genie die schitterende Delta en swampy Mississippi blues produceert. So, who cares… Eens gezeten op zijn stoel, gehuld in zijn trouw houthakkershemd, haast versleten jeans dito cap en naast de Zweedse hillbilly drummer Dan Magnusson, aanschouwd hij zijn fanbase op een volgepakt Grote Kaai. One, Two, Three, Four… en met ‘Don't Know Why She Love Me but She Do’ ging hij genadeloos van start. Strakke drumslagen en Steve’s apparente slidegitaar wurmt zich rond zijn songs. De typerende structuur van twaalf maten, kreunend, schreeuwend en zingend met een diep resonerende stem knallen ook ‘Catfish Po’ Boy’ en ‘That’s All’. Voor het nummer ‘Walkin’ Man’ liet Steve een meisje uit het publiek halen. Mathilde, zo blijkt, kreeg een intiem voorsmaakje van een podiumbeleving, en Steven…hij improviseerde. Van het nummer ‘Soul Food’, dat op zijn nog te verschijnen plaat ‘Only On Vinyl’ staat ging het vlotjes naar de stuwende bluesrocker ‘Summertime Boy’. Voor ‘Bring It On’ tovert hij een zelf in elkaar geknutselde 4-snarige ‘car number plate’ gitaar tevoorschijn, net zoals bij ‘You Can’t Teach An Old Dog New Tricks’ de sigarbox gitaar werd bespeeld. De country footstomping bluessong ‘Thunderbird’ gaat dan weer over een goedkope 66 dollarcent fles wijn die hij vaak dronk in zijn vroege jeugd, maar je had er wel voor 10 dollar hoofdpijn van dolt Steve. Seasick Steve is nog steeds die fantastisch, meeslepende en charismatische live-artiest.
 
De rockband The Afghan Whigs komen uit Cincinnati, Ohio en waren een van de meest geprezen alternatieve bands van de vroege jaren '90. Ze waren actief van 1986 tot de split in februari 2001. Vijf jaar later kwam de band weer bij elkaar voor een korte opnamesessie voor de release van de best-of-compilatie ‘Unbreakable: A Retrospective 1990-2006’. Opnieuw werd alles on-holt gezet tot in 2011. Zanger Greg Dulli vormde een nieuwe band en ze trokken op tournee. Opwindende powerakkoorden en enige sonische muzikaliteit wurmen zich rond songs als ‘I’ll Make You See God’ en ‘Matamoros’, een nummer uit het album ‘Do To The Beast’ uit 2014, dat werd ingekleurd met considerabel vioolwerk van multi-instrumentalist Rick G. Nelson. Naadloos knallen alle songs doorheen de setlist. Van de popgetinte rocker ‘Oriole’ ging het gezwind naar de strakke drumritmiek van het flink herwerkte ‘Who Do You Love’, met credits Bo Diddley. En zo was ‘Algiers’ een schaars cesuur in die heavy showcase.  De garagerocker ‘Something Hot’, het diffuse ‘John The Baptist’, ‘A Line Of Shots’ met zijn hypnotiserende muzikaliteit en progressieve ‘Into The Foor’. The Afghan Whigs, een heavy, intransigent en strakke set.
 
De Noord-Ierse alternatieve rockband  Snow Patrol mocht er op woensdagnacht de stekker uittrekken. De band rond spilfiguur Gary Lightbody (zanger/gitarist), Scot Paul Wilson (bassist), Nathan Connolly (gitaar), Johnny McDaid (toetsenist) en drummer Jonny Quinn. Na een onderbreking van zes jaar, tussen enkele albums door, had het vijftal tijd nodig om zichzelf opnieuw te (her)ontdekken in een creatieve tijdsgeest. Het resultaat van deze welverdiende pauze was het zevende studioalbum 'Wildness' in 2018. Opgevolgd door ‘Reworker’ en de EP ‘The Fireside Sessions’, met The Saturday Songwriters. Sinds dit laatste album heeft de band zichzelf tot ‘Nostalgia Kings’ gekroond én dit voor een lading nieuw fans. De interactie van de band en het bewustzijn van het publiek is er al na de openingsakkoorden van ‘Chocolate’. Kon het nog Belgischer… Al snel volgden ‘Take Back The City’ en ‘Crack The Shutters’, met zijn simplistische meezing refrein. De jukebox werd verder warm gehouden door gepolijste popsongs als ‘Run’. En ook met ‘Open Your Eyes’ bouwde Gary een feestje met menig uitgelaten enthousiastelingen.
Lightbody schouderde graag zijn akoestische gitaar voor ‘Life On Earth’, net zoals bij de ballade ‘Make This Go On Forever’, een hemels mooi en emotionele occupatie. En toen kwam ‘Shut Your Eyes’ door de woofer geknald. Samen met die heerlijke melodielijn creëerde Gary een groot meezingmoment op en rond de Grote Kaai. De intro alleen al bezorgt ons heel wat goosebumps. Van ‘The Lightning Strike’ en ‘Heal Me’ ging het dan naar het ultieme en luid mee gekeilde ‘Chasing Cars’. Goosebumps again!  De heavy popsong ‘You’re All I Have’ en de pianoballade ‘What If This Is All The Love You Ever Get?’ zorgden dan voor een laatste reflectieve vibe. Snow Patrol, ‘Just Say Yes…! ​

​​