|
|
20 september 2020 Pasta & Blues, Zottegem Report: Philip Verhaege Foto's: Philip Verhaege © Met dank aan: Filip More & Pasta en Blues |
|
Een zonovergoten Pasta & Blues festivalterrein, heel wat breed glimlachende blues en muziekfanaten, een uitgelaten organisator en een muzikale master of ceremonies. Wat kan een mens nog meer wensen op een haast verloren gewaande zondagnamiddag. De gedichtenbundel van FiliPillie bleef zowaar op het nachtkastje liggen…!
But with great music and great food…. was het More Blues Fest. alweer aan dag drie toe. We hadden net het concert van Roland, Niels de Caster en Bruno Deneckere gemist, maar waren wel tijdig op de afspraak voor Irish Cofee. De band rond spilfiguur William Souffreau. Hij werd in de jaren ’70 zelfs geëxclameerd tot een van de beste Belgische rockzangers. In 2012 richtte zanger/gitarist William Souffreau een nieuwe bezetting als 3-piece band op en bracht met ‘Revisited’ meteen ook een nieuw album uit. Drie jaar later werd de plaat ‘When The Owl Cries’ een succesverhaal, net zoals hun nieuwste telg ‘Heaven’. Hun sound is nog steeds een kruising tussen blues rock en stevig gekruide rock. William is goed bij stem en nummers als ‘Can’t Take It’ laten zich na al die jaren nog steeds niet in dat eenzijdig muzikaal hoekje drummen. Net zoals kaskraker ‘Living Ain’t Easy’, met zijn moddervette gitaarriffs én de zwaarbeladen psychedelische heavy spijkerende titeltrack ‘When The Owl Cries’. Van het ongepolijste ‘Tobacco Field’ ging het naadloos naar hun ‘signature song’ ‘Masterpiece’. De single is een heus collectors item en staat gelukkig nog steeds op de playlist. Met het radiovriendelijke ‘I’m Lost’ werd nog een onvervalst poprocker opgedist. William Souffreau, de Vlaamse rockpioneer is alive and kickin’! Even werd gevreesd dat de Sugar Queen Blues Band, wegens rode zone in de Nederlandse provincie Zuid- Holland, noodgedwongen forfait zou geven. Maar gelukkig werd dat in de kiem gesmoord én “met uitzondering van reizen die als essentieel beschouwd worden” werd Michele Denise aka Sugar Queen alsnog aangekondigd. Haar roots liggen in het noorden van Florida, wat haar affiniteit met gospel en blues verklaart. Ze werd zelfs ooit uitgenodigd om te performen op het ‘Mandela Released’ evenement in Amerika. Met haar band Deuces Wild toerde ze door China en Maleisië voor ze zich definitief in Nederland zou vestigen. Ze omringde zich in Zottegem met gitarist Jean Raven, Jan van Drunen (orgel), drummer Lars Hoogland en gelegenheidsbassist Bart Kamp. Het is haar eerste optreden sinds februari en Filip Morre is dan ook zoals een Kerstman voor haar. ‘Big Leg Girl’, met zijn funky vibe bleek de ideale openingssong, net zoals het jazzy begeesterde ‘Big Mama Told Me’, dat speciaal voor de single lady’s werd vertolkt. Op de setlist stonden heel wat songs uit haar debuutrelease ‘340 Blues’ en het involgende ‘Sugar Queen Live’. De love song ‘Wanna Take My Man’ contrasteerde enigszins met ‘Sassy Mama!, origineel van Big Mama Thornton en een nummer dat op het nieuwe album zal prijken. |
Sugar Queen voelde zich even sassy als ze ook ‘Crab Boil Shuffle’ inzet. Meteen weten ook heel wat leken het recept van een crab boil. (krab, aardappelen en mais) Maar het diepe bluesy stemgeluid van Michele weet ons te raken. En naast de opvrijende boogie ‘Give Sugar’, het funky én Chicago blues geënthousiasmeerde ‘Moonshine Bill’ was ook Koko Taylor’s ‘Hey Mister Bartender’ een zoveelste moment suprême.
Boogie Beasts zijn allang geen onbekende meer binnen de bluesscene. Hun aanstekelijke swamp blues sloeg ook hier heel wat gensters. De Limburgers Jan Jaspers (vocals, gitaar) en drummer Gert Servaes vormen samen met hun Waalse soulmates Patrick Louis (vocals, gitaar) en mondharmonicavirtuoos Fabian ‘Lord’ Bennardo het fundament voor deze opwindende formatie. Twee Walen en twee Vlamingen, de Vilvaldi-coalitie kan er zowaar een puntje aan zuigen. Heerlijke bende die Boogie Beasts, wat een symboise! Delta blues en een swampy sound vormen sinds hun oprichting in 2011 de basis voor deze succesformule. De platen ‘Come And Get Me’ en ‘Deep’ uit 2019 vormen de grondslag voor de setlist. Astrante en expressieve punkboogie die hypnotisch klanken effectueert. Met een losgeslagen Lord Bennardo die zich prevaleert als een beestig harpduivelskunstenaar. En met songs als ‘Shake’em’, de swamprockers ‘Gonna Be Your Man’ en ‘Inside’ én de verscheurende gitaarriffs uit ‘Mad’ stond Pasta & Blues haast spreekwoordelijk op zijn kop. En dan knalde ‘Need No More Loving’ nog door de woofer. Wat een finale, wat een afsluiter… |