11 oktober 2018
De Roma, Borgerhout

REPORT: Dirk Wouters
​FOTOS:  Dirk Wouters ©


MET DANK AAN: de roma

Er hoeft maar één woord uit zijn diepe, doorrookte keel te komen en je herkend onmiddelijk Mark Lanegan. Zijn carrière begon in 1985 met de Amerikaanse grungeband Sceaming Trees, die vooral bekend werd met de song 'Nearly Lost You'.
Later bracht hij solowerk uit, werkte hij samen met diverse artisten zoals o.a. Isobel Campbell en werd hij veel gevraagd als gastzanger. Zo ging hij met Queens Of The Stoneage op tournee in 2002.
Met zijn Mark Lanegan Band bracht hij de platen 'Bubblegum', 'Gargoyle' en het geweldige 'Blues Funeral' uit.
Vanavond speelt hij in de Antwerpse Roma met de Londense multi-instrumentalist Duke Garwood een ingetogen concert.
 
Beide hebben ze verschillende muzikale projecten uitgevoerd en in 2013 maakten ze samen 'Black Pudding' waarop Garwood spaarzaam is met zijn akoestische en electronische muziek en de pure, schuurpapierstem van Lanegan in de spotlight zet.
Eerder dit jaar brachten de twee 'With Animals' uit die niet veel anders klinkt. Een donkere sombere sfeer, wel met diepere bastonen en meer body.
 
Maar eerst Lyenn. Net als Duke Garwood is Frederic Lyenn Jacques ook multi-instrumentalist, maar de meeste roem vergaarde hij als bassist. Zo maakt hij deel uit van het improvisatietrio Dans Dans en trok hij de halve wereld rond met, jawel, de Mark Lanegan Band! Vanavond mag hij met zijn soloproject als singer-songwriter Lyenn, het voorprogramma doen. Zijn stijl past volledig in de lijn van Lanegan & Garwood maar dan eerder met een stem die vergelijkbaar is met Jeff Buckley. De muziek komt vol emotie, recht uit zijn gevoel. Een droeve sfeer met mistroostige teksten. Hij speelt afwisselend op twee gitaren en een bouzouki. Wat later wordt hij bijgestaan door Aldo Struyf op toetsen.

Lyenn en Aldo komen op het podium om ook Lanegan en Garwood bij te staan. Deze twee belgen deden dit al eerder in de Lanegan Band. Als Mark lanegan op het podium verschijnt krijgt hij een dik applaus van het zittend publiek. Veel van zeggen is Lanegan nooit. Wie hem kent weet dat hij op het podium vastgekluisterd staat aan zijn microfoon en hij geeft meestal er de voorkeur aan de muziek het woord te laten. Vanavond is het niet anders, alhoewel hij één keer op een mondharmonica meespeelt en ook tijdens 'Driver' scheurt hij met een strijkstok langs een staande elektrische gitaar. Het podium is minimaal verlicht met overwegend rode en blauwe lampen, wat tamelijk effectief is voor de sfeer van de komende avond.
Ze spelen vanavond integraal de twee platen Black Pudding en With Animals na mekaar met tussenin een pauze. Het twee uur durende concert begon dus met het flamenco gitaarspel van 'Black pudding'. De getalenterde Garwood speelde op een scala aan instrumenten zoals gitaar, klarinet en ging ook Aldo Struyf  bijstaan op de synth. Als tijdens 'Driver' de riem van zijn gitaar los kwam, speelde hij gewoon verder met zijn linker hand terwijl hij hem terug vastkoppelde. Bij de gefloten outro van 'Lonesome infidel' ging Lanegan bijna de mist in. Fluiten is niet zijn sterkste kant. Hij moest erom lachen. Door de zaal klonken mineurakkoorden, een verweerde, rauwe stem doordrongen van wiskey, een donkere, sombere sfeer. Er bonst een trage hartslag tijdens 'Feast To Famine'. Via With Animals zingt Lanegan van liefde, verlies en eenzaamheid. 'Let the darkness come'(my shadow life) en 'Monday's always raining','sunday's always painful'(upon doing something wrong). Desert Song is een eenvoudig akoestisch nummer waar ze de avond mee af sluiten.
Het was een ingetogen concert, een donkere maar intense set. Na het  bisnummer 'I Am The Wolf' uit Phantom Radio van de Mark Lanegan Band volgde er een luid applaus.
​