donderdag 3 april 2025
Cultuurcentrum, Hasselt

Report: Marino Serdons
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CCHA en Laurent Pitsi
​Cultuurcentrum Hasselt daverde op haar grondvesten door het oorverdovende applaus van de honderden fans van Novastar.  Joost Zweegers liet het licht schijnen op 25 jaren ‘heart labour’ en bewees wereldklasse te zijn.  Zeker toen hij achter zijn piano kroop als singer-songwriter.  Een onvergetelijke avond!
 
Vorig jaar verscheen het overzichtsalbum ‘The best is yet to come’ waarmee Novastar nu al enige tijd toert doorheen de Lage Landen.  Eindelijk nog eens een concert in heimat Limburg.  Joost Zweegers groeide voornamelijk op in Neerpelt en verliet op 19-jarige leeftijd het huis om met covers Europa en opportuniteiten te ontdekken. Zes jaren later werd Novastar de winnaar van Humo’s Rockrally en in het milleniumjaar verscheen eindelijk zijn debuutalbum.  Neil Young, wiens dochter veel in België vertoeft, hoorde over het succesrijke album en nodige Joost uit om samen op tournee te gaan.  A star was born! 
25 jaar later startte de band het Hasseltse concert met het nostalgische ‘Wild Years’, gevolgd door het emotionele, unreleased ‘Inner Self’.  Na 2 nummers stond de zaal al in lichterlaaie.  Het publiek genoot van Joosts zangkwaliteiten.  Professionaliteit kwam mee met zijn producers uit Brighton; Mike Rowe op keys en Andrew Britton op gitaar.  Achter het sobere drumstel zat de klassiek geschoolde sessiemuzikant Keith Prior.  Alles was er op gericht Joost Zweegers in de spotlights te plaatsen.  Geen individuele solo’s, enkel schitterend groepswerk. Met Joost in de hoofdrol. Zijn plezier én dat van het publiek steeg zienderogen. Hij was zelfs zo hevig dat de microstaander omviel en met wat danspasjes in het opzwepende ritme van ‘Look At You Now’, een recente song met subtiele groei, zijn energie probeerde te ventileren.  Evenwaardig trouwens aan het dansbare ‘Because’ uit 2008 dat met handgeklap vanuit de zaal een extra dimensie kreeg. 


​
Magische momenten ontstonden wanneer Joost, ook met gitaar trouwens, een trouwe band smeedde met drummer Keith Prior en gitarist Andrew Britton.  ‘When The Lights Go Down’ was zo’n innige bevruchting waarin het trio perfect op elkaar inspeelde, met onmisbare keys van de vergeten Mike.  De uitvoering van ‘Mars needs woman’ waarin Andrew zijn enige melodische gitaarsolo gaf, drong door merg en been.  En toen moest het beste inderdaad nog komen. 
De band verdween in de coulissen en Joost nam plaats achter zijn piano voor een reeks pianosongs.  Kippenvel ontstond bij ‘Lost & Blown Away’.  Dit was beter dan Elton John ooit presteerde. Joost schitterde als singer-songwriter achter zijn toetsen tijdens ‘Never Back Down’, intrigerend en doorleefd virtuoos gebracht. En dan volgde de enige cover van de avond, van zijn idool Neil Young: ‘Like a Hurricane’.  Een belofte die hij zichzelf opdroeg om bij elk concert ofwel een cover van Neil Young ofwel van de Beatles te brengen. De zaal ging echter helemaal uit de bol bij zijn allereerste hit ‘The best is yet to come’.  Spontaan werd er meegezongen, hier en daar viel er zelfs een emotioneel traantje. Om zijn solo sessie af te sluiten eindigde hij met een enthousiaste klop op zijn vriend de piano en het publiek met een verende staande ovatie. Hoe groots kan een artiest zijn! 
Om het concert respectvol af te sluiten kwam de band nog een laatste maal vanachter de coulissen om ‘Wrong’ (“Where do we go wrong?”) te spelen. 
Met een staande ovatie en gepakt door de indringende love songs namen de fans (tijdelijk) afscheid van ’s lands grootste muzikant.