|
|
1 MEI 2017 |
|
Het wordt stilaan een traditie! Op 1 mei ga ik naar het tuinfeestje van het Centre Culturel René Margritte te Lessines. Een tuinfeest is het echt niet, wel het volwaardige festival Roots & Roses, die onder leiding staat van Fred Maréchal. Roots & Roses is eerst en vooral muziek, je vindt er hillbilly, garage-rock, folk en swing. Soms wat blues. Dit jaar staan er 12 groepen op het programma, mooi verdeeld over 2 podia, de Roots en de Roses. Power Shake Op het Roses-podium zijn het de jongens van Power Shake die het startschot van het festival mogen geven. Al kom ik wat later aan dan voorzien, toch kan ik nog wat nummers meepikken van deze lokale groep, gevormd door Peyo op drum, Fred "The Reverend", zang en Harmonica, Mister G op gitaar en zang en tenslotte de zotste van de hoop, Jon Beat op Contrabas. Fred lijkt mij echter een ladykiller. In zijn bij te schaven Engels brengt hij en z’n vrienden een aangename Roots-Rock, soms wat surf. De sfeer zit meteen goed, en ik merk ook op dat er voor deze eerste groep ook al heel wat volk is komen opdagen. The Scrap Dealers Deze jonge jongen mogen hun ding komen doen op het Roots-podium. Meteen merk ik dat deze Luikenaars hier niet echt op hun plaats zitten qua genre. Dit is Psychedelische rock. De intro is lang zweverig en luid. Na 4 minuten is diezelfde intro ook al het einde van de song. Ze zijn ook erg afstandelijk. Al ben ik een erg grote fan van psychedelische rock, toch haak ik hier vlug af. Ze schakelen meteen in een Noise achtige Pixies stijl, om dan weer verder te gaan in het zwaardere metaal werk zoals een Black Sabbath van zijn beginjaren. Ze zijn niet slecht, maar spijtig, hier passen ze niet echt in het rijtje. ID!OTS De West-Vlaamse band ID!OTS bestaat uit LUC DUFOURMONT op zang, BASSIST DICK DESCAMPS, en de beide jonkies; gitarist WOUTER SPAENS en ADHD drummer TOM DENOLF. Deze jongens lijken wel weggelopen uit het psychiatrisch aziel “vzw De Losse Vijs” om ons hier een mix te brengen van Punk, Garage en amusement. Tom de drummer heeft enkel zijn onderbroek (die wel netjes en proper is) aan omdat hij zijn medicijnen thuis vergeten is. Hier is het nu wel één en al humor, en dit compenseert misschien wel hun muzikale beperking. Het gaat er recht toe, recht aan, met wat levensfilosofie als: No Brains, No Headache! Het is tijd voor een Lunchpauze! Alles is hier met zorg voorbereid. Je krijgt geen vuiligheid voorgeschoteld, integendeel, lekkere gerechten, van lokale medewerkers. Ik waag mij aan het Mauritaans stoofpotje met kip en pikante saus. 5,50€ betaal ik maar. Chapeau, dit is een schot in de roos. Alle dranken komen ook van lokale verdelers en producenten. En het blijft goedkoop en vooral erg lekker. Woody Pines De troebadoer Woody Pines, uit Nashville brengt ons wat ze zelf omschrijven als Hillbillie Boogie. Ze zijn erg op hun plaats op de Roots podium. Het is een zalige dansbare up-tempo muziek van in de midlands. Ik geniet met volle teugen van de Hawaï-Steel gitaar. Al heeft Woody Pines een leuke stem, voor mij ontbreekt het wat aan energie. Maar het tempo blijf hier maar stijgen, en ze werken duidelijk naar een climax toe. Met het nummer “Who do You Love” van Bo Diddley en met Woody op Trom hebben ze wel iedereen hier overtuigt. De sfeer zit er duidelijk in voor de rest van de dag. Fred Maréchal heeft voor ons dit jaar een heuse verrassing in petto. Tussen enkele concerten in krijgen we echte Catch wedstrijden. Ik heb dit nog nooit live gezien, maar het is een joekel van een recept voor top-amusement. Bravo! Power Solo Danish Dynamite “Power Solo” wordt wel de revelatie van het festival. Iedereen was er daar wel over eens. De broers Kim & Bo Jeppesen zijn niet bepaald moeders mooisten, maar wat brengen ze ons een energie. Ik ben er zelfs van overtuigd dat ook ze beide even vast zaten in de instelling “vzw. De Losse Vijs”. Het zijn echte Asholes die elke keer opnieuw erg veel amusement in de tent weten te brengen. De sfeer is soms wat rommelig, maar je kan duidelijk zien dat ook zij er veel plezier in hebben. Het is lekkere krachtige Garage Rock ’n Roll en soms wat Boogie. Jake La Botz Met Jake La Botz gaan we helemaal de blueskant op. Deze singer-songwriter & acteur uit Chicago wordt wel warm onthaald. Hij doet ook meteen de temperatuur stijgen met wat overheerlijke swamp-blues. Ook buiten is het zonnetje zelfs doorgebroken. Het is een mix van heupwiegende ballads en stevigere boogie. Zijn bassist uitgedost met een bontmantel (wij houden niet van madammen met een bontjas) bezorgt mij wel het eerste kippenvel moment van de dag, door zijn bass te bespelen met slide. Soms klinkt het zelfs wat Lou Reed achtig, dan weer rauwe blues. Wat een aangename namiddag! |
Pine Box Boys Huis (Radio - Classic 21) presentator Jean-Paul Smissmans stelt ons de volgende groep uit Arkansas “The Pine Box Boys”, voor met net wat meer enthousiasme als anders. We gaan vlug begrijpen waarom. Lester T. Raww: vocals, guitar, Big Possum Carvidi: banjo, vocals, Colonel Timothy Leather : contrabass, Uncle Dodds: drums and percussion & Jimmy Hadley op gitaar en trompet, zijn even lang Anderlecht gereden om Sprouts, alias Marvin Cuvelier van de Moonshine Playboys en zijn mandoline, mee op te pikken. Het is ook de eerste keer dat ik zie dat het publiek echt los gaat. Ze razen door het festival als een trein door de prairie. Dominee Lester T. Raww zingt en vertelt aan zijn volgelingen met volle overtuiging. Dit is liefde voor muziek. En de volgelingen dansten mee. En we geven er nog eens een extra theatraal lap erop! Geniaal! Ik heb er honger van gekregen. Ik haast mij naar de Mexicaanse dame voor een Chili con Carne. Opnieuw voor maar 5,50€, en hij is bijna even goed als de mijne. Dat is pas een referentie! Even doorspoelen met een Moinette, en we kunnen er weer tegen aan. The Fuzztones Rudi Protudi, 64 jaar jong, toert nu met wat jongere gasten als “The Fuzztones”. Dit is Garage-Rock uit de ‘70s & ‘80s, met alles erop en eraan, dito dresscode en kapsels. Ze spelen lekker hard maar wel erg juist. Het muzikaal plaatje klopt helemaal. De temperatuur stijgt tot een hoogtepunt met een eerste vintage pogo! Rudi speelt met het publiek (toch iets meer met de vrouwen). Het is nu volle bak in de tent. Als afsluiter brengen ze “Strychnine” van “The Sonics”, en die komen straks ook nog. Ik ben benieuwd. The Experimental Tropic Blues Band The Experimental Tropic Blues Band komen uit Luik en hebben pech dat ze juist na “The Fuzztones” moeten optreden. Maar deze weirdo’s brengen ons een extreem powerblues die geen minuut stil valt. Na 3 jaar zonder optreden zitten ze net vol met opgekropte woede. Ze eten er zelfs hun micro’s van op. Hun versie daarentegen van Fred & the Healers’ “Roots & Roses” stelt mij wat teleur. Geeft mij maar het origineel. Toch heb ik iets van: die gasten wil ik wel is opnieuw zien. Pokey LaFarge Als absoluut hoogtepunt van het zelfde festival in 2014, verwachte ik veel van Pokey LaFarge, misschien teveel. Hij heeft zijn ploegopstelling wat veranderd en dat merk je wel. Ik vind ze minder authentiek, spijtig. Toch brengt deze leuke présence uit Illinois energieke power-folk, soms wat Jazzy. Het is en blijft één groot feest met wat Ballads, levensliederen en Ragtime. Klinkt hij nu ook nog wat Pop? Of ben ik mis? The Sonics De grootvaders van de Garage-Rock hebben een ware verrassing in hun reiskoffers meegebracht; Jake Cavaliere leader van Lords of Altamont staat achter de klavieren. Verder vind je Evan Foster op gitaar, Rob Lind, sax, harp and vocals, Dusty Watson op drums en de onvermoeibare Freddie Dennis op bass and lead vocals. Na de intro smijten ze meteen Cinderella in de tent, en het stopt maar nooit. Met songs Shot down, Eddie Cochran’s C'mon everybody, Sugaree, Have love, will travel, Be a woman, Get back in the car, You've got your head on backwards, Bad Betty, En verder nog Little Richard’s Keep on knocking & Lucille. Eindigen doen ze met Psycho, Strychnine en I don't need no doctor van Ray Charles Als bisnummer schotelen ze ons The Witch voor. Alle stoppen van het publiek zijn nu doorgeslagen. Pogo nummer 2, maar deze is wel nooit gestopt hé. Ik kan zeggen dat ik niet warm van ze was in 2014, maar nu hebben ze er een fan bij. Ik haast mij naar de merch voor de cd “Boom” en een T-shirt. Dit was het absolute hoogtepunt van de dag! The Paladins De uit San Diego komende Paladins hebben een erg moeilijke taak om deze prachtige editie 2017 van Roots & Roses af te sluiten. Dave Gonzalez op zijn Guild Guitar and vocals, Brian Fahey op Drums en Thomas Yearsley op contrabass and vocals zullen dit tot een goed einde brengen. Hiervoor hebben ze meer dan genoeg ervaring. Het is muziek voor Boots, vetkuiven en mollige dames. Het lijkt wel dat ze een ware volksverhuizing hebben teweeggebracht. Ik amuseer mij en zij genieten duidelijk op het podium. Deze gezellige jongens brengen ons een mix van Rockabilly, Blues, folk en Surf. Ze blijken een waardige afsluiter te zijn. Om 22.45 beslis ik om mijn schup af te kuisen. Ik wil de files voor zijn en morgen gaat mijn wekker om 4.30 mij weer tot de realiteit brengen. Fred en Myriam, bij deze, chapeau! Dit is veruit de allerbeste editie dat ik meegemaakt heb! Ik kijk al uit naar een nieuwe editie op 1 mei 2018! Dank u voor deze fantastische dag. |