dinsdag 7 maart 2023
The Pheasantry, Chelsea (UK)​

Report: Eddy Bonte
Foto's: John Lyons ​©
​
I was thrilled by the very idea of Paul Jones and John Etheridge sharing the stage, the former being first and foremost a blues singer and ditto harmonicist with Manfred Mann and The Blues Band (abridged version), the latter famous for his dexterous guitar work displaying a preference for fusion, jazz and beyond – performing with Andrés Segovia pupil John Williams and experimental jazz-rockers Soft Machine (most abridged version). In fact, we were treated to a quartet, with first class musicians Nic France on drums and Pete Whittaker on keys. 
Etheridge, France and Whittaker set the tone and the atmosphere with two jazz tunes, a fast tune showing what the drummer and keyboard-player had in store, and a lounge-tinged number with Etheridge allowing his strings to travel from jazz to classical and back.
Paul Jones then joined the trio for a rather regular up-tempo version of Big Bill Broonzy’s ‘Key to the Highway’, but his own slow song ‘I’m Your Man’ turned out to be a perfect vehicle for the blues & jazz blend we had all been waiting for. Their take sounded natural and the same is true for Oscar Brown Jr.’s ‘Work Song’, with plenty of solo time for each instrument. ‘Choose or Cop Out’ (Jones), ‘You Don’t Know Me’ (Ray Charles in C&W mood), Little Johnny Taylor’s ‘If You Love Me Like You Say’ up to and including the encore ‘Let the Four Winds Blow’ (Fats Domino), proved that this was very much Jones’s set list, with Etheridge, Whittaker and France showing that the jazz-blues fusion is a most natural one. Besides, it’s no secret that Paul Jones has a penchant for fifties R&B, gospel and, yes, jazz, hence the audience was only happy to hear Duke Ellington (‘I Ain’t Got Nothing But the Blues’) and T-Bone Walker (‘Two Bones and a Pick’), also because these songs are not to be found on any recording by Jones.
Ever the showman, Jones cleverly introduced – and sold - his new album, turned a false start into another story, telling jokes along the way.
Although obvious to anyone who ever listened to him, I must stress that John Etheridge succeeded in being at the service of “the one in the middle”, while at the same time almost effortlessly steering the repertoire into jazz land – though this was only possible thanks to the talents of Nic France and Pete Whittaker. Catch them if you can.
 
Nederlands

Hoe zou dat klinken, de combinatie van Paul Jones en John Etheridge? Jones kennen we van Manfred Mann en The Blues Band (korte versie) en Etheridge deelde het podium met zowel de klassieke gitarist John Williams als Soft Machine (zeer korte versie). We weten natuurlijk ook dat Paul Jones houdt van gospel, zwarte R&B uit de jaren vijftig en …jazz.
Maar goed, de set werd zeer jazzy geopend door Etheridge met de wonderlijke muzikanten Nic France op drums en Peter Whittaker aan de toetsen. Toen kwam Paul Jones invallen met een vrij klassieke versie van Big Bill Broonzy’s ‘Key to the Highway’. In een gesprek achteraf, bevestigde Etheridge wat op het podium al duidelijk was: dit is de voorkeurslijst van Jones, aan het trio om er een bijzondere draai aan te geven. We werden dus getrakteerd op een uitgebalanceerde mix van blues en jazz, met uiteenlopende invalshoeken, gaande van Ray Charles in C&W-stemming, Duke Ellington, T-Bone Walker (bij wie het onderscheid tussen blues en jazz irrelevant is), Oscar Brown Jr. (met zijn ‘Work Song’) en uiteraard de nodige nummers van de hand van Jones zelve – met Fats Domino’s ‘Let the Four Winds Blow’ als bis!
Jones zorgde ook voor de show met de nodige verhalen en zijn gebruikelijke interactie met het publiek, terwijl Etheridge, Whittaker en France erop toe zagen dat het geheel wel degelijk binnen de jazzcontreien opereerde.
Gaat dat zien, hun optredens zijn dun gezaaid. 
​