donderdag 31 oktober 2024
CC Palethe, Pelt
​
Report: Lambert Smits
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Balastival,CC Palethe, Tom Coppers
Blijkbaar hadden velen geen zin in een Halloweentocht, want de Zinnezaal was enorm goed gevuld voor het concert van Mr Paul & The Lowriders, dat de crew van Ballastival organiseerde.
Paul Van Bruystegem ken je misschien eerder als Monsieur Pol, Nonkel Pol of Lange Polle. Net zoals hij naar vele namen luistert, zit hij ook boordevol verschillende muziekgenres. Muziekgenres die hij nu met zijn Lowriders op een prachtige manier laat samenvloeien. The Lowriders bestaan uit Stoy Stoffelen (drums), Matthias Moors (bas), Patrick Cuyvers (toetsen), Jan Oelbrandt (pedal steel en gitaar), Alain Louie (zang en gitaar), Tijs Vanneste (zang en gitaar), Sam Vloemans (trompet en percussie) en Frank Deruyter (sax). Tel daar alle instrumenten bij die deze enorm getalenteerde muzikanten bespelen en je weet dat het podium erg goed gevuld was.
Met opener, het instrumentale ‘Lone Rider’ werd meteen duidelijk uit welk vaatje Mr Paul tapt. Geen voor de hand liggend overigens, maar wel een vaatje waar zowel psychedelische muziek, blues als rock mekaar met veel liefde omarmen. De songs drijven op een aanstekelijke repetitieve groove, waarop met lef en naar hartenlust op en rond gemusiceerd wordt. Hierdoor ontstaat een fantastisch ‘soundscape’, dat soms een meditatief karakter vertoont. Overvloedig werd gebruik gemaakt, maar steeds in functie van de aan de song gelinkte sfeer,  van effecten. Het repertoire bestond uit een mix van originele nummers en covers. Alhoewel ‘covers’ een woord is dat hier eigenlijk schromelijk tekort doet aan de uitvoeringen ervan. Een woord als ‘heruitvindingen’ zou hier beter op zijn plaats zijn. Dat laatste kwam voor de volle 100 % tot uiting in de bewerkingen van ‘Waiting For The Man’ van Lou Reed, ‘Everybody Wants To Live Together’ van Timmy Thomas, The Byrds’ ‘Eight Miles High’, ‘Walk Me Out In The Morning Dew’ van Grateful Dead, maar ook gekend in de versie van Long John Baldry.
​​Halloween in een song gegoten, kregen we met ‘Walk On Guilded Splinters’, bekend van de uit New Orleans komende Dr. John. Het leek alsof voodoopriesteres Marie Laveau het arrangement in handen had. De voodoo zweefde door het nummer, waardoor het iets dreigends in zich had. Kortom Mr Paul & The Lowriders gaven een staalkaartje van hoe New Orleans blues anno 2024 hoort te klinken.
Je zou misschien kunnen opperen dat ‘Mellow Yellow’, ooit een hit voor Donovan, nu niet direct een nummer is, waar je als muzikant iets mee kan doen. Dan denk je echter verkeerd. In de handen van Mr Paul en zijn kompanen transformeerde het nummer van een folksong in een hedendaagse topper.
Een ingetogen moment kwam er dan weer tijdens ‘Rhy Whiskey’, knap gezongen door Alain.
Maar ook wat de eigen songs betreft, weten de heren de juiste sfeer te pakken. Dat werd bewezen in het tragere ‘Shimmer And Shine’, dat een sublieme saxsolo bevatte. Met ‘Lowrider’ waarin de Hammond, bas, sax, drums en trompet in een solo hun ‘moment de gloire’ kregen, dreef het concert stilaan naar zijn einde.
Als toegift serveerden Mr Paul & The Lowriders het door Allen Ginsberg geschreven en door onze eigenste Roland op muziek gezette ‘Father Death Blues’ en ‘Comme Dans Un Film’.
Tijdens een concert van Mr Paul & The Lowriders is het genieten geblazen van het musiceren op topniveau. Vakmanschap, talent en creativiteit zijn woorden die hier zonder meer op hun plaats zijn. Eigenschappen die resulteren in een unieke sound, waarin je als luisteraar onmiddellijk wordt meegezogen. Bedankt heren!