dag 2

5 mei 2018
festival terrein, ospel (nl)

Report: peter jacobs
​fOTOS: stefan meekers ©


Met dank aan: moulin blues
 

‘Een enkele verrassing, veel southern rock en bluesrock, misschien te weinig blues

Dag twee van de uitputtingsslag Moulin Blues begon al om 12 uur. Wie zal het zeggen waarom zo vroeg, maar het is al jaren zo. Je hebt de kleine tent of het Moulin Blues Café en het hoofdpodium. In de kleine tent krijgen bands drie kwartier tot een uur om het publiek van hun kunnen te overtuigen. Sommige bands mogen één set spelen, aderen dan weer twee. Voor een muzikant is een setje van een uur wel erg weinig. Maar goed het zij zo…
In de kleine tent krijgen we als eerste de alom en terecht geprezen The Electrophonics, die zonder meer het meest swingende feestje neerzetten van de dag of het moeten de Kokomo Kings zijn die hen naar die kroon steken. Ligt de nadruk bij The Electrophonics meer op de boogie woogie en de vroege zwarte rock ‘n’ roll, bij de Kings komt daar nog iets meer blues en rhythm ‘n’ blues bij. Beide bands zetten een schitterende set neer, dat is duidelijk!
The Cornfeds mogen twee sets spelen ondanks dat ze nog maar 1 album uit hebben. Ze brengen een vrij ruige, maar heel authentiek gebracht pakket van oude roots- en bluessongs. Hun eigen werk ligt goed in het gehoor en de songs zijn meezingbaar. Maar ook als ze gospel spelen of een Robert Johnson tune weten ze te overtuigen. Zeer origineel is ook hun versie van Muddy Waters ‘I Can’t Be Satisfied’.
Nog in de kleine tent kan je genieten van Levi Parham, een schitterende zanger met een aangename licht korrelige stem. Hij maakt southern rock en rootsrock die een beetje meer aan de mainstream kant van het segment ligt. Levi speelt aardige goed in het gehoor liggende songs. Heel erg jammer is het dan ook dat het tijdschema van het hoofdpodium uitloopt en Levi daardoor enorme concurrentie krijgt van de schitterende Robert John & The Wreck.
Maar we blijven nog even in het Moulin Blues Café. Een act die minstens twee sets verdient is de Paul Benjaman Band. Paul komt uit Tulsa, de plaats waar ook JJ Cale vandaan kwam. En dat hoor je. Niet dat hij Cale naspeelt, alles behalve, maar het swampy, broeierige en groovy van Cale zit er wel in. Pauls muziek is meeslepend en relaxt, schommelstoel muziek zeg maar, die plots funky en ritmisch kan worden. Hij is een aardige zanger en zijn gitaarspel is prachtig. Hij verrast me meerdere keren. Aan het eind van zijn set is de tent volgelopen en stijgt het enthousiasme van Paul en het publiek, zeker als hij de JJ Cale klassieker ‘I’ll Make Love To You Any Time’ speelt.
Ook Hollis Brown is te bewonderen in de kleine tent. De band, genoemd naar een Bob Dylan song, is, zoals ze zelf zeggen een American Rock ‘n’ roll band. Dat zeggen de meeste Amerikaanse bands die niet goed weten wat ze spelen. Laten we het erop houden dat ze soulvolle rootspop spelen. Zanger Mike Montali heeft een zeer krachtige vrij hoge stem. Vlak voor de dood van Bo Diddley namen ze samen het nummer ‘Rain Dance’ op. Een groovend nummer dat je doet dansen. Ook de nieuwe single ‘Run Right Too You’ met een Motown sound overtuigd. Alleen jammer dat gitarist Jonathan Bonilla inspiratieloos blijft doordrammen en scheuren.
 Ondertussen gebeurt er ook het één en het ander op het hoofdpodium: Als opener krijgen we daar de winnaar van de Eurpean Blues Challenge The Ragtime Rumours te zien en vooral te horen. Een band die geen introductie meer vereist. Hun spannende, dynamische en inventieve, professioneel gebrachte muziek die van pure ragtime tot Tom Waits achtige muziek loopt verdient veel beter dan openen op een festival, nota bene in hun thuisland. Dit zijn allemaal gedreven multi-instrumentalisten, die dan nog wel vóór dat bluesrockend pubertje Aaron Keylock en zijn uit de maat en toon toeterende mondharmonicaspeler moeten opdraven, een ventje dat daar gewoon staat vals te zingen! Ik zou als organisator het schaamrood op mijn wangen krijgen. Deze ragtime Rumours hadden vlak voor Kim Wilson moeten staan. Dan hadden ze de tent afgebroken! Bij wijze van spreken uiteraard.

Corey Dennison kwam te laat en stuurt het hele spelschema in de war. Maar het is hem vergeven. Hoewel het begin van zijn set erg rommelig en verstoord overkomt, vindt Corey zijn draai en geeft ons fenomenale medleys van Ain’t Nobody’s Business en ‘Night Life’ waarin Corey op gitaar waarmaakt wat van hem verwacht wordt. Iets later slaat hij alle aanwezigen met verstomming door zijn soulvolle strot open te zetten in een medley van de Otis Redding songs ‘I’ve Got Dreams To Remember’ en ‘I’ve Been Loving You (Too Long)’. Ook ‘Nightshift’ van The Commodores en Jimmy Reeds ‘Virginia’ krijgen een speciale Dennison behandeling. De Corey Dennison Band is zonder meer hét hoogtepunt van dit 33ste Moulin Blues Festival!
​
Natuurlijk krijgen we dan nog de geweldige Robert John & The Wreck, die met zijn southern rock songs een hoop fans weet bij te winnen. Zijn stem aangevuld met twee backingvocals van de drummer en toetsenist klinken klinkt geweldig. De songs zijn melodieus en je blijft er niet op stilstaan. Het mooi duo-gitaarspel a la Allman Brothers is om van te smullen. Samen met Blackberry Smoke is deze John toch echt de top van de southern rock op het moment.
Maar wat we dan krijgen is een andere zaak. De Blues Caravan 2018 is een zwaar teleurstellende bluesrock-versie. Mike Zito, Bernard Allison en Vanja Sky. We zitten er niet echt op te wachten en velen met ons niet. De tent raakt niet eens half gevuld. De meeste mensen zitten lekker buiten in het heerlijke zonnetje. Platte bluesrock en de zoveelste slechte versie van een tot gruis gespeelde Hendrix klassieker. Wie zit daar nu nog op te wachten?
De ‘legendary’ Eric Gales schreeuwt dan de percussioniste door de microfoon. Wanneer is dat dan gebeurd vraag ik me af? Legendarisch is misschien wel zijn drank- en drugsgebruik waarover hij het de eerste vijf minuten van zijn show heeft. Door drank en drugs verloor hij vijf a zes keer bijna het leven, maar hij kwam tot inkeer. Hij is nu op één maand na twee jaar clean en daarom speelt hij zoals hij nu speelt. Ik hoor het verschil niet moet ik zeggen, maar wie ben ik. Voor mij klinkt het nog altijd als veel te luide en scheurende bluesrock al is het al iets beter dan de voorgaande groep. Niet mijn ding, maar dat zal zijn fans worst wezen! Misschien was twee bluesrock-acts na elkaar wel wat teveel van het goede en moest hier, Nick Moss & Dennis Gruenling staan.
Zeker omdat we de hoofdact Kim Wilson al krijgen. Met de beste muzikanten en de beste songs overtuigt Wilson elke keer weer. Maar het begint te vervelen. Altijd dezelfde opbouw van de set, met de ambiancenummers van zijn albums. Niet de interessante verrassende gedurfde songs. En altijd die solo-harmonicashow in het midden van de set die vaak veel te lang duurt…Begrijp me niet verkeerd, want dit is één van de beste muzikanten die je kan bewonderen op bluesgebied op het moment. Maar de routine is er langzaam ingekropen, net zoals bij de Fabulous Thunderbirds. Het doet me hunkeren naar de tijd van de Kim Wilson Blues Revue eind jaren 1990, met Rusty Zinn en Jr Watson op gitaar, met Larry Taylor op bas, Fred Kaplan op piano en Richard Innes op drums. Amen!