zondag 30 april 2023 
Festivalterrein, Lessines

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Roots & Roses
Zondag 30 april en maandag 01 mei 2023 vieren we traditiegetrouw de aftrap van het festivalseizoen. Roots & Roses is een cultfestival dat heel wat gediffundeerde muziek omarmt. Het festival was alwaar een spectaculair muzikaal hoofdstuk. Naast zijn eclectische affiche konden de vele bezoekers ook genieten van heel wat zelfbereid lekkers en een breed gamma aan artisanale bieren. Het festival is een ware muzikale ratatouille voor liefhebbers van moderne folk, blues, rock-‘n-roll, punk en garagerock. Maar de link met blues is eigenlijk nooit ver zoek….!
In het zuiden gaan ze gebukt onder de droogte. Hier is het al een tijdje nat en vochtig. Wegens een te drassig en zompige ondergrond kon dit jaar helaas geen twee festivaltent worden neergepoot. Dit omwille van veiligheidsreden. De organisatoren beslisten dan maar wijselijk om de Roots Stage én Roses Stage tegenover elkaar te bouwen. Ik hoor nu de vraag al komen, wat met de soundcheck van een volgende band. Wel, respectvolle collega-artiesten houden wel degelijk rekening met zo’n onverwacht manco. De schade beperken heet dat dan…
 
We begonnen eraan op de Roots stage iets na 11u00 met A Murder In Mississippi, een zeskoppige zotte muzikale bende uit het Gentse. Met een gedeelde passie én heel wat differente muzikale invloeden presenteren ze een breed scala aan eigentijdse klankkleuren. Country, folk, Americana en Iers getinte tunes omsluieren ze met een likje blues. De Mississippi rivier is misschien dan ook wel de meest muzikale rivier. Zijn Delta monding is o’ zo belangrijk voor onze hedendaagse muziek. Folk, jazz en blues werden er gecreëerd. Met deze ‘background in mind’ werd de band A Murder In Mississippi opgericht. Spilfiguren zijn gitarist/vocalist Leander Vandereecken en zus Mirthe (percussie, vocals). Samen vonden ze met hun soulmates  Lore Heyerick (banjo, vocals), Dieter Vanhede (keys), violist Alexandra van Wesemael en Stijn Bontinck op doublebas. Van het opwindende ‘The Raven and The Oak Branch Tree’ ging met gezwind naar de eerste meezinger van de dag ‘Forever and a Day’ uit de langspeler ‘Hurricana’ uit 2021 en het mooi opgebouwde ‘Wrong Side Of The Route’.      A Murder In Mississippi’, alsof de Leie even hard kronkelt als de Mississippi… 
 
Purrses, een band die werd geboren tijdens de lockdown in 2020. Ze effen hun muzikaal pad vanuit Brussel. Laura Ruggiero die afkomstig is uit Marseille, is responsabel voor de lyrics. Al snel werd ze vergezeld door Daria Meszaros, Dalila en Sacha De Waele, het begint van een schitterend project. Met een alteratie van sensualiteit, knappe grooves en gitaartunes existeren ze hun sound. Bij bands als Purrses draait alles om het vermengen van heavy rockenergie, soulachtige vibes en melodieuze punk. Strakke drums en twang-gitaartunes vormen de basis voor songs als ‘Wrong Tide’. De tremelo is nog niet uitgedoofd als ook het country begeesterde ‘Kill Nieghbour’ en het punkgevoelige ‘Hey Girl’ door de woofer knallen. Het jonge publiek kon dit alles best wel smaken, net zoals ook ‘So Cool’ en het bluesrockende ‘Ride The Dragon’ ons kon bekoren.
 
Op naar de Roots stage voor The Howlin’ Jaws, en dat is dan weer high energy rock-‘n-roll. Het trio komt uit de buurt van Parijs en heeft met ‘Strange Effect’ een nieuw album te promoten. Double bas en vocalist Djivan Abkarian, gitarist Lucas Humbert en drummer Baptiste Léon zijn dé Franse consternatie op gebied van rockabilly & garagerock. Ze openen enigszins extraordinair met de Status Quo klassieker ‘Down Down’ uit 1974. Maar al snel perspireert het trio en serveert high speedrock in songs als ‘Heartbreaker’, de meerstemmige Engelse pubrocker ‘I’m Mad’ en ‘Mirror’.
 
The Glücks zijn een wild garagepunk-duo uit Oostende. De Roses stage daverde op zijn grondvesten. Hun geschiedenis is nauw verbonden met die van het Roots & Roses Festival, ze zijn één van onze favorieten. De band weet zijn ongebreidelde energie te kanaliseren en toch laten ze die muzikale woede en kracht intact. Net dat geeft steeds meer universum aan dhet uitstekende stemtimbre van Tina Ghillebert. ‘CuCuCool’, ‘Under The Gun’ en ‘Bought And Pain For’… je snapt het inmiddels wel. Altijd een moment van geluk en gulheid op dat podium. Dé muzikale Bonnie & Clyde van de Belgische garagepunk..!
 
Voor Kamikazé, moesten we opnieuw naar de Roots stage, Kamikaze is zowaar een vertaling van Goddelijke wind. Een one-man band die heel wat decibels produceert. Alleen met de knoppen van zijn instrumenten biedt Kamikazé je een atypische geluidsexplosie. Met enige originaliteit en creativiteit bespeelt Yannick keyboard, drums en enige vocaliteit. Betoverende met prachtige scènische waanzin bespeelde hij zijn fanbase. Tussen langspelers als ‘Suicide’ en ‘Crash Course in Science’ zit dan ook heel wat opwindends verscholen. Heavy trash songs als ‘Mosquito’ vonden hier een alteratie in een geëlektrificeerde ‘Johnny B. Good’ (Chuck Berry) en zijn spoken words van ‘96 Tears’, origineel van The Mysterains. Too many teardrops…. Een showcase gebracht met de doodsverachting van een muzikale kamikazepiloot.
 
Chuck Prophet & The Mission Express, was een eerste grote naam op de Roses stage. En dat is spetterende rock-‘n-roll. Niet zo verwonderlijk als je weet dat Chuck jarenlang bandlid was bij neo-psychedelische formatie Green On Red. Wat volgde waren acht wilde jaren met evenveel platen en waanzinnig veel shows. Prophet, een Californiër bracht in 1990 zijn eerste soloplaat ‘Brother Aldo’ uit op het label Fire Records. Met zijn ‘desert sound’ en eigenzinnige mix van Americana en een scheut roots-pop waren nummers als ‘Bangkok’, gecrediteerd Alex Shilton, ‘Nixonland’, ‘Run Primo Run’, het zweepende ‘Marathon’ en het beukende ‘I Gotta Letter This Morning’ hemelse songs die werden ingekleurd met subliem gitaarwerk. Hell Yeah!
 
Kitty, Daisy & Lewis Durham komen uit het noorden van Londen en na de zelf titelende debuutplaat in 2008 was er drie jaar later het succesvolle ‘Smoking In Heaven’. Het trio had met ‘The Third’ in 2015 een nieuwe knaller van een release te promoten. Net zoals met de plaat ‘Superscope. Het vintage geluid doet ons ook hier met enige heimwee ongewild terugdenken aan die fifties analoge sound. Heel hun doen en laten ademt dan ook deze sfeer uit, en zorgt voor een betamende atmosfeer. De Durham familie blijken allen multi-instrumentalisten te zijn en switchen haast bij elke song van instrument. Bij hun laatste in  passage in Lessines was Daisy zwanger. Nu werd ze gespot op de drumstoel. Met nummers als ‘Paan Boogie Man’ en ‘It Ain’t Your Business’ zit de sfeer meteen gebeiteld. ‘Baby Bye Bye’ nodigde uit tot meebrullen, net zoals het vintage swingende (Baby) ‘Hold Me Tight’. Daisy neemt vooraan plaats met haar drum voor het expressieve ‘Going Up The Country’. Straf…!
 

 
Les Deuxluxes hebben net hun tweede studioalbum ‘Lighter Fluid’ in de rekken, een excentrieke verzameling van elf analoge opnames die live in een kerk zijn vastgelegd. De titeltrack knalde meteen op de Roses stage, net zoals het punkgevoelige ‘No Way’ met zijn heavy baslijnen én het gitzwarte ‘For I Myself’. Les Deuxluxes , afkomstig uit Montreal is een duo gevormd door zangeres/gitarist Anna Frances Meyer en zanger/multi-instrumentalist Étienne Barry. Een sound dat doordrenkt is met psychedelica, maar stevig geworteld in rock-‘n-roll en bluesrock!
 
En dat kunnen we ook zeggen van Boogie Beasts. Ook deze band is allang geen onbekende meer binnen en zelfs ver buiten onze landsgrenzen. Hun aanstekelijke swamp blues sloeg ook op de Roots Stage heel wat gensters. De Limburgers Jan Jaspers (vocals, gitaar) en drummer Gert Servaes, Namennaar Patrick Louis (vocals, gitaar) en uit Luik mondharmonica virtuoos Fabian Bennardo vormen de basis voor deze opwindende formatie. ‘France Chance’ komt uit de langspeler ‘Blues From Jupiter’. Scheurende mondharmonica, diepe baslijnen én fuzzy gitaarlicks. We vonden het allemaal in songs als ‘Mad’, ‘Trouble’ en de nieuwe single ‘You Don’t Love Me’. Twee Walen en twee Vlamingen, kan het nog Belgischer. Delta blues en een swampy sound vormen sinds hun oprichting in 2011 de basis voor deze succesformule.

​Philly Ron Gallo begon een solocarrière in 2014, nadat hij frontman was geweest van verschillende bands, waaronder de in Philadelphia gevestigde formatie Toy Soldiers. Stilistisch is Gallo van release naar release verschoven, en dan vooral met zijn recente albums waarin hij artrock en garagepunk exploreert. Garagerock dus, maar dit alles met een boodschap. En hij schakelt moeiteloos over naar die fuzz sound, freaky pop en Americana. Hij heeft net een nieuwe langspeler ‘Foreground Music’, en dat hebben we op Roses stage geweten.
 
Leyla McCalla, geboren in New York City uit een echtpaar Haïtiaanse emigranten/activisten. Leyla ontwikkelde al vrij vroege een fascinatie voor het land en zijn cultuur, deels dankzij de tijd die ze daar als kind doorbracht bij het bezoeken van haar grootmoeder. McCalla verhuisde een tijdje naar Ghana én studeerde aan NYU. Dit alles dreef haar uiteindelijk zuidwaarts naar New Orleans, waar ze hoopte de kost te verdienen door cello te spelen in de straten rond French Corner. Leyla was lid van de Grammy Award bekroonde band Carolina Chocolate Drops, een groep waarmee ze als cellist twee jaar lang toerde en opnames maakte voordat ze een eigen carrière nastreefde. Nu heeft ook zij een nieuwe plaat te promoten. Het opmerkelijke nieuwe album ‘Breaking The Thermometer’ is de opvolger van het succesvolle ‘Capitalist Blues’. Hier betoverde Leyla ons met het wereldse ‘Dodinin’, het folky ‘Boukman’s Prayer’ en de Afro-Caraïbische ritmiek uit ‘Lavi Vye Neg’. Dit alles contrasterende de cover ‘You Don’t Know Me’, origineel van Caetana Veloso.  Deze Amerikaanse multi-instrumentalist ontroert met enige diepzinnigheid haar publiek. Haar showcase was een explosie en diversiteit van Afro-Amerikaanse muziek. 
 
De Engelse Jim Jones was in de jaren tachtig en negentig vermaard als zanger en frontman van de garagerockband Thee Hypnotics. Hij stond hier al eens op het podium in 2011 met zijn Jim Jones Revue. Nu had Jim zijn All Stars meegebracht, een project waarin Rhythm & Blues wel eens de bovenhand durft te nemen. Met zijn band, bestaande uit Gavin Jay, Ellit Mortimer, Chris Ellul, Carlton Mounsher en een partij blazers, weten ze een heel nieuw geluid te creëren . Jones zelf is een indrukwekkende, charismatische leider. De setlist varieert en gaat van de pianoboogie ‘Cement Mixer’ naar een blues rockend ‘Run Run Run’, origineel van The Velvet Underground, een swamp begeesterde ‘Satan Got A Hardon’, de Southern rocker  ‘Got Something to Hide Except Me and My Monkey’, jawel het Beatles nummer én de zeldzame ballade ‘Lovers Prayer’.
 
De muzikale invloeden van Nick Waterhouse zijn onmiskenbaar. Hij is vooral geïnspireerd door de muziek uit de jaren vijftig en zestig, gemengd met hedendaagse energieke rock. In zijn muziek zitten elementen van Rhythm & Blues, jazz en soul. Hij komt uit Santa Ana, California waar hij werd geboren op 08 februari 1986. Op de middelbare school richtte hij zijn eerste band op, The Intelligista. In 2010 was zijn single ‘Some Place’ de start voor een opmerkelijke solocarrière. Twee jaar later was zijn debuutplaat ‘Times All Gone’. Op zijn vijfde album ‘Promenade Blue’ werpt Waterhouse een spirituele blik op het verleden. Subtiele progressie! De band swingde vanaf het eerste nummer ‘Is That Clear’ tot de trein de rails verliet na het slotakkoord van ‘L.A. Turnaround’. Tussenin bevonden zich haast het hele muzikale spectrum. ‘Hide And Seak’ en ‘Was It You’ waren hemelse soulballades, (No)‘Commitment’ was ruige countryrock, ‘Late In The Garden’ personifieerde dan weer die San Francisco sound, net zoals ‘The Problem With A Street’ een pop-getint nummer was. Dit alles divergeerde enigszins met de smooth jazzy vibe uit ‘It Was The Style’ en de crooner song ‘Looking For A Place’. Nick Waterhouse hield ons bij de les als afsluiter op de Roots stage!.
 
The Datsuns, een hardrockband uit Cambridge, Nieuw-Zeeland, werd opgericht in 1998. Ze mochten het gordijn dichttrekken op de Roses stage. Vocale frontman en bassist Dolf de Borst vindt zijn soulmates in gitaristen Christian Livingstone en Phil Somervell én drummer Ben Kool. Hun titelloze debuutalbum uit oktober 2002 piekte op nummer één in Nieuw-Zeeland en haalde de top 20 van de officiële hitlijsten van het Verenigd Koninkrijk. Na een lange periode van inactiviteit bracht de band in februari 2021 de single ‘Brain To Brain’ uit. De eerste nieuwe muziek in zeven jaar en een eerste single voor het zevende album ‘Eye To Eye’ uit 2021. Ze knalden van bij de openingssong ‘Gods Are Bored’. En dat had hun fanbase ook al vrij snel door. Headbangen en moshpitten… een feestje barste onvoorwaardelijk. Een iet wat omzichtigere fan hield het bij luchtgitaar. ‘Axethrower’, ‘Bite My Tongue’ en ‘Gold Halo’ stigmatiseren door de woofer. Opwindende gitaareffecten en fiks beukende baslijnen hebben hier een reeks nieuwe deuntjes gelardeerd met een nog meer muzikale nasmaak.  London came underworld! 

​