|
|
18 MEI 2017 |
‘Mooie afsluiter van Move2Blues voor seizoen 2016/2017 |
|
Vertical Divider
Twee weken geleden stond Lurrie Bell op het grote hoofdpodium van het Moulin Blues Festival in Ospel. Daar maakte hij met zijn Chicago blues zelfs indruk op het bluesrock minnende publiek. Ik verlangde ernaar om de man en zijn schitterende band in een kleine club te zien, zonder het geroezemoes van het aanhoudend pratende publiek. Gelukkig maakte Danny Guilliams en het team van Move2Blues dat mogelijk en mochten we gisterenavond twee uur en 15 minuten genieten van deze Chicago legende. Lurrie Bell (58), de zoon van mondharmonicalegende Carey Bell start zijn carrière rond zijn 16de, maar dan op gitaar. Al snel speelt hij met grootheden als Eddie Clearwater, Big Walter Horton, Koko Taylor en Eddie Taylor en uiteraard begeleidt hij ook vaak zijn vader. Rond 1977 richt hij samen met Billy Branch ‘The Sons Of Blues’ op. En hoewel zijn loopbaan in stijgende lijn verloopt, moet hij steeds meer vechten tegen emotionele problemen en grijpt hij naar drugs. 15 jaar lang verdwijnt Lurrie van het toneel. Maar hij krabbelt moeizaam overeind en in 1995 maakt hij een comeback op Delmark Records met het album ‘Mercurial Son’. Ondertussen heeft hij al tien albums op zijn naam staan en is hij te horen op nog eens tien albums van zijn pa, Carey Bell. Om iets na negen opent Lurrie & zijn Chicago maatjes met een funky instrumentale blues, gevolgd door de shuffle ‘Everybody Wants To Win’. De bas van Melvin Smith staat nogal luid en té wollig afgesteld, maar dat betert gaandeweg de eerste set. Lurries stem staat wat te zacht, maar dat is ook snel opgelost. Meteen valt het sterke werk van expertdrummer Willie Hayes op en het snorrende, zoemende of kletterende orgel en pianospel van toetsenist Ronnie Hicks op. Wat een band! Met de bekende korrelige en gruizige stem zingt Bell het bekende ‘Wine Headed Woman’. Tijdens de slowblues ’19 Year Old’ geeft Lurrie een fantastische gitaarsolo. Zijn timing is fenomenaal. Elke keer als je denkt, nu gaat hij uit de bocht, dan speelt hij het klaar om alles recht te trekken en zonder een noot verkeerd te spelen terug in het ritme te vallen. Tijdens een dynamische versie van ‘Don’t You Lie To Me’ speelt Lurrie zich helemaal in het zweet en laat weer een ander stukje van zijn spel horen als hij wat T-Bone Walker licks in zijn solo gooit. |
Vertical Divider
Dan is het tijd voor één van de bekendste Chicago bluessongs, ‘Hoochie Coochie Man’. Lurrie en zijn mannen spelen het in het juiste tempo, de laid back aanpak van Muddy Waters waarderend. Bell speelt een prachtige ‘op de tel’-solo, die hoe dan ook spannend klinkt in deze sterke, sobere, maar meer dan effectieve versie. Chicago blues zoals het hoort! Na een zeer funky, Albert King-achtige versie van ‘Crosscut Saw’ met een prachtige keyboardsolo van Hicks, sluiten ze de set af met een opzwepende en zeer frisse versie van het instrumentale ‘The Stumble’. Klasse! Om half elf staan ze alweer klaar voor de tweede set en die is mogelijk nog sterker dan de eerste. ‘My Babe’ klinkt nog vuriger, gevolgd door een zeer relaxte, groovy versie van Albert Kings ‘I’ll Play The Blues For You’. De keyboard ingesteld op een Fender Roads-geluid met wat reverb- en wahwah-effect maakt deze versie één van de mooiste die ik ooit hoorde. Je voelt de warmte die Lurrie in de song legt, terwijl drummer Willie Hayes het juiste ritme en het King-gevoel in het nummer legt. Jammer genoeg trekt Lurrie een snaar over en moet hij genoegen nemen met een vervanggitaar om ‘Let’s Talk About Love’ te spelen. Maar ook op deze gitaar krijg je geen genoeg van zijn gitaarspel. Van mij mag hij de hele nacht door soleren. In een stomende versie van Junior Wells’ ‘Messin’ With The Kid’ geeft Ronnie Hicks een schitterende pianosolo. ‘The Sky Is Crying’ krijgt zo’n doorleefde gitaarsolo mee dat bassist Smith het niet kan laten Lurrie te feliciteren met zijn prestatie. Het was dan ook een magistrale solo. “Dit is een nummer dan ik 22 a 23 jaar geleden schreef maar opnieuw opnam. Het is de titelsong van mijn laatste cd die genomineerd werd voor een Grammy”, zegt Lurrie en een pompende versie van ‘Can’t Shake This feeling’ volgt. Met een gedreven, inspirerende versie van ‘Mojo Working’ sluit Lurrie Bell en zijn band de tweede set af. Maar het onterecht zeer sterk uitgedunde publiek wil meer en om afscheid te nemen van zijn Belgische fans en om zich voor te bereiden op zijn terugkeer (nog twee concerten in Nederland en Frankrijk volgen) naar Chicago, spelen ze een mooie versie van ‘Sweet Home Chicago’. En als er iemand deze, in de meeste gevallen, mishandelde song mag spelen, is het Lurrie wel. He’s the real deal! Bedankt Move2Blues voor dit mooi afsluitende concert van het seizoen. |