12 oktober 2017
muziekodroom, hasselt

Report: peter jacobs
​fOTOS: sTEFAN MEEKERS ©


Met dank aan move2blues

Wie naar de Muziekodroom kwam voor een stevig potje scheurende bluesrock was eraan voor de moeite. Wie de twee Texanen Mike Morgan en Jim Suhler een beetje volgde door de jaren heen had dat eigenlijk wel kunnen weten. Toegegeven, we hadden het ook wel iets steviger verwacht. Maar dat kregen we niet. En daar waren we zeker niet rouwig over! De juiste indicator was natuurlijk het bijna vergeten album ‘Let The Dogs Run’ uit 1994 dat de mannen samen maakten.
Danny Guilliams en de zijnen hadden met Move2blues een nieuw bluesconcerten-seizoen in elkaar gebokst. En het is weer de moeite waard. Neem een kijkje op www.move2blues.be. Het duo Morgan en Suhler mochten de aftrap geven van seizoen 2017-2018. Wie de heren nog altijd niet kent moet maar eens gaan googelen en opzoeken wat Jim met zijn Monkey Beat en Mike met z’n Crawl presteerden in het verleden. Maar genoeg daarover, een concertverslag met een lange biografie ontsiert de bedoeling van zo’n recensie. We moeten het immers hebben over wat deze artiesten presteerden gisterenavond. En dat was, op zijn zachtst gezegd zeer de moeite waard.
 
Het was al een hele tijd geleden dat we Mike Morgan nog aan het werk zagen, maar afgelopen zomer zagen we Jim Suhler bezig op het Swing Wespelaar festival. Daar gaf hij een schitterend concert. Zie: Verslag
Om enkele minuten voor negen stonden de twee gitaarhelden op het podium en werden we getrakteerd op een voor mij onbekende instrumental. Het publiek was nogal verrast door het plotse begin en het duurde dan ook een tweetal songs voor iedereen zijn plaatsje in de grote zaal had gevonden. Het waren veel muziekliefhebbers, maar niet té druk, gewoon gezellig vol. Mike nam een beetje de leiding in het begin en het was onmiddellijk genieten met de Jerry McCain rock ‘n’ roller ‘The Jig’s Up’. Mike Morgan is dan misschien geen formidabele zanger, maar hij heeft wel een mooie stem en hij weet de songs die hij zingt goed uit te zoeken. En variatie kregen we genoeg, de mannen wisselden de vocale prestaties immers af. Jim Suhler was aan de beurt met ‘Roll Me’, de opener van de ‘Let The Dogs Run’ album. Een goede keuze, want er kwam na een mak begin nu wel degelijk vuur in en schot in de zaak.
Een pluim moet ook gaan naar de geluidsmannen. Het was gewoon goed! Niet te luid, alles goed in balans en je kon elk instrument duidelijk horen. En dat zou de rest van het optreden ons plezier alleen maar verhogen. Het komt dus nog voor, al is het een zeldzaamheid aan het worden. Een tweede pluim mag gaan naar de speelse en inventieve bassist Drew Allain en drummer Kevin Schermerhorn, die tijdens het hele optreden nogal worstelde met een wegzakkend snare-statief. Hij zei nog “ik ga in de loop van dit concert toch duct tape nodig hebben…” Maar wegens geen gehoor zei hij iets later, “laat maar zitten, ik doe het er wel mee”. Een man naar mijn hart, geen gelul gewoon spelen en niet teveel klagen!

Maar uiteraard gingen de artiesten van de dag Jim Suhler en Mike Morgan met de eretitel van entertainers van de avond lopen. Even terug in de tijd gingen ze met een mooie versie van Lazy Lesters ‘Sugar Coated Love’ (1958) gezongen door Mike, en een stuwende versie van Magic Sam’s ‘Easy baby’ (1959), gezongen door Jim. Ze bouwden een rustpunt in, waarin Mike een zeer ingetogen en gevoelige solo speelde. Het volume zakte en de zaal werd stiller, zelf bijna helemaal stil. Zelfs de babbelaars achteraan in de zaal werden er rustig van. Een uniek moment dat juist deze zogezegde bluesrockers het klaarkrijgen om een bijna muisstille zaal af te dwingen. Prachtig!
Jim en Mike kijken naar elkaar en er verschijnt een grijns op hun gezichten. Als je ze bezig zag zou je denken het ze broers waren. Ze genoten van het samen musiceren en nog meer van het plezieren van hun publiek. Wat ook heel erg opviel was dat ze samen hadden gekozen om ‘opwekkende’ muziek te brengen. Het was allemaal ‘good time music’ waar je vrolijk van werd. Dat kon je horen in het door Mike gezongen rock ‘n’ roll ‘Ding Dong Daddy’ en de trage Texas blues ‘Where’d You Get Your Sugar From’. Ondertussen hadden de heren de slidegitaren boven gehaald en gleden ze erop los. Mooi om de twee verschillende stijlen te vergelijken. En ze klonken beiden meeslepend goed.
In set twee, na de pauze, was het verder onder andere genieten van de swing/jump-blues ’Ruby Lee’, de langzame rock ‘n’ roll ‘Frankie’s Blues’ en zong Jim Suhler nog een prachtige vloeiende en groovende versie ‘Crazy ‘Bout My Baby’. Met de rock and roller ‘Sawed Off Shotgun’(met enkele verwijzingen naar Led Zeppelins Jimmy Page) en het door Mike gezongen ‘Stagger Lee’ sloten ze een mooie avond af.
Met een sterke en lange versie van de Rolling Stones’ ‘Midnight Rambler’ stuurden ze het aanwezige publiek tevreden naar huis. Een zeer geslaagde opener van het Move2Blues-seizoen 2017-2018.
​