|
zaterdag 23 maart 2024
GC Tentakel, Zonhoven Report: Stefan Meekers Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: Peter Wetsels en Rolmo’s Roots Rock |
MC Johnny Trash haalde voor deze 12de editie van Rolmo’s Roots Rock alles uit de kast. Dat waren niet alleen zijn hawaiihemdje en onafscheidelijke cowboyhoed. Origineel als Johnny steeds weer tevoorschijn kan komen, had hij nu telkens een gedichtje geschreven om de bands aan te kondigen.
Heel wat Nederlandse bands op de affiche maar het vuur in de lont steken was voorbehouden voor onze eigen The Humtails. Een tijdje waren ze van de radar verdwenen, maar nu staan ze er opnieuw met stevige rock-‘n-roll en rockabilly. Starten deden de heren met ‘Humtail’ en met ‘Tequila’ eindigden ze, nummers waarop de leadzanger ook de saxofoon hanteerde. Daartussen stak de band veelzeggende songs als ‘Good Rocking Tonight’ en ‘Roll Roll Roll’. Na hun reeds geweldige set, slingerden de heren nog ‘Walking Talkin’ Johnny Cash Blues’ de zaal in. De eerste Nederlandse band die het Zonhovense podium mocht betreden, waren Tennessee Drifters. Het trio zorgde meteen ook dat, in de inmiddels goed gevulde zaal, de eerste danspasjes geplaatst werden. Deze gasten staan voor degelijke ‘old school’ rockabilly. Een gitaar, een pompende staande bas, een netjes binnen de lijnen kleurende drums, meer hebben deze Eindhovenaars niet nodig. Voeg daar de prima zang aan toe van gitarist Jeroen van Delden en je weet wat je kan verwachten. Helemaal tot zijn recht kwam de band in het eigen nummen ‘Fallin’ Down The Drain’. Zoals de naam reeds doet vermoeden, laat JJ’s Country hun repertoire in het countryzonnetje gedijen. De ideale soundtrack voor een partijtje ‘linedancing’. Een kans die meerdere dames dan ook gretig grepen. Een pracht van een song was zeker het vers uitgebrachte ‘Man Without Words’. Op hetzelfde moment speelden in het casino The Rhumba Kings & Friends. Het Zonhovense casino moest zeker niet onderdoen voor zijn grotere en meer bekende broertjes. Een ‘black jack’ en roulettetafel en enkele gokautomaten maakten de beleving alleen maar echter. Mark Sprex (bas & vocals), Bart 'Rico' Ulens (gitaar) en Kurt Liekens (drums) pookten het rockabillyvuur stevig op, zodat uitdoven niet ter sprake kwam. Onopvallend kan je Jo Carley & The Old Dry Skulls moeilijk noemen. Niet enkel muzikaal, maar ook visueel viel er heel wat te beleven. Om met de muziek te beginnen, moet je je een uitermate persoonlijke mix voorstellen van blues, skiffle, calypso en rockabilly. Dat is echter niet alles, want hieraan dien je nog een griezelige vaudevilletwist toe te voegen. Je ogen worden dan weer richting staande bas, waarop een skelet torso geschilderd is, gezogen. Carly speelt op wasbord, mandoline en maraka’s. Onlangs bracht de band met ‘Live & Undead From Temperance’ een nieuw album uit. Een aantal nummers uit dit album stonden ook de Rolmo’s setlist. Zo noteerden wij o.a. ‘Alligator Blood’, ‘Crazy Little Demon In Love’, ‘The Zombie’ en ‘She Got Him With Her Voodoo’. Jo Carley & The Old Dry Skulls zetten een formidabele set neer. |
Uit Engeland zakten Rampage af. ‘Run Chicken Run’ is een instrumentale klassieker van jewelste. Nummer dat trouwens ontelbare keren gecoverd werd. Een bekende versie is zeker deze van Los Straitjackets. Maar vanaf nu mag je het coverrijtje vervolledigen met Rampage, want zij openden er hun set mee. Verder prijkten ook nog ‘Lie To Me Baby’, ‘Let’s Dance’ en ‘In Dreams’ op hun setlist.
Als je in Frankijk op zoek gaat naar een rockabillyartiest op topniveau, dan kom je onvermijdelijk terecht bij Jake Calypso. Hier tekende hij present met het Jake Calypso Trio, maar daarnaast maakt hij ook deel uit van The Nut Jumpers, die tussen haakjes met ‘Generation Rock n’ Roll’ net een nieuw album uitbrachten. Wij zagen hem reeds meerdere malen aan het werk en het blijft ons verbazen waar hij al die energie vandaan haalt. Ook nu weer holde hij van links naar rechts en weer terug over het podium, om daarna tussen het publiek te verdwijnen, terwijl hij met gulle hand hits als ‘Baker Shop Boogie’, ‘Turn Me Loose’, ‘Big Boss Man’ en ‘Everyday I Have The Blues’ rondstrooide. Wat een indrukwekkende performance en bezielende set bracht deze inmiddels toch reeds bijna zestig jarige Fransman. Voor de laatste twee bands was het opnieuw Nederland die de toon aangaf. Vooreerst was er Mischief!. Dit trio staat bekend om de immense energie die van het podium over het publiek neerdaalt. Deze heren staan stevig in de rock-‘n-roll en rockabilly van de fifties. Niet dat zij die klakkeloos imiteren. Neen, ze behouden wel de energie die het genre destijds uitstraalde, maar goten dit in een hedendaags jasje, zonder evenwel het genre geweld aan te doen. Iets wat ze ook op het Rolmo’s podium lieten blijken. Onlangs kregen ze de titel van beste Nederlandse psychobillyband opgespeld. Dan hebben wij het natuurlijk over Batmobile. Stevig werk stond er dus op het programma en voor sommigen misschien wel ook best nodig, want de vermoeidheid sloeg toe. Nummers als ‘Dynamite’, ‘Batmo Beat’ en ‘Ballroom Blitz’ waren hiervoor de ideale tools. Maar het was mooi geweest, Peter en zijn ploeg mogen fier zijn op deze 12de editie. Op naar de 13de en……..hopelijk dan geen bands die op het laatst moment forfait geven, want met dat cijfer kan je best maar op alles voorbereid zijn. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024