zaterdag 10  augustus 2024
​Grote Kaai, Lokeren​
​
Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Lokerse Feesten
Lokerse Feesten, het tiendaags muziekfestival in het centrum van Lokeren loopt op zijn einde. We zijn alweer aanbelandt aan de voorlaatste concertdag. De paardenworst is bijna uitverkocht. Massive Attack mocht afsluiten op zaterdag. Whispering Sons mocht de avondsessie op gang trekken, en dit in een blakende zon, iets wat hun sound niet echt ten goede komt.
 
Whispering Sons, verbaasde vriend en antagonist in 2019 en 2022 op de Main Stage in Lokeren. Het schuchtere meisje Fenny Kuppens is al lang niet meer. Voor ons staat een frontvrouw die blinkt van aplomb en zelfbewust is in haar performen. Met haar astrante, haast Gotiek extatisch stem, neemt ze je meteen bij het nekvel. Gitarist Kobe Lijnen, Tuur Vandeborne (bas), Sander Hermans (toetsen) en drummer Sander Pelsmaekers, vormen die retestrakke ritmesectie. Een Humo’s Rockrally win je dan ook niet zomaar. Toen hadden ze met ‘Several Other’s net een nieuwe album.  Nu promoot de band de langspeler ‘The Great Calm’. Technische problemen zorgen voor een valst noot bij de openingstrack. Maar als een doorwinterde artiest laat Kuppens die alles niet zo snel aan het hart komen. De band neemt gewoon een doorstart en albumopener ‘Standstill’ klinkt meteen sthenisch, en vindt al snel alteratie in hengstende songs als ‘Something Good’ en ‘Dragging’, met zijn ophitsende gitaarriffs en diepe baslijnen. Meteen een drieluik uit dat schitterende laatste album.         
Enige tristesse schoonheid schitterde in al zijn eenvoud in nummers als ‘Cold City’ en ‘Still, Disappearing’. En dat divergeerde dan weer met de luchtige gitaarriffs van ‘The Talker’ én het stemming wisselende ‘Walking, Flying’, met zijn beukende baslijnen. ‘Surface’, het hitgevoelige en diep imponerende ‘Alone’ én publiekslieveling ‘Satantango’ vinden nog steeds zijn weg in de setlist. Met haar doordacht moves gaat Fenny haast in een muzikale trance bij het afsluitende ‘Try Me Again’. Fenny Kuppens bedankt uiteindelijk haar publiek, zal die laag zittende zin wel haten, maar bevestigd alweer de stelling dat ze een van de beste liveacts zijn in hun genre in dit Belgenland.
 
 
Trentemøller is een Deens fenomeen. Hij bracht in 2003 zijn ‘The Trentemøller EP’ uit, waarop de nummers ‘Le Champagne’ en ‘Work in Progress’ prijken. Deze producer/componist en multi-instrumentalist heeft dan ook een groot schare electronica-fans verzameld. Anders Trentemøller begon zijn carrière in clubs in Kopenhagen en heeft naast zes albums, een aantal EP’s en singels op zijn actief. Trentemøller begon zijn set in Lokeren met de melancholische shoegaze synthy. ‘I Give My Tears’, de openingstrack van de release ‘Dreamweaver’.  De bloedmooie IJslandse zangeres/gitarist DiSA betoverde ons meteen met die zweverige melodielijnen. Zij is het ideale tegengewicht voor die donkere coolness. Van de meest chaotisch track ‘Behind My Eyes’ gaat het haast naadloos naar ‘Still On Fire’, uit de langspeler ‘Lost’ en de titeltrack ‘Dreamweavers’, de langspeler die in september zal verschijnen. 
De killer remixen van ‘One Eye Open’ en ‘Vamp’ klonken al even abstract als immaterieel. Trentemøller houdt ons bij de les met zijn pulserende ritmes en strakke beats, opbouwend naar een volgend crescendo. Trentemøller als leidraad, altijd leidend vanuit zijn synths, voorop en in het midden. Het gaf haast industriële energie. Een mixture van oude en nieuwe nummers, een mix van tempo en grooves.

​Voor het baanbrekende triphopcollectief Massive Attack was de Grote Kaai volgelopen. De band uit Bristol scoorde in 1991 meteen hoog met debuutplaat ‘Blue Lines’. Met die genre overstijgende sound, enkele prima hits en met een ongrijpbaar perceptie behoorde ook ‘Heligoland’ uit 2010 tot een van hun onversneden meesterwerken.
Op de tunes van ‘In My Mind’ betreden Robert ‘3D’ Del Naja, Adrian ‘Tricky’ Thaws en Grant ‘Daddy G’ Marshall het podium. Vooral zangeres Elizabeth Fraser, ooit het schuchtere  meisje achter Cocteau Twins, is een verademing in de showcase. Net zoals Horace Andy, Deborah Miller én Young Fathers een vocaal deel hadden in die adembenemend showcase.
Al snel volgde de track ‘Risingson’, met zijn dubb.-effecten en bijhorende galmtunes én het dansbare ‘Girl I Love You’ en ‘Black Milk’. Van het broeierige ‘Take It There’, het diffuse ‘Gone’ en het knotsgekke ‘Voodoo In My Blood’ ging het naar Tim Buckley’s ‘Song To The Siren’, wat een vertolking van Fraser én ‘ROckWrok’, origineel van Ultravox. En toen moesten grote hits als het mooi geconstrueerde ‘Teardrop’ en ‘Group Four’ nog de wereld worden ingestuurd.  Op plaat klinkt alles geweldig, maar live overtreffen ze dit alles met alle gemak. Met het gebruik van de nodige visuele beeldschermen, vaak met Nederlandse teksten, offreert Massive Attack haast een complexe missie. Politiek en maatschappelijk bewustmaking, schrijnende beelden uit Oekraïne én Gaza passeren de revue. De song ‘Safe From Harm’ was een hommage aan de Palestijnse bevolking. Die gruwellige visuals hebben geen illustratieve context nodig, al nemen ze zo wel een groot deel van de muzikale attentie weg. Avicii’s ‘Levels’ sleepte ons naar het einde, om hun show af te ronden met het explosieve ‘Group Four’ en de snippet ‘In My Mind’. Of wat je gedacht….
 
Ruim na middernacht  zorgde Röyksopp DJ Set voor een Belgische première. Het is met dié stiel dat de heren Svein Berge en Torbjørn Brundtland wereldberoemdheid verwierven. Maar dat lieten we wijselijk aan het jonge volkje over.
​​