6 december 2019
cultuurcentrum, hasselt

REPORT: marino serdons
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: CCHA
Dreunende beats ondergroeven de fundamenten van Cultuurcentrum Hasselt én het imago van Mark Lanegan.  Toch lieten de optredens van de ex-Queen of The Stone Age en support The Membranes een onuitwisbare indruk na.
De Engelse postpunk band uit Blackpool steekt zich sinds de reünie in 2009 op concerten terug in hun oude plunje met schoorsteenpijpenbroek en overmaatse boots.  Om de hoogdagen te laten herleven in een half uurtje huppelde John Robb met zijn 47-ers en obligate hanenkam als een hagedis over het podium.  Zoals verwacht muzikaal geen hoogstaande prestaties, wel verrassend met de toegevoegde shoegaze en in extremis nog een ouderwetse melodica. Post-punk-wave met een hoek af, je moet het maar doen als vrijetijdsbesteding.
De energie van The Membranes was echter niet in de coulissen van Mark Lanegan geraakt.  Sloffend betrad hij het podium, positioneerde zich achter de micro en dreunde zeven songs achter elkaar zonder een woordje te placeren, laat staan zich in te leven.  Een steriele en monotone performance van songs uit zijn back catalogus zoals het verhalende ‘Burning Jacobs Ladder’ of het recente ‘Stitch It Up’ uit zijn nieuwe album Somebody’s Knocking.  
Het publiek zat erbij, keek ernaar, drumde mee met de beat.  De rauwe baritonstem van Mark Lanegan zong in schaars licht zijn mooiste teksten.  Van nature een steengoede schrijver die zich liet verleiden tot de geneugtes des levens.  Zijn donkere, duistere songs zitten vol poëtische beeldspraken waarvan hijzelf weinig genoot op dat ogenblik.  Gelukkig was er nog gitarist Jeff Fielder die met een melodieuze gitaarsolo ‘Bleeding Muddy Waters’ inleidde.  Een eerste aanzet om wat variatie vanuit het podium richting zaal te sturen.  De ballad ‘Deepest Shade’ bleek eindelijk iets los te weken.  Ware het niet dat de setlist bijna afgewerkt was, als tinnen houten soldaatjes.
Verrassing zat gelukkig wederom in de staart met 4 encore’s.  Mark en Jeff kwamen alleen het podium op en brachten een ontroerend ‘Bombed’ met gitaar en samenzang. Sterk moment dat werd vastgehouden in het inhoudelijk aansluitende ‘Harbor View Hospital’…. ja, zo moest een concert verlopen…om dan uit te barsten in het gekende loeiharde ‘Hangin’ Tree’.  En te eindigen met het elektro geladen ‘The Killing Season’.  Duistere grunge, daverende drumbeats en een snuif elektronica lieten dan toch de sceptici bedeesd achter.  
​