29 mei 2019
cc palethe, pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe
Voor de vijfde maal op rij mocht toetsenvirtuoos Patrick Cuyvers een aantal vrienden/muzikanten uitnodigen voor zijn inmiddels reeds legendarisch geworden ‘juke joints’. Dit jaar viel deze eer te beurt aan drummers Frankie Saenen en Steve Wouters, bassist Geert Schuurmans, gitaristen David Piedfort en Jo Neyskens, Eddy Scheepers op pedal steel en zanger Piet Van den Heuvel. Als ‘special guest’ mocht  Triggerfinger’s Mario Goossens aantreden, die voor een keertje de drumkit thuis liet en zich op de microfoon stortte. Patrick, Eddy en Geert opende met ‘Storybook Love’ van Willy DeVille, waarna de rest van de genodigden stelselmatig op het toneel verschenen. Patrick en zijn kompanen grasduinden in de immense collectie songs, die zij een warm hart toedragen. Lag tijdens de vorige edities de nadruk toch eerder op de blues en roots, dan trok Patrick nu eerder de rockkaart. Dat uitte zich al dadelijk in ‘Handle With Care’ van The Travelling Willburys. Een nummer waarin Eddy de loodzware opdracht kreeg om de partij van de ‘Big O’ voor zijn rekening te nemen, vooral als je weet dat Orbison’s stem niet te evenaren is. John Mayer’s ‘I’m Gonna Find Another You’ lag de band dan weer beter. Eén van Patricks favoriete artiesten is Randy Newman. Diens ‘Mama Told Me Not To Come’, bij het grote publiek waarschijnlijk eerder gekend in de versie van Three Dog Night, zette hij dan ook met klasse neer. Wanneer gitarist Jo Neyskens het podium opstapte, trok Frankie ‘Cosmo’s Foger T’ Saenen de micro wat dichter naar zich toe en volgde er met ‘Born On The Bayou’, ‘It Came Out Of The Sky’, ‘Run Through The Jungle’, ‘I Put A Spell On You’, ‘Night Time Is The Right Time’ en ‘Jambalaya’, een rondje CCR. Het moet gezegd dat Frankies stem wel akelig dicht bij die van John Fogerty komt. De eerste set werd afgesloten met ‘Who Is He’ van Blue Blot, opgesmukt door subliem solowerk van David en Eddy.
Liet de band in de eerste set toch wat steekjes vallen, dan maakten de heren dat in het tweede deel ruimschoots goed. Een tweede deel dat erg goed op de rails werd gezet door Eddy Scheepers, die op de akoestische gitaar een knappe eigen versie bracht van Dylans ‘I Want You’. ​
Blue Blot passeerde een tweede maal met ‘Let Me Be The One’, ingekleurd met een uitzonderlijk staaltje sax van Igor Maseroli. En het kon nog mooier, vooral toen Piet Van den Heuvel aan zet was. Zijn funky getinte versie van Al Green’s ‘Take Me To The River’, gevolgd door Johnson’s ‘Cross Road Blues’ losten de verwachtingen moeiteloos in. De voltallige band had kosten noch moeite gespaard. Niet voor de hand liggende songs groeiden dankzij het vakmanschap en talent uit tot ware parels. Voorbeelden? Graag, wat dacht je van Knopfler’s ‘Boom Like That’ en Mayall’s ‘Congo Square’, met sfeervol drumwerk van Frankie en Steve, aangevuld met Patricks percussie. Genieten was het ook met America’s ‘A Horse With No Name’ en een uitgesponnen adembenemend mooi ‘Old Love’ van slowhand Clapton. De indrukwekkende solo’s van Eddy, Patrick en David, met zijn van smooth tot heavy aanzwellend snarenwerk, stuwden dit nummer moeiteloos naar de top, waarna het de beurt was aan Mario Goossens. Zelf gaf de Triggerfinger drummer aan geen groot zanger te zijn, wat wij volledig kunnen beamen, alhoewel zijn oorverdovende doortocht toch op heel wat goedkeuring van het publiek kon rekenen.
Deze jubileumeditie voldeed misschien niet helemaal aan de verwachtingen van hen die liever iets meer blues en roots hadden gehoord. Feit is wel dat Patrick andermaal een band had samengesteld waar vakkennis en talent niet alleen hand in hand gingen, maar bovendien tot de top behoorden.
Benieuwd wat Patrick Cuyvers tijdens de volgend jaar op stapel staande 6de editie uit zijn hoge hoed gaat toveren.
​