|
04 mei 2019 |
Het was Philippe Bastiaans, man uit de streek (Maastricht) en een jaarlijks graag geziene gast op het festival, die met zijn band de tweede dag op het hoofdpodium opende zodat het zaterdagmiddag uitkijken was naar PHIL BEE’S FREEDOM. De prille zestiger met de blanke soulstem had andermaal een uitgelezen gezelschap uitgenodigd want met Guy Smeets en Stef Paglia stond er stevig gitaarwerk geprogrammeerd. Ook twee dames zorgden voor vocale ondersteuning. Phil Bee bracht met zijn uitstekende band een erg degelijke en gevarieerde set gaande van funk & soul in combinatie met een vleugje jazz en blues. Het gaat er prima in bij het toch wel talrijk opgekomen publiek ondanks het vroege tijdstip van de start van het festival. Alvast een goede zet van de organisatie. Ook de beide gitaristen geven het beste van zichzelf en vullen elkaar prima aan onder het goedkeurend oog van frontman Phil Bee die het allemaal strak in de hand houdt. We krijgen een pakkend slot met een ode aan Phil’s moeder en ook wordt de ernstig zieke bluesman Bert Reinders vermeld (die uitgerekend twee dagen later overleed). ‘One Last Kiss’ gaat dan ook door merg en been met een denderende finale van de hand van gitarist Guy Smeets terwijl zijn kompaan Stef Paglia het slotwoord krijgt in de toegift. Uitstekend optreden wat het beste deed verhopen voor de rest van de dag.
Nadat JOAKIM TINDERHOLT andermaal het Moulin Blues Café op stelten zette met zijn aanstekelijke repertoire was het benieuwd uitkijken naar de komst van SAMANTHA MARTIN & DELTA SUGAR, een jonge Canadese band. Zeker na het verschijnen van ‘Run To Me’ (2018). Eerder bracht ze ook ‘Send In Nightingale’ uit (2015), met overwegend gospelblues. In het rootscircuit van Toronto is de band een gerespecteerde naam, maar ondertussen hebben SM&DS ook in Europa heel wat fans. Daar zorgt Ospel mee voor en weldra ook het Gevarenwinkelfestival in de Vlaamse Kempen (Herselt). Souldiva Samantha geeft er al vlug een stevige lap op met een aantal schitterende Memphis Soul Deuntjes, gedragen door een geweldige band, die ondanks hun jonge leeftijd toch al wel de nodige ervaring blijken te hebben. Ook in het schrijven van eigen nummers en daar zorgen Samantha en haar gitarist Michael McCallum voor. ‘Over You’ is daar een goed voorbeeld van. Met het overbekende ‘The Letter’ stelt ze haar band voor om daarna ons inziens een beetje op veiligheid spelen met hits als ‘Proud Mary’ en ‘River Deep, Mountain High’. Maar desalniettemin laat SM&DS toch wel een behoorlijke indruk na in Ospel. Nadat BILLY T BAND het publiek animeert met mooie klassieke soul, blues en rock met een tweede set in het Moulin Blues Café is het uitkijken naar STUDEBAKER JOHN & THE HAWKS, één van mijn persoonlijke favorieten. Maar helaas blijf ik een beetje op mijn honger, want John Grimaldi (67 ondertussen) blijkt niet echt in grote vorm. Een groot deel van het publiek laat maar een gelaten indruk, ook als er interactie gevraagd wordt om even wat huilgeluidjes te produceren tijdens ‘Howl With The Wolf’. Maar laat het duidelijk zijn dat Studebaker John een uitstekend gitarist is en ook bedreven is met de harp en dat laat hij bij momenten ook blijken op het Ospelse podium. We zagen hem al ettelijke malen aan het werk (Mol, 2011) en ook in een ver verleden (Peer 1997) maar toen was het wel even anders. Spijtig ook dat hij te weinig werk bracht uit zijn erg succesvolle albums ‘Born To Win’(90) en ‘Nothing But Fun’ (’91). Over TAMI NEILSON, countryswing uit Nieuw-Zeeland, hadden we al mooie dingen gehoord. Zeker na haar meest recente album ‘Sassafrass’, een merkwaardige titel, maar ‘sassa’ blijkt ‘energiek’ te betekenen en dat is voor deze dame zeker van toepassing. Wat een krachtige stem heeft deze diva, die al na de eerste nummers indruk maakt op de menigte met haar eigen songs die ze samen met haar broer Jay componeerde. In haar vorige album trok ze nog vaak de kaart van de rockabilly, maar nu kiest ze voor countryswing en soulblues en dat klinkt live ongelofelijk goed. Ze brengt nummers uit haar recente, maar ook vroeger werk want Samantha heeft sinds de start in 2008 al vijf albums op haar naam staan. We herinneren ons swingende nummers zoals ‘Big Boss Mama’, ‘Stay Out Of My Business’, ‘Kitty Cat’ en het van toon dreigende ‘Smoking Gun’. Maar ze kan ook plots een ander toon aanslaan en dat bewijst ze in het subtiele ‘Woman’s Pain’. Afscheid neemt ze met de James Brown klassieker ‘This Is A Man’s Man’s World’ Sterke passage van deze dame in het Moulin Blues Café. Ook naar THE WEIGHT BAND was het benieuwd uitkijken voor hun eerste Europese passage, zeker voor de liefhebbers van The Band want ze willen de muziek van deze legendarisch groep in ere houden en dat hebben we gemerkt. Let wel: dit is geen coverband, want deze muzikanten brengen ook eigen nummer wat niet wil zeggen dat we iets tegen coverbands hebben. Alle muzikanten van The Weight Band hebben iets te maken gehad met The Band, de legendarische groep rond Bob Dylan. Frontman Jim Weider (zang-gitaar-mandoline) is trouwens gewezen lid van The Band bij de herstart van de groep om er Robbie Robertson te vervangen. Ook Brian Mitchel (zang-toetsen-harmonica) is een routinier in het vak en was onder meer muzikant bij Bob Dylan. Het muziekplezier van deze rasmuzikanten spat er af in Ospel en dat uit zich in het enthousiasme van het publiek met veel applaus om de herkenbare sound van The Band met die typische hoekige gitaarrifs gekoppeld aan de vette orgelgeluiden, harmonica en mandoline. Sfeer volop dus op het einde van de set met bekend klinkende deuntjes zoals ‘The Night They Drove Old Dixie Down’, ‘Ophelia’ en als slotnummer ‘The Weight’. Songs die toch wel wat teweeg brachten bij een groot deel van het publiek. Woodstock herleefde even in Ospel… JEREMIAH JOHNSON is niet enkel een avonturenfilm uit 1972 met Robert Redford, maar ook de naam van een zanger-gitarist die ondertussen in het Moulin Blues Café de liefhebbers niet onberoerd laat met zijn wat nerveuze, maar toch uitstekende gitaarstijl, ondersteund met een schitterend klinkende ritmesectie. Ook stemgewijs komt de frontman erg behoorlijk voor de dag met sterke songs. Jeremiah speelt een afwisselende set: van slowblues tot funk, rock, country en zelfs een vleugje soul. |
Tijd voor ERIC LINDELL, die in 2010 al een best leuk optreden liet optekenen op Moulin Blues. Lindell is zowat een multi-instrumentalist want op zijn recente album ‘Revolution In Your Heart’ speelt hij niet enkel gitaar, maar neemt hij ook de basgitaar, de toetsen en de bluesharp voor zijn rekening. Een album met allemaal eigen nummers van deze funky Amerikaanse rootsrocker uit Californië,die werkt vanuit muziekstad New Orleans. Dat de man eigenaar is van een soulvolle stem was al bij de vorige passage te merken. Hij speelt heel wat nummers uit zijn recente album en doet dat op een relaxte manier zonder veel poeha, gewoon ‘to the point’. Lindells muzikale stijl situeert zich in de jaren zeventig: soms bluesy, dan weer soul en R & B. Op het hoofdpodium deed hij van zich spreken in de song ‘Aretha, Sing One For Me’, Big Horse en het sterke ‘Lay Back Down’ om te eindigen met de reggae versie van ‘The Joker’ (Steven Miller Band).
Ondertussen is ‘good old’ BIG JOE LOUIS bezig aan zijn set en zijn missie is duidelijk: authentieke blues brengen, van het genre Big Joe Williams en Lightnin’ Hopkins. En dat erfgoed wordt uitgebreid met zelf geschreven nummers met een gelijkaardige ‘look en feel’. Big Joe Louis is én van de betere band uit het Britse clubcircuit. En dat lukt vrij aardig voor de man die ooit bij de Big Town Playboys actief was. Het trio brengt de oude bluesmuziek weer tot leven en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Opmerkelijk aan dit trio is dat er enkel sprake is van twee gitaren en een drum en dat blijkt genoeg om een aantal beklijvende momenten te beleven met deze sympathieke heren. Om klokslag 20 uur is er traditioneel een Nationale Dodenherdenking van twee minuten volledig stilte. Een pakkend moment, maar de muziek brengt ons bij THE PROVEN ONES, een uitgelezen gezelschap bestaande uit zanger-harpist Brian Templeton (ex-Radio Kings), drummer Jimmi Bott (Thunderbirds, Rod Piazza), gitarist Kid Ramos, bassist Willie J.Campbell en toetsen virtuoos Anthony Geraci met ondersteuning van een tweekoppige blazerssectie oftewel een All Starskwintet zoals ze vaak genoemd worden. En dat geeft vuurwerk, zeker met een frontman-zanger als Brian Templeton, die kan entertainen als geen ander. Dat bewijst hij al vlug met ‘If You Be My Maby’, waarin ook een hoofdrol is weggelegd voor de hammondspeler. ‘Why Baby Why’ is ook een nummer uit het recente album ‘Wild Again’, maar klinkt anders met een vleugje soul. Maar er wordt ook geput uit vroegere songs zoals ‘Loving Me, Loving You, waarin Kid Ramos sologewijs goed uit de verf komt. Een rol voor Jimmy Bott en bassist Willie J.Campbell is ook weggelegd in het nummer ‘Don’t Leave Me This Way’. Het publiek reageert enthousiast en ook de blazerssectie komt uitvoerig in beeld in ‘City Dump’. Met ‘49’ van BB King loop het optreden stilaan naar het einde en met de stevige bluesrocker ‘Wild Again’ komt er een einde aan de reguliere set. Maar een bis kon niet uitblijven en die komt er ook op de wondermooie tonen van ‘Don’t Let Me Down’ (Lennon-McCartney). Terug naar het Moulin Blues Café waar BEAUX GRIS GRIS hun opwachting maken. Een door New Orleans geïnspireerd Amerikaans/Brits vijftal dat muziek brengt met een mengeling van folk, soul en Britse blues met een aantal leden van The Hoax (gitarist Robin Davey en drummer Mark Barret). Een wat eigenzinnige band onder aanvoering van de wat excentrieke Greta Valenti, een wat merkwaardig figuur met een erg degelijke stem, die weliswaar soms verrassend uit de hoek komt. Een speciale set, maar daarom niet minder aantrekkelijk. Terug naar het hoofdpodium voor de komst van MIKE ZITO en daar hebben we alle bewondering voor. We zagen hem ooit optreden in Mol (2011) op een zondagnamiddag voor niet meer dan een handvol toeschouwers, maar het was een onvergetelijke passage in het Molse Gompelhof. In Ospel ging Zito stevig van start en speelde hij een aantal pittige nummers uit zijn meest recente album ‘First Class Life’ zoals ‘Mississippi Nights’, het van stem schreeuwerige maar swingende Wouldn’t Treat A Dog’ en ‘Old Black RIP, een ode aan Blind Willie Johnson. Tussendoor laat hij ook wat ouder werk horen zoals het bekende ‘Roll On’ (uit Greyhound), maar helaas laat hij het album ‘Pearl River’ onberoerd. Ondertussen is zijn labelgenoot gitarist Albert Castiglia op het podium. Op de tonen van ‘I Smell Trouble’ speelt hij een indrukwekkende solo. Stevig nummer van Zito is ‘Judgement Day’, eindigend met creepy geluiden uit de versterker. Ook gitarist Jerimiah Johnson is er bij gekomen en gaat het feestje gewoon verder en wordt de volumeknop iets hoger gezet voor een gitaarbattle op de tonen van ‘Gone Texas’. Eindigen doet de band met een swingende versie ‘Fortunate Son’(CCR), een afsluiter van formaat. Nog vlug een flard meegepikt van het optreden THE HOOCHIES, oftewel vette blues naar aloude traditie van Little Walter en The Red Devils. Het Nederlanse geroutineerde viertal dat bestaat uit leden van Cuban Heels, Drippin’ Honey en Memo Gonzales. Het gaat er allemaal een beetje hard en ongepolijst aan toe, maar dat de band enhet publiek niet deren. Ze amuseren zich op het podium, waar de frontman mondharmonicagewijs de menigte eveneens in hogere sferen tracht te brengen en dat lukte. Het slotakkoord was weggelegd voor gelegenheidsband THE BLUES GIANTS met nogal wat bluesklassiekers en ideale partymuziek dus van Sugaray Rayford, Albert Castiglia, Willie J.Campbell, Jimmy Bott en Nick Schnebelen en hier en daar nog wat kompanen op het podium. We zagen dat het goed was als orgelpunt van een weerom geslaagd Moulin Blues 2019. Op naar de 35te editie! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024