|
|
dinsdag 10 januari 2023 CC Palethe, Pelt Report: Lambert Smits Foto's: © Stefan Meekers Met dank aan: CC Palethe & Tom Coppers |
|
Voor de clubconcerten van 2023 startte CC Palethe meteen met één van de grootste, zo niet dé grootste belofte in de singer/songwriterscene. Niet alleen is ze frontvrouw van de bluesband Mindblow, maar ook op eigen benen overtuigt Nienke moeiteloos. Dat bewees ze met haar debuut ‘Devil On My Shoulder’. Het leverde haar niet alleen een mooi visitekaartje op, maar ze wist er ook een nominatie voor de ‘Dutch Blues CD Award 2021’ mee in de wacht te slepen. Als 14-jarige ‘kreeg Nienke de blues’ en die weet ze op een sublieme manier te beleven. Daarvan gaf ze trouwens in Pelt een aardig staaltje. Inmiddels is Nienke 17 geworden en om op die jonge leeftijd zo een performance neer te zetten, is gewoonweg fenomenaal. Nienke pakte een aantal klassieke bluessongs, leefde zich in de nummers in en tilde ze dan enkele levels hoger. Haar volumineuze stem en krachtige uithalen gaven haar coverversies dat extraatje wat aan de originele nummers vaak ontbrak. Neem nu bijvoorbeeld Big Mama Thorntons ‘Hound Dog’ of Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’. Bij dit laatste nummer kroop Nienke achter de mini piano en gaf een kippenvel bezorgende versie ervan. Of beter nog Elmore James’ ‘The Sky Is Crying’, nummer dat bij het grote publiek bekend werd door Stevie Ray Vaughan. Wel Nienke bracht het nummer in een zodanig goede versie, waarin zowel de klanken van James als Vaughan verpakt zaten. Maar Nienke heeft meer in haar mars dan enkel blues. Daarnaast weet ze ook meer poppy nummers in een perfect zittend Americanajasje te steken. Dat deed ze met ‘Free’ van Florence & The Machine.
|
Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk zijn Nienkes eigen composities zo straf, dat ze in principe geen covers nodig heeft. Zo inspireerde het werk van de vroege Dolly Parton haar tot het aangrijpende ‘Heartache Train’. De sound van New Orleans bracht haar dan weer tot ‘Love Labours Lost’. Verder vulde ze haar set aan met de overige nummers van haar debuut EP, zoals ‘Why The Caged Bird Sings’, ‘Tennessee River’, Mississippi Road Blues’ en natuurlijk de titeltrack ‘Devil On My Shoulder’. Primeur was dan weer ‘Late Night Blues’, dat op haar op stapel staande volgende EP terecht komt. Bissen deed Nienke met de eerste song die ze ooit schreef, ‘Last Train To Brooklyn’.
Nienke werd begeleid door drummer Joost Verbraak en bassist Joris Verbogt. Gitarist Jan van Bijnen moest noodgedwongen o.w.v. familiale redenen afzeggen. Gemist werd hij sowieso, maar de manier waarop Joost op trompet de afwezige gitaarpartijen invulde was niet alleen formidabel, maar het gaf Nienkes songs weer een heel apart cachet. Bovendien werden de nummers ook gevisualiseerd door de projecties van aangepaste beelden. Besluiten kunnen we alleen maar door te vermelden dat Nienke Dingemans een topper binnen de hedendaagse singer/songwriterscene is, zowel in eigen land als internationaal. Zeker eentje om in de gaten te houden! |