vrijdag 25 november 2022
Minard Schouwburg, Gent

Report: Eddy Bonte
Foto's: © Robin Van Bambost, Eddy Bonte, Lut Conings

Line-up:
Roel Van Bambost: zang, gitaar, dulcimer.
Stef Wouters: gitaar, tweede stem.
Alex Rambaut: accordeon.
Gijs Hollebosch: gitaar, steelgitaar, mandoline.
Jasper Van Bambost: drums.
Dirk Doyen: bas.
Roland Van Campenhout: gitaar, dulcimer, mondharmonica, zang.
Miek: zang op ‘Jij en ik’.

Omdat hij eerstdaags 80 wordt, jawel, organiseerde Roel Van Bambost een avondvullend optreden met een uitgebreide versie van zijn begeleidingsgroep De Kleine Revolutie. En verrassingen, want het was feest.
Toen de formule Miek & Roel ten einde liep, richtte Roel De Kleine Revolutie op. Het zou hem toelaten om nog duidelijker uit te pakken met zijn lievelingsmuziek: Amerikaanse singer-songwriter, folk en C&W, wat we nu veralgemenend ‘Americana’ noemen. Het vakmanschap en het rijke instrumentarium van de driekoppige Revolutie (Stef Wouters op gitaar, Alex Rambaut op accordeon, Gijs Hollebosch op gitaar, steel en mandoline), voorziet die muziek van frisheid, swing en body. Voor deze bijzondere gelegenheid, voegde Van Bambost er nog een ritmesectie aan toe. De eerste set bestond grotendeels uit meer bekende nummers, nieuw leven ingeblazen door de complete Revolutie. Tegelijk bleek dat de teksten van ‘Victoria eet alleen’, ‘Koop een geweer’ of ‘Jan met de pet’, beangstigend actueel klinken: militarisme, de groeiende kloof tussen rijk en arm en de sociaaleconomische rampen veroorzaakt door het grootkapitaal – toen multinationaal, nu globaal. Ook het persoonlijke leed (en soms de liefde) kwam aan bod. De nummers van Kris De Bruyne, Tom Paxton, Lieven Tavernier en de bij ons onbekende John Gorka, pasten perfect.
Van Bambost had “surprises” aangekondigd en drummer-kleinzoon Jasper Van Bambost mocht het rijtje openen. Onder het alziend oog van bassist Dirk Doyen, opteerde hij voor een rustige, maar efficiënte beat. De tweede “surprise” hadden we allemaal verwacht: Roland Van Campenhout. Er wordt al eens vergeten dat Roland niet alleen meespeelde op de eerste LP van Miek & Roel, maar dat de groep op de hoes wordt voorgesteld als “Miek & Roel + Roland”. Van Campenhout is eveneens een groot liefhebber van ‘Americana’ die in zijn jonge jaren al luisterde naar John Prine, Townes Van Zandt of Loudon Wainwright. Geen idee hoe hij het doet, maar uit zijn gitaar klonk een metaalachtige, psychedelische, sitarachtig klank op. Met Roland, zong Roel uitzonderlijk nog eens in het Engels.

​​De tweede set startte met een experimentje: Roel en Roland elk op een dulcimer voor de interpretatie van songs van de familie Fariña-Baez en Tim Hardin. Op ‘Het verdronken land van Saeftinge’, kwam de virtuositeit van de voltallige band zo mogelijk nog sterker tot uiting, met dank aan de gitaar van Stef Wouters en de harmonica van Roland. Zo ging het nog en hele poos door, met steeds meer artiesten die de persoonlijke voorkeur van Van Bambost reflecteerden, zoals Gerry Rafferty, Johan Verminnen (op tekst van Walter Ertvelt), Richard Thompson, Dimitri Van Toren en nieuw werk van zijn hand, zoals ‘Stop Maar’ en ‘Wat een dwaas was ik’ - nog een Verminnen, nu met een bluesy randje.  In tegenstelling tot wat wel eens de ronde doet, is hier een artiest in evolutie aan het woord.De meezinger ‘Wie wil horen’ kondigde het officiële einde aan, maar daar nam het publiek geen genoegen mee. Toen verscheen de ultieme “surprise” op het podium: Miek zelve, gestopt met optreden in 2017 of daaromtrent, amper uit het ziekenhuis ontslagen. ‘Jij en ik’ leverde een staande ovatie op, ook vanwege het respect dat ze op die manier voor de talrijke fans had betoond – de zaal was uitverkocht. Zo werd duidelijk dat het verjaardagsfeestje ook een emotioneel aspect inhield. Voor de vierde en laatste bis, had Van Bambost gekozen voor ’Hallelujah’ van dat andere idool van hem, Leonard Cohen. Zo konden we allemaal nog eens meezingen.
Ik telde 29 nummers. En geen enkel zwak moment.