1 JUNI 2019
FESTIVAL TERREIN zottegem

REPORT: PHILIP VERHAEGE
​FOTOS:  PHILIP VERHAEGE ©
           

MET DANK AAN: MORE BLUES
Filip More…. boegbeeld, vriend en zielsgenoot van het eerste uur. Nog steeds verstaat hij de kunst om het festivalgebeuren op de muzikale landkaart te plaatsen. Kosteloos is een woord uit de vorige eeuw, én toch slaagt hij met brio in zijn opzet om zijn festival gratis te houden. En ook zijn konijnenpoot had hij overduidelijk op zak. De temperatuur flirtte rond de dertig graden. Zalig weer dus…! En ook met het muzikale niveau ging het crescendo en gestaag de hoogte in.
 
De Voodoo Twinz mochten als eerste hun instrumenten inpluggen. De Twinz zijn Jan Jaspers (vocals/gitaar) en drummer Gert Servaes van de band Boogie Beasts. Voor dit schitterende project vinden ze hun soulmates in Patrick Cuyvers met zijn monsterlijke vingerzettingen op Hammond B3 en Patrick Indestege, bassist bij Black Cat Biscuit. Booker T’s ‘Green Onions’ werd in de steigers gezet door Patrick. Het speelplezier druipt van zijn aangezicht, net zoals de zweetdruppels zich een weg banen naar zijn klavier. Tijdens ‘Feel Good Baby’ bekruipt ons dan toch dat swampy Boogie Beast gevoel. Ook ‘Sadie’ van Hound Dog Taylor prijkte op de setlist, net zoals het funky spijkerende ‘Tramp’, origineel van Lowell Fulsom om finaal af te sluiten met Little Milton’s ‘Feel So Bad’.
 
Tijd voor wat gerstenat want met The Budapest Jesus Fanclub werd nog wat jong geweld op ons losgelaten. In de formatie zit alvast Nathan Goessens op de drumstoel. Een van Vlaanderens beste trommelaars! En bekend gezicht bij bands als Bluebird en onlangs slagwerker bij Neil Black. Zijn kompaan Simon Ramam beult met alle gemak zijn Gretsch gitaar af. Master of ceremony en papa Michel ‘Goes’ Goessens komt zelfs een woordje meezingen. Link Wray’s ‘Rumble’ was meer dan een leuke binnenkomer, net zoals ook ‘Peter Gunn Theme’ ons kon verleiden. Bij Muddy Waters haalden ze ‘I’ll Put A Tiger In Your Tank’ van onder het stof. De song grenst hier meer aan de Fat Possum-stijl dan aan The Windy City sound. Simon’s gitaarvibraties lenen zich ook voor ‘Stranger Blues’ en het Hendrixiaanse ‘Little Wing’. ‘Special guest’ papa Goes liet ons ook gezellig meebrullen op ‘Filip Morre ik leupe zot van a dochter’…t’is eens wat anders dan Kaiser Chiefs’ Ruby, Ruby, Ruby’..! Om er dan finaal de stekker uit te trekken na een al even fantastische versie van een in highspeed surfrock geperformde ‘Baby, Please Don’t Go’.
 
More Blues zou geen festival zijn zonder ‘a real rockabilly bandje’ op de affiche. 10 Cats Down waren de uitverkorenen. Leading lady Tahira laat zich graag begeleiden door haar vijf cats. De setlist puilde uit van talloze covers. Het ene nummer leende zich al wat beter dan het andere voor Tahira’s stemtimbre. Maar als een volleerd vocalist kwijt ze zich voortreffelijk van haar taak. ‘Let The Good Times Roll’ en ‘I’m The Wild One’ knalden meedogenloos door de woofer. Presley’s ‘My Baby Left Me’ werd haast perfect ingeweven in Big Arthur Crudup’s ‘That’s All Right Mama’. Berry’s duckwalk bleef gelukkig achterwege in ‘Johnny B. Good’ en met ‘Kansas City’ was de kous dan ook af. Gezellig…!
 


 

 
Gitaarslinger Stef Paglia kwam met enige trots zijn debuutplaat ‘Never Forget’ voorstellen. En Paglia is overduidelijk ook gegroeid in zijn rol van frontman. Moeiteloos presenteert en etaleert hij zijn kunsten op gitaar. Zijn prima stem is lekker meegenomen. Zes jaar gelden maakte hij voor het eerst naam en faam in de blues scene als gitarist bij The BluesBones.
Samen met zijn soulmates Geert Schurmans (bas) en drummer Joel Purkess richtte hij nu het Stef Paglia Trio op. Samen trokken ze het Kanaal over, richting Superfly Studios in Nottinghamshire. Daar wachtte producer Wayne Proctor (King King, Ben Poole) om tien rijkelijk geïnstrumenteerde tracks in te blikken. Haast integraal speelde het trio hier het album. Het nummer ‘Blue Eyes’ haalde net de release niet, maar prijkte hier wel op de setlist.  Gezonde dosis bluesrock dus. En daar staat het trio garant voor. Als eerbetoon aan zijn overleden vader bracht hij ons verroering met een hemels mooi opgebouwd instrumentale knaller ‘Mystery Heaven’.
De stemming wisselende en vooral radiovriendelijke single ‘Watch Out’ stond ook hier in aangename antithese met rockers als ‘Take Ma Away’ en Jimi Hendrix’ ‘Freedom’. De enige cover trouwens op het album. ‘Head Into The Unknown’ was een lekkere Texas blues shuffle. Stef paglia’s verschroeiende gitaarsolo’s en vingervlugge snarenzetting zullen heel wat podia onveilig maken. Well done..!
 
Headliner van dienst waren Sugar Queen & The Straight Band. De kleine Michele Denise aka Sugar Queen begon net zoals zoveel collega-artiesten met zingen in het plaatselijke gospelkerkkoor. Ze werd ook uitverkoren om te performen op het ‘Mandela Released’ evenement in Amerika. Michele werkte als regisseur/vocalist voor verschillende gospel en klassieke zangkoren in en rond Kentucky, Ohio, Indiana en West Virginia. Met haar band Deuces Wild toerde ze door China en Maleisië voor ze zich definitief in Nederland zou vestigen. Ze heeft al een poosje gitaristen Jean Raven en Andy Aerts, bassist Erwin Huigen en drummer Thierry Stievenart rond zich verzamelt. Thierry reist momenteel ergens door Thailand en werd op de drumstoel vervangen door Laurence. Op de setlist stonden heel wat songs uit haar debuutrelease ‘340 Blues’ en het pas verschenen ‘Sugar Queen Live’. Naast de opwindende boogie song ‘Give Sugar’ en het funky én Chicago blues geënthousiasmeerde ‘15 Dollars’ was ook Koko Taylor’s Hey Mister Bartender’ een zoveelste hoogtepunt. En toe ging het licht uit…
​