|
|
5 juni 2017 |
|
Vertical Divider
Wat kan je zoal doen op een officiële (luie) feestdag? Inderdaad, jezelf trakteren op een portie overheerlijke nostalgische rock in hartje Brussel. De AB loopt goed vol voor de hoogmis van de Mod’s. Maar eerst Jacle Bow, pure Belgische-Limburgse, jonge rock die reeds actief waren in de AB Club, eind januari om hun eerste album ‘What’s All The Mumble About?’ voor te stellen. De energie die ze uitstralen deze avond, de vonken die ze maken, hun enthousiasme, de vibes die ze brengen, … ze krijgen het publiek helemaal mee. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en vliegen feilloos door hun repertoire. Eén klein minpuntje, het geheel klinkt héél erg luid, ik denk dat de geluidsman een probleempje heeft! Dit kan de pret echter niet bederven, als ik de kans nog eens krijg om ze te zien zal ik terug op de eerste rij staan. Afsluiten doen ze trouwens met het geniale ‘Wild Turkey’ van de Plastic Ono Band waar éne John Lennon de liedjes schreef. Het podium wordt afgebroken en omgebouwd om de headliner te ontvangen in minder dan 30 minuten. Modfather Paul Weller, een paar dagen geleden 59 lentes jong geworden, maakt zijn opwachting voor het erg modieus publiek. Ik sta nog altijd opgesteld vlak voor het podium van de intussen afgeladen volle AB. Mijn positie is er een stuk minder comfortabel op geworden. De temperatuur lijkt wel met minstens 15 graden gestegen en ik heb een groepje kwetterende, druk roepende Britten in mijn rug gekregen. Ik vraag me af wie het podium gaat vullen zij of Weller? Vanaf de eerste minuut vult hij toch het podium, aangestoten met een T-shirt van Molteni. Is hij een fan van onze nationale Eddy Merckx of drinkt hij gewoon graag Italiaanse melk in de bijpassende interieur? Ze vliegen erin met 2 drums en genoeg verschillende gitaren om in de coulissen een shop te openen! |
Vertical Divider
De meest opvallende muzikanten zijn wel gitarist Steve Cradock (bekend van Ocean Colour Scene en twee jaar geleden op hetzelfde podium maar met The Specials), maar ook Andy Crofts (vroeger op toetsen, nu voornamelijk op bas). De ene song wordt netjes en foutloos na de andere gespeeld zodra de eerste geluidstechnische problemen opgelost zijn. Ondanks de professionaliteit van de muzikanten, worden de gitaar- en de drumsolo’s, in mijn ogen, eerder flauwtjes gebracht. En spijtig, Weller heeft niet veel te vertellen tegen zijn publiek en speelt het ene lied na het andere aan een recordtempo, maar dat wisten we al. Ik ben eerder fan van zijn oudere werk en blijf de eerste helft van het concert dan ook een beetje op mijn honger zitten. Dit wordt ruimschoots goedgemaakt tijdens de 2e helft waar de klassiekers elkaar beginnen af te wisselen. Het nieuwe werk, 'A kind revolution', is ondertussen al het dertiende soloalbum. Daar zitten toch ook erg mooie nummers tussen zoals: 'Nova' en 'Woo sé mama'. Al is Paul Weller geen Hit-machine, toch weet hij een aangenaam evenwicht te brengen met zowel nummers uit zijn verschillende periodes en bands: het akoestisch 'Monday' (The Jam), of wat dacht je van 'Have you ever had it blue' (The Style Council) Het publiek, voornamelijk Mod’s, is ondertussen helemaal dolgedraaid en laaiend enthousiast, ze krijgen er niet genoeg van. Zeker met nummers op magistrale wijze gebracht als ‘You do something to me’, ‘Peacock suit’, ‘Wild wood’ (akoestisch) en mijn all-time favorite ‘The changingman’. Het is een ware marathon. Je ziet dat sommigen het laten afweten in het publiek, maar dat zal eerder door de overdreven hitte zijn. Na 2 en een half uren spelen is het mooie liedje uit en zullen we moeten wachten op een nieuwe programmatie van de Modfather. Nog even heerlijk nagenieten en dan kunnen de Vespa’s en Lambretta’s opnieuw richting huis vlammen. |