13 december 2019
cc palethe, pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe & tom coppers
Voor de Canvas-reeks ‘Paradise City Tour’ trokken Mario Goossens en Karel van Mileghem naar zes wereldsteden die getroffen werden door oorlogen, alle vormen van geweld of natuurrampen. Deze TV-reeks krijgt nu een vervolg met een theatervoorstelling die dezelfde naam draagt. Mario en Karel, respectievelijk op drums en diverse gitaren, fungeren tevens als verteller. Gesteund worden ze door David Poltrock op toetsen, Gertjan Van Hellemont op gitaar en zang en leadzanger Jan Bas. Op hun reizen gingen Mario en Karel op zoek naar het troostende en helende effect dat muziek kan hebben op de menselijke miserie. Aan de hand van de getoonde videobeelden, waaronder een aantal getuigenissen en de live gebrachte bijhorende muziek, werd het duidelijk dat muziek een enorm grote rol kan spelen in de ellende die mensen doormaken. Zo werden de gebeurtenissen in Belfast, de voedingsbodem voor ‘Teenage Kicks’ van The Undertones. De getoonde beelden waren vaak hartverscheurend, vooral als men bedenkt dat een bepaalde groep steeds weer de oorzaak is van het menselijk leed. Bij de Rwandese volkerenmoord in 1994, kwam ook de vader van de inmiddels succesrijke Stromae om het leven. Reden voor Jan Bas om een ontroerende versie neer te zetten van ‘Papa Oute’. De enige succesvolle slavenopstand op het Westelijk halfrond resulteerde in de eerste zwarte republiek, namelijk Haïti. Daar trok Mario Goossens met een aantal lokale muzikanten de studio in en samen zorgden ze voor aanstekelijke ritmes. Die ritmes kregen in de theaterproductie een vervolg met het nummer ‘Money’. New Orleans werd destijds gesticht door slaven. Een New Orleans dat later getroffen zou worden door de orkaan Katrina. Amerika’s meest bekende carnavalsfeest, het in New Orleans gevierde Mardi Gras, kwam muzikaal aan bod door de klassieker ‘Iko Iko’, terwijl de door Katrina veroorzaakte ellende aanzet was voor een voortreffelijke versie van Neil Young’s ‘Like A Hurricane’ door Gertjan Van Hellemont. 
​Ontroerend waren de beelden waarop Mario met inderhaast bij mekaar gezochte vaten en dozen, als straatmuzikant er een collecte organiseerde zodat New Orleans’ icoon en straatmuzikant Grandpa Elliott, het dreigement om uit zijn huis gezet te worden, kon vermijden. Detroit mag dan wel een glorierijk verleden hebben als Motorcity, maar ook daar ontstonden gruwelheden, toen racisme er de kop op stak. De 8 Mile Road, die er blank en zwart scheidde, was voor Eminem de inspiratie voor zijn song ‘My Name Is’. Dit nummer zette tevens de veelzijdigheid van Jan Bas in de spots, waar hij zich meteen ontpopte als een volleerd rapper. Amerika lag ook aan de basis voor de ontwikkeling van de atoombom. De atoombom die van Hiroshima een ware hel maakte. Enola Gay was de naam van het vliegtuig dat de bom dropte en tevens de titel van de song van Orchestral Manoeuvres In The Dark. Song die in de hier uitgevoerde versie een schitterend arrangement aangemeten kreeg. Ondanks alles proberen mensen er het beste van te maken en zin te geven aan hun leven. En welk nummer kon dit beter illustreren dan ‘Here Comes The Sun’ uit het album Abbey Road van The Beatles. Meteen de voorbode voor het passende einde met ‘Peace, Love And Understanding’, met een staande ovatie als gevolg.
De invalshoek die Karel en Mario kozen voor deze productie is van alle tijden. Oorlogen en het vaak door onverdraagzaamheid veroorzaakte geweld is jammer genoeg ook nu nog steeds actueel. De aangrijpende geprojecteerde beelden tijdens deze ‘Paradise City Tour’ drukken ons nogmaals met de neus op de feiten, maar de live gebrachte nummers laten ook het helend effect dat muziek toch heeft, horen. Dit alles gebracht door uitstekende muzikanten, die hun sporen in diverse bands meer dan ruimschoots verdienden, maakt van ‘Paradise City Tour’ een productie van een uitermate hoogstaand niveau.