03 mei 2019
festivalterrein, ospel (nl)

REPORT: sis van hoof
​FOTOS:  walter wouters ©
           

MET DANK AAN: moulin blues

Het getal 34 stond al op de teller voor het Moulin Blues Festival, jawel. Het Nederlands-Limburgs peeldorp Ospel, op de grens tussen Brabant en Limburg, heeft dan ook al de nodige weerklank gevonden binnen Europa. Het blijft merkwaardig dat we met het nabijgelegen Peer (op ongeveer 40 km.) de luxe hebben van twee vermaarde festivals waar de blues en aanverwante stijlen hoogtij vieren de voorbije drie decennia. We wilden dan ook graag terug de verplaatsing maken richting Nederlands Limburg, om te genieten van een mix van stromingen in de roots- en bluesmuziek op een dubbel podium in een aantal nagelnieuwe tenten. Een festival trouwens waar elk jaar wel dingen te ontdekken zijn en dat was nu niet anders. 
BOOGIE BEASTS  - zij mochten de festiviteiten openen met hun rauwe, aanstekelijk werkende sound, gekoppeld aan stevig gitaarwerk en dito mondharmonica. Hun repertoire is een combinatie van sterke songs met body en dat raakt de muziekliefhebber vaak. De heren uit Limburg en Luik, die in 2014 ook al hun opwachting maakten in Ospel, mochten als opener het pad effenen op het hoofdpodium en terecht. Deze alternatieve bluesband  doet dat telkens met veel bravoure en we zijn ervan overtuigd dat het  gelukt is om nog meer fans te gaan winnen na hun passage in Ospel met hun trashboogie, zoals ze zelf hun muziek omschrijven. Het nieuwe album ‘Deep’, dat terecht ontvangen werd met de nodige luister is alvast een goede illustratie om recenter werk aan de man te brengen. Opdracht volbracht dus voor deze sympathiek Belgen.
BLACK CAT BISCUIT - Ook de tweede band  is Belgisch uit het nabijgelegen Limburg en mag de openingsdans spelen in het Moulin Blues Café. BCB  werd in extremis toegevoegd aan de line up en daar wilden we zeker niet rouwig om zijn. Temeer  ook omdat de heren als winnaar uit de Belgische Challenge kwamen en dus naar de Azoren trokken om het land te vertegenwoordigen. Net geen podium, maar alweer een ervaring rijker voor dit vijftal, dat zopas met  ‘That’s How The Cookies Crumbles’ een eerste boreling baarde, met succes. 
DAVE HERRERO – Met Dave Herrero kregen we de eerste naam op het podium, die zoals hijzelf aangaf al op jonge leeftijd kennis maakte met de Amerikaanse blues en rock & roll uit de vijftiger en zestiger jaren. Deze singer-songwriter-gitarist-harpist komt uit Florida waar hij onder meer de stiel leerde bij Johnny Winter en ook bij Lucky Peterson aan de slag was. Ook in Austin, zijn volgende hometown, proefde hij van de muziekscene om zich nadien in Chicago te vestigen.  Dave Herrero is dus een man van nogal verschillende muziekstijlen en dat was ook te merken. In Ospel maakte hij een rustige indruk op het podium. We onthouden ‘Trouble’, één van zijn bekendste songs en ook de pakkende slideblues ‘So I Can Die Easy’ en afsluiter ‘Black Cadillac.’
Ondertussen had de BILLY T BAND zich genesteld in de kleinere tent onder aanvoering van frontman-zanger-bassist William Troiani, die zich liet omringen door een tweetal uitstekende Noorse gitaristen. Troiani is al een man op leeftijd die in het verleden onder meer samenwerkte met ene Lightnin’ Hopkins en ook bij Eddie Kirkland lange tijd aan de slag was. Hij verbleef lange tijd in New York, maar verhuisde naar Oslo. Hij laat overigens ondanks zijn respectabele leeftijd (70) nog een vrij kwieke indruk, maar het is vooral uitkijken naar de mooie gitraarlicks van beide snarenplukkers. De band brengt een mix van rhythm & blues, Memphissoul en een vleugje swingende, heupwiegende muziek zoals ‘You Don’t Answer’, ‘Don’t Do It’ en het mooie ‘Come Home’. Aangename set waarna het uitkijkend werd richting mainstage naar THE REVEREND SHAWN AMOS onder aanvoering van een in een strak maatpak gestoken musicerende dominee. Zondermeer een bijzondere verschijning, die blues brengt met bezinnende teksten en invloeden van funk, soul en jawel gospel. Hij legt een behoorlijke brok energie op het podium en blaast de ziel uit zijn lijf op zijn stuwende en schreeuwende harp in combinatie met zijn grommende stem. Het maakt soms wel indruk, zeker in de songs ‘2017’,  ‘Hollywood Blues’ en vooral in de gestripte versie van Bowie’s ‘The Jean Genie’. Ook de Nick Lowe klassieker ‘What’s So Funny About Peace, Love and Understanding’ zijn covers, die indruk maken. Allemaal te beluisteren op zijn meest recente album ‘Shawn Amos Breaks It Down’.
Dan is het spoeden naar het Moulin Blues Café, want de Noor JOAKIM TINDERHOLT is een artiest die met zijn band (nu uitgebreid met een pianist) al een paar jaar geleden ook al te gast was op Moulin Blues. We zagen hem vorig jaar in ’t Hofke op het Goezotfestival in Oud-Turnhout en ook recent was hij aan de slag op Hookrock Indoor en dan weet je dat het een party wordt. Dat werd bewezen want een kolkende menigte genoot met volle teugen van de swingende dansmuziek. ​

De band putte vooral met songs uit ‘Hold On’, één van hun meest succesvolle albums. Frontman Joakim maakt er samen met zijn prima band een mooi feestje van. Er worden eigen nummers gespeeld in combinatie van getransformeerde covers zoals ‘Trouble Up The Road (Ike Turner), het prachtige ‘What About Love’ (Freddie King) en de volledig herwerkte versie van Johnny Riversnummer, de tegeldans ‘Poor Side Of Town’. Stuk voor stuk mooie covers, maar ook de eigen nummers zoals ‘Anything Better Than Nothing’ en het ouderwets klinkende maar mooi gebrachte ‘I Quit’. Dit was een knallend optreden van Joakim Tinderholt.
Ondertussen nam ZAC HARMON BAND (waaronder de bekende ritmegitarist op sixstring Texas Slim) de tijd  om lang te soundchecken. Het begin oogde een beetje chaotisch met nogal wat machtsvertoon, maar gaandeweg werd het beter met zijn onvervalste Mississippi Blues uit het Zuiden.  De veelzijdige zanger-gitarist, die ook bedreven is als producer is niet voor één specifieke stijl te vangen, maar blues blijft ongetwijfeld de inspiratiebron en ziel van zijn muziek. Maar er sluipt ook soul, gospel, funk, reggae, boogie en jawel een scheutje bluesrock in zijn repertoire. In Ospel brengt hij oud werk zoals ‘I’m A Healer, ‘Hump Your Back, ‘You Wonna Know’ en ‘Black Mattie’ ,  gekoppeld aan nieuw nog te verschijnen werk. Tussendoor declameert hij ook teksten die politiek getint zijn om zijn boodschap te verkondigen. Eindigen doet de band met een pakkende versie van Dylan’s ‘Knocking On Heavens Door’.
Dan is het spoeden naar het andere podium waar we nog een gedeelte van het optreden van het trio GREYHOUNDS kunnen meepikken en dat beviel ons best. Anthony Farrell (zang/toesten), Andrew Trube (zang/gitaar) en drummer Ed Miles brengen nummers met een eigen sound, leunend op blues, funk en soul. Maar op een ontspannen manier gebracht en sommige songs lijken wel een bezwerende toets te hebben, maar zijn wel dansbaar. Met zijn heerlijke falsettostem legt toetsenist Anthony Farrell soms speciale accenten in bepaalde songs, zoals te horen is in ‘Soul Navigator’, een schitterend nummer van een band die we nog wel eens willen terugzien in een concertzaal.
Daarna kwam met de Canadese SUE FOLEY de eerste dame aan de beurt, die de voorbije jaren toch wel al wat succes boekte in de Benelux.  Ze componeert, speelt gitaar en zingt en dat ging niet onopgemerkt voorbij want ze wist al heel wat Awards in de wacht te slepen. Mede door haar succesvolle album ‘The Ice Queen’, waar ze de medewerking kreeg van niemand minder dan Jimmy Vaughan en Bill Gibbons. Op het podium lijkt ze aanvankelijk niet zo zelfverzekerd voor de dag te komen met een toch wel licht aarzelend begin met haar toch flamboyante stemtimbre, maar ook dat gaat de betere kant uit na verloop van tijd. Deze Canadese dame heeft wel een specifieke zang- en gitaarstijl, die gemengde reacties geeft, maar ze krijgt na verloop van tijd toch wel wat beweging in de zaak. We denken dan aan ‘Gaslight’ en ‘Fools Gold’, songs waarin ze bewijst dat ze wel degelijk en uitstekende gitariste is. Ook in het akoestische gedeelte bewijst ze dat met ‘Flamenco’, al is het moeilijk voor een deel van de toeschouwers om bij de les te blijven. Eindigen doet ze in schoonheid met ‘Down In the Alley’ en met een nummer van Jimmy Vaughann.
Afsluiter van deze eerste avond was JOE LOUIS WALKER, de bijna zeventigjarige(!) gitarist-singersongwriter-producer. In lang vervlogen tijden was hij al op Moulin Blues te gast (1998) en ook in datzelfde jaar was er eveneens  een passage in Peer. Veteraan Walker wordt aanzien als een grensverleggend icoon van de moderne blues, maar op het podium doet hij gewoon zijn eigen ding op zijn eigenste manier. De frontman, bijgestaan door stelletje goede muzikanten maakt er een leuk slot van met toch wel een aantal hoogtepunten. We onthouden vooral de oude opener ‘’Im  Not Messing Around’, de pianoblues ‘Young Girls Blues’ en ‘Eyes Like A Cat’, waarin Walker een muzikaal duel aangaat met de pianist. Ook ‘747’ is een leuk  oud nummer met een heupwiegend gehalte dat heel wat  beweging in de tent. Walker heeft er zin in gaat nog een tijdje door om te eindigen met een aantal rock & rolgetinte nummers zoals Shake, Rattleand Roll en ‘I’m Ready’. Een mooi einde aan een best geslaagde eerste dag. Tijd om de regen te trotseren en even de nachtrust op te zoeken want daags nadien wil ik zeker opener Phil Bee’s Freedom niet missen op de middag.

​