|
|
26 januari 2019 |
|
Het duo Miek & Roel behoorde amper tot het verleden, of Roel Van Bambost stond alweer op het podium met The Vintage Club (Roel, Erik Van Neygen, Hans de Booij) of om mee een hommage te zingen aan Dimitri Van Toren. Maar Roel is een spilfiguur, een zelfgeboetseerde mélange van troubadour, singer-songwriter en protestzanger. Het verbaast dus niet dat hij muzikanten zocht voor een eigen project. Met Stef Wouters op gitaar, Alex Rambaut op accordeon en Gijs Hollebosch op de mandoline en de dobro, vormde hij De Kleine Revolutie.
De Titanic Dat is natuurlijk een verwijzing naar “De Grote Revolutie”, één van de bekendste nummers van Miek en Roel, maar ook, denk ik toch, omdat Roel diep van binnen ervan overtuigd is dat een revolutie in ons maatschappelijk bestel geen kwaad kan, ook als is het dan een kleintje en een persoonlijke. De show was amper gestart of hij droeg “De Titanic achterna” (uit 2007) op aan de klimaatspijbelaars. Daarmee was ook de inhoudelijke toon gezet. Hoewel Roel zo zijn eigen fans heeft, valt hij na een halve eeuw onmogelijk los te weken van de erfenis die hij met Miek naliet als duo. En zoals de Stones onmogelijk het podium kunnen verlaten zonder “Satisfaction” of “Honky Tonk Women’, zo brengt De Kleine Revolutie met genoegen het oude werk: Koop een Geweer, De Grote Revolutie, Jan met de Pet, Niet slecht bedoeld. Maar dat is onvoldoende om revolutie te maken, zelfs in ‘t klein. Country Dit wel: samen met zijn drie getalenteerde kompanen, kan Roel zich nu eens helemààl uitleven in de genres die hem hebben bepaald: country en singer-songwriter. En zo hebben we recht op materiaal dat Miek & Roel zelden of nooit brachten of niet echt bij de duoformule paste: Richard Thompson, Gerry Rafferty, Bob Dylan, Derroll Adams, Richard & Mimi Fariña, Tim Hardin – en dat uiteraard allemaal in het Nederlands. |
Is het de moeite om naar dat werk te luisteren in het Nederlands? Wel, los van de relatieve onbekendheid van de nummers die Roel uitzocht, vind ik de stem van Roel nog altijd een mooi alibi voor een avondje uit. Maar hoewel Roel helemaal alleen de avond opent en ook het eerste bisnummer solo brengt, ligt de kracht van dit project in hoge mate bij de groep, die hem ook vocaal ondersteunt. De inbreng van de mandoline, de dobro en de accordeon zorgen voor een warm, melodieus en apart geluid, dat me meteen deed denken aan dat van Slim Chance, de groep die Ronnie Lane (The Small Faces, The Faces) oprichtte toen hij had popgeweld achter zich liet. Dankzij die formule klonk, bijvoorbeeld, “Het verdronken land van Saeftinghe” naar country en dat klonk opperbest zo.
Het was de bedoeling dat Roel solo zou eindigen met de Nederlandse versie van Tim Hardins “Hang On To A Dream”, maar de zaal wilde meer en eerlijk gezegd kon de show wat een portie swing en ambiance gebruiken, zodat de meezinger “Wie wil horen” (uit hun eerste LP van 1967) passend deze mooie avond besloot. |