23 MAART 2019
gc tENTAKEL, ZONHOVEN

REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS:  stefan meekers ©

mET DANK AAN: PETER WETSELS
           
​Organisator Peter Wetsels had voor deze 9de editie van het Limburgse rockabillyfeest weer een aardige affiche samengesteld. Maar liefst op 3 locaties kon er genoten worden. Liefhebbers van platenruiters konden terecht in de Ballroom, waar dj Pebbles, aka Crystal Dawn, dj Big H Jamboree en in de late uurtjes dj Boule, het mooie weer maakten. Nieuw dit jaar was het Casino, waar het wagen van een gokje muzikaal ondersteund werd door Sebi Lee en Mark Sprex Pirate Peace Punk. De hoofdvogels werden natuurlijk afgeschoten op de main stage, waar Slick Beavers als eerste band mocht aantreden. Vorig jaar moest de band wegens omstandigheden hun optreden annuleren, maar in Zonhoven is ‘uitstel geen afstel’. En dat deden de heren stevig met een mix van covers en enkele originele nummers. Rockabilly, rock-‘n-roll met een streepje country brachten de vroege aanwezigen meteen in de juiste mood. Uit hun setlist noteerden wij Perkins’ ‘Honey Don’t’, ‘Drinkin’ Wine Spo-Dee-O-Dee’ en het ooit nog door Sam The Sham op plaat gezette ‘Little Red Riding Hood’. Dit nummer mocht dan wel verwijzen naar Roodkapje, maar sprookjes waren niet aan de orde, want de volgende band stond al te trappelen.
Johnny Cash of ‘the man in black’ had zeker één van de markantste stemmen uit de rockabilly en country. Songs van de man duiken met de regelmaat van een klok op in de playlists van menige rockabillyband. Soms overtuigend, maar……….soms ook……! Met stenen werpen, ligt echter niet in onze aard. Wij weten heus wel hoe moeilijk het is om Cash te evenaren. Vooreerst moet je al beschikken over een baritonstem, die zo diep als de oceaan is, en die stemmen werden niet massaal uitgedeeld. Iemand die hier wel aan voldoet is Jay ‘Jayder’ Kalk, die samen met zijn Church Of Cash de muziek van de legendarische Cash in leven houdt. ‘I Walk The Line’, ‘I Got Stripes’, trainsong ‘Hey Porter’, ‘Ring Of Fire’, ‘Folsom Prison Blues’, ‘San Quentin’ en natuurlijk ‘A Boy Named Sue’ waren er allemaal. Zelfs ‘Jackson’ zonder een June Carter ‘stand in’ bleef moeiteloos overeind. Prima eerbetoon! Enige opmerking was dat die voor Cash typische ‘tsjakke tsjakke boem’ sound, nog iets meer in de verf had mogen gezet worden.
Hun debuutalbum ‘Close To You’ sloeg in als een bom. De knappe mix van diverse muziekgenres en de ver boven de middelmaat uitstekende lyrics, deden de Nederlandse Supersonics onmiddellijk tot de topbands in het genre behoren. Inmiddels hebben zanger, gitarist en getalenteerd songsmid Pascal Snijders, gitarist Jeroen van Delden, John Hofmans op staande bas en drummer John Rietberg, de laatste hand gelegd aan opvolger ’69 Automobile’. Het album wordt komende maanden uitgebracht via het El Toro label. In Zonhoven bracht de band nog hoofdzakelijk nummers uit ‘Close To You’. Genieten was het voor de volle 100% met o.a. ‘Face The Rain’, ‘ Devil’s Candy’, Travel The Road’, ‘Bad Habits’ en het supermooie, het beelden op je netvlies toverende ‘Stateline Fugitive’. Als smaakmakers van het op stapel staande album, konden ’69 Automobile’ en ‘Telephone' zeker tellen. De band bewees nogmaals hun vakmanschap en talent. Dat en het rijke muzikaal verleden van de bandleden, doen Supersonics schitteren. Steengoede band, fantastische songs en een prima set doen ons nu reikhalzend uitkijken naar ’69 Automobile’!
Vijftien jaren heeft Moonshine Reunion reeds op de teller staan. De heren zijn zeker van plan om in de nabije toekomst extra ruchtbaarheid te geven aan dit lustrum, maar eerst stond nog het Zonhovens feestje op hun agenda. Hun debuutalbum ‘Seks, Trucks & Rock ‘n’ Roll’ behoort nog steeds tot de beste albums in het rockabilly- en countrygenre. Daarna volgden nog ‘Tired Of Drivin’ en de vinyl ‘On The Run’. Wat opnames betreft was het de laatste jaren een beetje stil aan het Moonshine front. Live slaat de band echter nog steeds spijkers met koppen. Dat ook hun vroeger werk nog steeds staat als een huis, daarvan was hun Zonhovense doortocht hét bewijs. Zanger en meester op de staande bas Clark Kenis, zorgde gesteund door zijn kompanen Moonshiners voor ‘I’m Desperate’, ‘Playin’ With Fire’ en vooral voor een gedurfde versie van The Pogues’ ‘Dirty Old Town’. Mooie set, die zeker onze nieuwsgierigheid prikkelt naar de te verschijnen single. Alleen jammer dat de geluidsmensen de steelgitaar maar al te vaak boven de rest lieten zweven.
Dé verrassing en ook ontdekking van deze Rolmo’s Roots Rock kwam uit Italië met Uncle Bard & The Dirty Bastards. Waarin die verrassing vervat zat, wel in de muzikale ‘melting pot’ van dit zestal. Denk aan folk, voornamelijk Ierse folk die versmolten wordt met rock. De sound die dan ontstaat is stevig, maar wel met een melodieuze, noem het zelfs ‘soft touch’ ondertoon, waarvoor de banjo en dwarsfluit verantwoordelijk zijn. Onze gedachten dreven al vlug richting Flogging Molly. 
De van het podium op het publiek afstralende ambiance, actie en energie zorgden nu resoluut voor een feeststemming. Feeststemming die niet alleen aangewakkerd werd door de ‘drinking songs’, maar tevens door de op volle kracht stromende tapkranen. En hoe kan je zo een optreden beter afsluiten dan met Thin Lizzy’s ‘Whiskey In The Jar’? Zo dachten Uncle Bard & The Dirty Bastards er ook over. Zeker eentje om terug te zien!
Terug naar eigen land dan met Wild Deuces. Rockabillybands met een vrouw in de frontlinie, ze zijn niet dik gezaaid, alhoewel ons landje er toch een aantal heeft. Eentje onder hen en zeker niet van de minsten is de door zangeres Stefni aangevuurde Wild Deuces. Aan podiumpresence, zelfzekerheid en een hoge graad van entertainen ontbreekt het haar niet. Goede eigenschappen, alleen hoort daar ook nog een dijk van stem bij en die heeft Stefni. Ze vuurt niet alleen haar kompanen aan en maar ook het publiek zal het geweten hebben. Opener ‘Baby Please Don’t Go’ zette meteen de toon voor een ‘hotter than hot’ uurtje, waarbij Stefni zich tevens als feministische voorvechtster profileerde met een song als ‘I am A Good Woman’. Het door haarzelf gepend nummer rond seks, joeg de temperatuur nog enkele graden de hoogte in. Fantastisch was ook hoe Stefni klassiekers als ‘Train Kept A Rollin’’ en ‘Hip Shake Baby’ nog maar eens van een Wild Deuces twist wist te voorzien.
Dat het er niet altijd serieus aan toe moet gaan, is een kolfje naar de hand van The Fabulous Frankies. Boegbeeld is Frantic Franky, de van energie en enthousiasme overlopende MC van de Rockin’ Around Turnhout evenementen en de Sjockse Titty Twister. Begeleid door de gasten van Moonshine Reunion, saxofonist Roel Jacobs en stand-up comedian Johnny Trash, vierden humor en kolder hoogtij. Collectief de podiumvloer van dichtbij bekijken en verkleedpartijen maken een optreden van deze Frankies ook visueel aantrekkelijk. ‘Motorcycle’ kende door carburatorproblemen eventjes een valse start, maar eenmaal op toeren, was er geen houden meer aan. Herkenbaarheid was er met Ray Charles ‘What’d I Say’ en het via The Blasters bekend gemaakte ‘Marie Marie’. De Frankies mogen dan wel grappigheid hoog in het vaandel voeren, hun rockabillyversie van Springsteens ‘I’m On Fire’ getuigde toch ook van een hoge dosis vakmanschap. Interactie met het publiek kwam er dan weer met een in de praktijk omgezet ‘Limbo Rock’, terwijl Johnny Trash tijdens Pat Boone’s ‘Speedy Gonzales’ eventjes in het huid van een Mexicaanse schone mocht kruipen. Een optreden van Los Fabulous Frankies is een feest in alle toonaarden!
Het was middernacht toen afsluiter The Surf Rats aan zet waren. Dit in 2008 opgericht trio opereert in het segment van psychobilly. Snel, rauw en hard zijn de sleutelwoorden die een optreden van deze Rats het best omschrijven. De tomeloze energie van het trio stuwden ‘Six Foot Girl’ en ‘I Hear Voices’ vooruit. Ook wij hoorden stemmen, maar wel stemmen die ons stilaan naar huis riepen.
Het was mooi geweest. Met een mix van vaste waarden, een ontdekking en een brok humor, was er muzikaal zeker voor elk wat wils. Op naar de jubileumeditie van 2020 en benieuwd wat Peter Wetsels dan weer voor ons in petto heeft. Al ben ik er zeker van dat er nu reeds enkele acts in zijn achterhoofd aan het opborrelen zijn. Succes Peter!
 ​


​