10 AUGUSTUS 2019
DE GROTE KAAI, LOKEREN

REPORT: margod
​FOTOS:  PHILIP VERHAEGE ©
           

MET DANK AAN: LOKERSE FEESTEN
​Op zaterdag tien augustus 2019 regeerden de gitaren op de Main Stage. Rock-‘n-roll prevaleerde, er was een emotioneel afscheid, er waren Noord Ierse punkrockers, er was een monument van zeventig die de naam Arno draagt én Triggerfinger die een onweer van zich afspeelden. Let’s go..
 
The Van Jets, recht uit het zeetje, recht uit Oostende. De band die in 2004 Humo’s Rock Rally op hun palmares bijschreven mochten de spits afbijten op zaterdag. Het is een afscheidstournee, een triomftocht voor de broers Johannes (vocals, gitaar) en Michaël Verschaeve (drums) , bassist Frederick Tampere en  gitarist Wolfgang Vanwymeersch. Na een carrière van zestien jaar, vijf top-albums, honderden concerten, vijf keer Werchter, evenveel keer Pukkelpop en één enkele keer TW Classic, ligt nu ook Lokeren voor de vierde keer aan hun voeten. En ze hadden er zin in, believe me… ! ‘21st Century Boy’ is altijd een leuke binnenkomer. Net zoals het dansbare ‘Here Comes The Light’ en ‘Electric Soldier’. Knallers werden uiteraard ‘Boy To Beastie’ en het finale ‘Two Tides of Ice’, waarbij Johannes even ging stagedive in het publiek. Tussendoor waren ook het spacy ‘Broken Bones’ en het stemming wisselende ‘The Future’, dat uitgroeide tot een emotionele meezinger, knappe hoogtepunten. Voor ‘Pink & Blue’, dat werd opgedragen aan Arno, schoudert Johannes maar al te graag zijn akoestische gitaar. Openen op dag negen én je muzikale carrière afsluiten op de Lokerse Feesten. Knap. En wij? Wij waren gelukkig dat we er nog één keer konden bij zijn. Het doek valt definitief op 31 oktober  en 01 november 2019 in een uitverkochte Brusselse AB. 
 
Therapy? werd in 1989 opgericht in Belfast door Andy Cairns (vocals/gitaar) en drummer Fyfe Ewing. Hun hele leven werden ze haast geconfronteerd door de conflicten tussen protestanten en katholieken. De bandleden hebben ook geleerd dat geweld en vijandigheid tot niets leiden. En dat kun je heel goed horen aan de nieuwe nummers. Vijf jaar later verliet Ewing de band en werd vervangen door respectievelijk Graham Hopkins en Neil Cooper. In en met bassist Michael McKeegan vond het duo hun ideale soulmate. De band heeft sinds vorig jaar hun vijftiende album ‘Cleave’ (met een link naar de bewogen geschiedenis van Ierland) te promoten op het label Marshall Records, eigendom van de Marschall versterkers. Therapy? heeft met vijftien albums een rijk backcatalogus. Met opener ‘Die Laughing’ zit de set en de sfeer meteen gebeiteld.  Het negatieve zelfbeeld weerklinkt ook in het spijkerende ‘Kakistocrazy’, en dit zat ook in Lokeren vol haat en archaïsch gebelgd. En dat laat Cairns meteen duidelijk merken in zijn agressieve stem, opruiende en ruige gitaarriffs en die beukende baslijnen dito drumpartijen. Fuck Donald Trump, fuck Boris Johnson, de Brexit and The British Government. Kreten die Cairns nog al zou abandonneren deze middag. En hun fanbase, wel die gingen graag mee in zijn verhaal. De song ‘Turn’, uit de plaat ‘Troublegum’ uit 1994 is net zoals de Indie punkrocker ‘Callow’ een knaller van een nummer. Het nieuwe materiaal sluit naadloos aan bij het oudere werk in de setlist. Headbangen is intussen ook ons deel voor hun performen. Een gitaargeluid zonder gimmicks.  We maken een dolle rit met ‘Trigger Inside’, opgedragen aan hun vrienden Triggerfinger.
Neal, drum like a motherfucker, dolt Cairns en zet gezwind ‘Teethgrinder’ in de steigers. De heavy gitaarriffs uit ‘Potato Junkie’ introduceerde ons naar het in highspeed geperformde ‘Nowhere’. Bij Hüsker Dü leende ze jaren geleden al de hit ‘Diane’, en ook het knotsgekke ‘Screamager’ en ‘Knives’ waren een van de vele hoogtepunten. Bissen deed Therapy? met Joy Division’s ‘ Isolation’. Therapy?, wat een muzikaal orgasme..!
 
Zet Arno voor een groot publiek op een podium en je krijgt een feest! Hij werd zeventig op 21 mei en om dat te vieren komt hij ook aangehold met een nieuwe plaat, ‘Santaboutique’, de opvolger van ‘Human Incognito’ uit 2016. Maar hij blijft excentriek, geniaal.. Oh La La La..!
De nieuwbakken hitsingle ‘Ostende Bonsoir’, het enige nummer waarbij Arno gaat zitten, stond ergens halverwege de setlist. Met zijn ludieke en speelse kwinkslagen had hij meteen de Grote Kaai naar zijn hand gezet. Goddelijk en hoekig, vloekend zoals vaak, bespeeld hij op een vermaledijde manier zijn fans. Doorleefde versies, enkel zoals Arno dat kan. ‘Qui Pasa’, de verrassende openingssong en ‘Middle Class and Blue Eyes’ zijn alweer dik tien jaar jong.
Net zoals ‘Je Veux Nager’ aanzette tot meebrullen. Arno schudt het muzikale karma uit zijn handen en zet ‘Please Exist’ in het gareel. We gaan nog een liedje spelen, godverdomme.. Lang leve de mosselen! ‘Vive Ma Liberté’, naadloos naar ‘Oh La La La’, C’est Magnifique…en plots ziet Arno zichzelf op het grote scherm. Wa vor nen oude zak is da, met zijn klein pietjen, godverdomme, C’est Magnifique..! Bruno begeesterd ons met enkele knappe gitaarriffs waarop Arno hem aanspreek, wa een schuun gitare, waar hen je da geschoept..
Van de enige pianoballade ‘Look At Me’ ging het resoluut naar ‘Les Yeux De Ma Mere’, ‘Putain Putain’ en ‘Les Filles Du Bord De Mer’. Simultaan gingen de handen van links naar rechts.
T’ is beter dan een psychiater of een therapeut, tis een pilleken van verniet, dolt hij nog een allerlaatste keer. Maar bissen zou Arno. Een uitgesponnen ‘Bathroom Singer’ zou ons uiteindelijk uitgeleide doen! Een energieke Arno en zijn onvervalste humor… (H)Eerlijk!
 
Nadat de hemelsluizen vorig jaar wagenwijd opengingen tijdens het derde nummer ‘First Taste’ kwam Triggerfinger nu terug om hun set af te maken. Drummer Mario Goossens, bassist Paul ‘Lange Polle’ Van Bruystegem  en Ruben Block (vocals, gitaar) schitterden alweer aan het rock firmament. Het trio had voor de gelegenheid gitarist Geoffrey Burton meegebracht.
‘Let It Ride’ is haast een instant klassieke binnenkomer. De heren hebben er zin in.
Willen revanche en knallen met ‘First Taste’ en ‘Shot by Both Sides’. Maar uiteraard ook ‘Flesh Tight’ en ‘On My Knees’ zijn instant classics. De hit ‘I Follow River’ kreeg zelfs een donkere en psychedelische uitvoering. Arno komt Triggerfinger vervoegen en brengt een legendarische uitvoering van zijn ‘Ha Ha’. Met ‘It Is’ trok Ruben Block er op dag negen onvoorwaardelijk de stekker uit.
 
Yves Deruyter is een bekende DJ in het dancing clubcircuit. Alles begon rond 1985 en hij speelde in alle Barocci, Cherrymoon en La Rocca’s van deze wereld. In 1991 had Yves met ‘Animals’ een eerste single op de toonbanken. Het succes van deze club-hit leidde naar een DJ sets die op haast alle grote rave-party’s te zien en te horen was. Met ‘Rave City’ en ‘Calling Earth’ lag vrijwel meteen ook de Duitse markt aan zijn voeten. Met de single ‘The Rebel’ kwam dan de grote Internationale doorbraak. Op de Main Stage van de Grote Kaai danste het jonge volkje dan ook onvermoeibaar door tot in de late uurtjes. Beentjes los op de tunes van The Godfather of The Belgian DJ’s.

​