18, 19 en 20 januari 2018 
100 Club, London (GB)

Report: EDDY BONTE
​fOTOS: EDDY BONTE, Sam Green AND Gisela Albertini  ©


Met dank aan: 100 CLUB, LONDON

Bernie Marsden * Stan Webb’s Chicken Shack * The Downliners Sect

De ‘London Blues Week’ is een nieuw initiatief van de befaamde “100 Club”in Oxford Street om de tamme dagen na Kerstdag wat leven in te blazen. Een hele week Londen zat er voor mij niet in, dus mist u hier Ben Poole & The Stevie Nimmo Band, Joe Louis Walker en The Climax Blues Band. Anderzijds, spoorden graag onder de zeebodem om te oudgedienden Bernie Marsden, Stan Webb en The Downliners Sect aan het werk te zien.
Bernie ‘Whitesnake’ Marsden
We beginnen op donderdag. Met David Coverdale, maakte Bernie Marsden het mooie weer uit bij Whitesnake. Dat is dus lichte heavy uit de jaren zeventig. De rest moet u echt zelf opzoeken, anders komen we hier plaats te kort. Marsden is een goed zanger, maar voor alles een veelzijdig gitarist. De Whitesnake-fans waren in grote getale afgezakt, Marsden trad aan als trio en derhalve kregen we  meer rock dan blues op ons bord. We genieten hoe dan ook van ’s mans veelzijdigheid op gitaar, van Whitesnake-heavy over Latinoritmes tot ‘Sitting On Top Of The World’, maar evengoed een funky ‘Oh Well’ (Peter Green) en een snoerende ‘Born Under A Bad Sign’. Gast van de avond is niemand minder dan Danny Bryant, een gitarist uit de stal van Walter Trout, dus gaan we een versnelling harder en tegelijk ook bluesier met nummers van Freddy King en Jimmy Rogers. Zowat iedereen kent het repertoire van Marsen en zingt luidkeels mee. Een akoestisch tussendoortje, helemaal solo, last een rustpunt in. De man zelf geeft een mooie show ten beste, amuseert zich opperbest, geniet van de bijval en babbelt honderduit met het publiek. Tot ieders verrassing, eindigt hij deze knappe set met ‘From Me to You’ van The Beatles. En dat nummer kent natuurlijk ook iedereen.
Het voorprogramma werd verzorgd door Flawless Carbon. De blues moest wijken voor de rock, de zangeres met blote bovenlingerie vervulde haar sexy rol (#metoo, iemand?) en de gitarist heeft wel wat, maar deze groep moet echt nog alles leren.
Stan ‘Poor Boy’ Webb
De vrijdag staan we weer klaar, nu voor Stan Webb’s Chicken Shack, zeg maar gewoon Stan Webb.  Stan-the-Man had er zichtbaar veel zin en hield zich netjes aan zijn handelsmerk: de Britblues die hij opnam voor Blue Horizon en Deram eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Webb bezit nog altijd een krachtige stem, maar ook van hem verwachten we vooral gitaarwerk. Webb is een natuurtalent die een eigen draai geeft aan zijn helden (zoals Jimmy Reed, Willie Dixon en Clarence Gatemouth Brown) en zonder omzien Chicago en boogie tegelijk speelt. Ook zijn eigen werk is schatplichtig aan die grote voorbeelden uit de jaren vijftig, bijvoorbeeld ‘Poor Boy’. We eindigen met ‘Shake Your Moneymaker. Niet origineel, maar Webb doet zijn gedacht en iconen moeten hun gedacht volgen. We vermelden toch even het talent van die andere oudgediende, bassist Rob Newell, en het alhorend oor van  benjamin Lewis McGregor.
Het voorprogramma werd verzorgd door Red Butler. Toen ze nog een zangeres in hun rangen telden, vertegenwoordigden ze de UK op de European Blues Challenge. Nu moeten we het stellen met vier jonge, energieke en enthousiaste gasten die zeker iets in hun mars hebben. Helaas hadden ook zij besloten om de blues in te ruilen voor hardere geluiden.
Sect Appeal
De zaterdag, het toppunt van de week, is weggelegd voor The Downliners Sect. Twee originele leden, we bevinden ons nu in 1962-63, maken nog altijd de dienst uit: Don Craine (zang, gitaar) en Keith Grant-Evans (zang, bas). Ze versierden ooit een minihit in Scandinavië met ‘Little Egypt’ en ook hun single ‘Glendora’ kende enig succes. Ze spelen nog altijd dezelfde R&B met dezelfde overtuiging, dit keer bijgestaan door Del Dwyer (een zeer goed gitarist), John O’Leary (harmonica, ooit bij Savoy Brown) en de wat jongere maar  geroutineerde drummer Mark Freeman. De show startte met  hun kenwijsje ‘Sect  Appeal’, dat meteen duidelijk maakt dat ze niet vies zijn van een potje humor en zelfironie. Daarna krijgen we veel klassieke R&B (Chuck Berry, Elmore James), maar ook  een song die hen  werd aangeboden door een jonge Lou Reed (‘Smiling’), een vleug country, wat rockabilly (Carl Perkins), om uiteindelijk te eindigen met ‘Around and Around’, alweer van Chuck Berry. The Sect is muzikaal geen uitmuntende groep, maar staat stevig op zijn poten, brengt een lach en een traan, en bezit in Engeland het statuut van icoon.
Het voorprogramma werd verzorgd door The Masonics en Jim Riley’s Blues Foundation. De eersten lieten  punk rock op ons los. Jim Riley en zijn groep spelen R&B zoals je die in de jaren zestig kon horen. Meer pretenderen ze niet, maar hun set klinkt aangenaam, levendig en af. Riley opent met “Baby, Please Don’t Go’, waarna we strikt en correct worden getrakteerd op Jimmy Reed, John Mayall,  Sam Cooke en Chuck Berry. Tot mijn genoegen.

English Summary
​
There was no time to attend the entire London Blues Week at the 100 Club, so we start this review on Thursday 18 January with Bennie Marsden of Whitesnake fame. As if there were a need to show his versatility, we were treated to three different tunes and rhythms from the onset: the hard blues of Freddie King’s ‘Born Under A Bad Sign’, the Latin rhythms of ‘Strictly Latino’ and the slow ‘Sitting On Top Of The World’. The room being filled with Whitesnake fans (who knew all the lyrics), Mr Marsden turned to that back catalogue while inserting a solo acoustic set as well. He then called guest guitarist Danny Bryant on stage, adding even more power but also more blues to the second part of the set (‘Down Down’, ‘Walking By Myself’), ending solo with The Beatles’ ‘From Me To You’, the sing-along highlight of the night. Support band Flawless Carbon failed to impress me.
Friday night’s stage was reserved for Stan Webb’s Chicken Shack, i.e. Stan Webb.  Stan-the-Man appeared to be in true form and good humour and gave us what we had come for, basically his stuff released on Blue Horizon and Deram, whether covers of his heroes (Jimmy Reed, Willie Dixon,  Clarence Gatemouth Brown) or his own compositions following the fifties R&B template, e.g. ‘Poor Boy’.  A good time was had by all and Mr Webb ended with ‘Shake Your Money-maker’. It is good to see a  Bluesboom icon still doing his thing. Support band Red Butler put on a great show and they count good musicians and a fine singer in their ranks, but hey, where did the blues go?
It’s Saturday night and iconic English R&B band The Downliners Sect top the bill. They go as far back as 1962 and hence were among the first R&B groups. For some reason, they never broke through, but original members Don Craine (gtr, voc) and Keith Grant-Evans (voc, bs) have kept the blues flame  burning for more than half a century. Also on board tonight are harmonica ace John O’Leary (of Savoy Brown fame), seasoned R&B drummer Mark Freeman and  Del Dwyer, a fine guitarist who deserves a spotlight on his own. Together, they gave us their signature tune (‘Sect Appeal’), their two minor hits (‘Little Egypt’, ‘Glendora’), an early Lou Reed song they were given to record (‘Smiling’) and choice tracks from their huge repertoire, including a brush of country and a slice of rockabilly (Carl Perkins). ‘Dust My Blues’, some Bo Diddley and Chuck Berry’s ‘Around And Around’ closed the show and the week.
Support band The Masonics played straight punk rock that had nothing to do with blues. Jim Riley’s Blues Foundation  opened the evening with a nice set of R&B as it was performed in the sixties: a bunch of covers (Chuck Berry,  Jimmy Reed, Sonny Boy Williamson, et. al.) and some self-written stuff in that mould. Much appreciated.