woensdag 2 april 2025
Cultuurcentrum, Hasselt

Report: Marino Serdons
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CCHA en Laurent Pitsi
Met eerlijke schaamte over de menselijke gruwel bracht de vijfkoppige band, zonder onze eigen Stijn Meuris ditmaal, een indrukwekkende setlist van moord- en doodslag, verzacht met wat liefde en afgesloten in alle vrolijkheid…of hoe Murder Ballads III uitgroeide tot een boeiend concept.
 
Geweld spreekt tot de verbeelding, verhit de gemoederen  én doet ons huiveren. Vandaar de maagdelijke uitstraling van Linn De Greef (Lady Linn) helemaal in het wit, in schril contrast met de zwarte kledij van zanger Gregory Frateur en collega-muzikanten. En als decor een met bloedvlekken bedekte achtergrond, als ware een veeg teken aan de wand.
Zochten de muzikanten én de technici bij de eerste songs nog naar de juiste geluidskwaliteit, na tien minuten voelde je de songs in de aderen doorsijpelen.
Het ontbreken van Stijn Meuris als entertainer en zanger zorgde echter voor een mooi evenwicht.  In de songs waar een rauwe stem een meerwaarde betekende, mocht gitarist Thomas Vanelslander de zanglijn verzorgen. Niet makkelijk om op te boxen tegen 2 klassiek geschoolden zoals Linn De Greef en Gregory Frateur. Zijn lager stemtimbre én zijn naturel zorgden wel voor een perfect contrast.
Het waren echter de bewerkte uitvoeringen van minder bekende songs die kippenvel veroorzaakten.  Ze plakten zelfs beter dan het origineel.  Gregory Frateur zong het familiedrama The Ballad of Hollis Brown (Bob Dylan). Origineel een akoestische ballad getransformeerd naar een rocksong. Je hoorde het vensterglas letterlijk breken. Met dank aan de onopvallende excellente drummer Karel De Backer! 
Gregory Frateur ging voluit in hoge én lagere registers met Nick Cave’s song ‘Deep In The Woods’, terwijl de band de tempowisselingen uitspeelde.  Gitarist Thomas zong aansluitend ‘Down By The Water’ terwijl Bart Van Lierde het ritme aangaf met distortion! op zijn basgitaar.  Het blijft een originele benadering.
Verrassend was ook de keuze om ‘Moonlight Shadow’ te brengen. Zeer gekende hit en minst sterke song van de hele avond. Doch het publiek steeg bijna uitzinnig naar de hemel. De zaal had de smaak duidelijk te pakken en stuurde nu haar energie naar het podium. ​
​
De troubadours begonnen er zelf ook van te genieten. Linn begeleide haarzelf op keys of zong in duet met Gregory. Haar loepzuivere stem, nooit een halve noot ernaast, blonk uit in professionaliteit.
Thomas zong in het Duits ‘Jeanny’ (Falco). Het leek op zijn lijf geschreven.
‘Where The Wild Roses Grow’, een evergreen en altijd op het menu, verzonk in emotie met Gregory en Linn in duet.  Andere blijvers waren ‘Omie Wise’, een echte traditionele murder ballad van Doc Watson waarin de valsheid van de mens leidt tot moord.  En ‘In The Pines’, origineel een delta bluessong van Lead Belly. Beide door Linn gebracht om bloedstollende wijze.
Helemaal ‘impressive’ was de eigenzinnige uitvoering van Rita Mitsouko’s ‘Marcia Baïla’. De bijdrage van het publiek beperkte zich tot ‘oewoep oewoep’ maar kreeg wel de lachers op de hand. Doch ook een bewijs van de aanwezige creativiteit in de groep.
Lynn sloot de officiële setlist af met de song ‘Graveyard’ van de band Feist,  om positief te eindigen met het refrein “Bring them all back to life”.
Was dit het einde…en nog geen schot gelost? Dat moest goedgemaakt worden in het bisnummer ‘Bang Bang’, met Lynn en Thomas als ‘geschwister’ in duet.  En toen verscheen Gregory Frateur onder luid applaus in glitterpak op het podium.  Forceerde op ludieke wijze een staande ovatie en verraste een laatste maal met de samba/disco ‘Copacabana’.  Swingend naar een gewelddadig eind in de tekst en veel vreugde in het hart.
 
Vrolijke deuntjes en harde realiteit gaan dus perfect samen. Maken het leven draaglijk en leuk.  Zo ook de creativiteit van die vijf fantastische muzikanten. Murder Ballads III overtreft hiermee de vorige edities in uitvoering en originaliteit.  Sterk!