|
|
11 november 2017 |
Met: The Buckshots / The Cactus Blossoms / The Wild Ones |
|
Na een sabbatjaar te hebben genomen, had CC De Warande in samenwerking met de vzw Grasshopper gelukkig weer een Rootsnight geprogrammeerd. Inmiddels reeds de negende en zoals altijd had Peter Van der Flaes weer voor de nodige muzikale diversiteit gezorgd. Maar vooraleer het showtime was, mocht dj Mr. Shoeshine, voor zover dat nog nodig was, het publiek in de juiste stemming brengen. Het siert organisatoren wanneer ze lokaal talent een kans geven. Die kans kregen de Gierlese The Buckshots. Je zou het ze niet nageven dat deze band de Antwerpse Kempen als thuisbasis heeft. Met hun met een flinke countrysaus overgoten rootsmuziek begeesterden ze andermaal het publiek. Sterke troeven heeft dit vijftal bij de vleet. Een eerste troef is de ritmesectie die een stevig fundament legt, waarop de overige leden blindelings kunnen bouwen. Bovendien is deze band gezegend met twee supermooie stemmen, namelijk die van Els Oostvogels en ritmegitarist Filip Geudens. Vooral wanneer ze die stemmen bundelen, krijgt kippenvel de bovenhand. Daar getuigde ‘You Got What It Takes’ van, waar leadgitarist Tom Hermans liet horen dat de noten op de zes snaren geen geheimen voor hem hebben. Dan mag hun repertoire grotendeels aan country gelinkt worden, rock & roll en honky tonk zijn hen ook niet vreemd. Het kostte MC Frantic Franky dan ook weinig moeite om het publiek een bisnummer te doen opeisen. Dat kwam er met een op country en honky tonk leest geschoeide ‘Tore Down’.
Wie na het optreden van The Buckshots zich nogmaals wou laven aan prachtige samenzang, zat met The Cactus Blossoms op de eerste rij. Afgelopen zomer zagen wij hen op het Sjock festival. Zij maakten daar een zodanige indruk op ons, dat wij enorm blij waren om deze gasten nog eens terug te mogen zien. Dwarsboomden stemproblemen enigszins het optreden tijdens Sjock, dan kregen ze nu terecht een tweede kans. De broertjes Jack en Page lieten zich inspireren door de vocale harmonieën van de fifties en begin sixties. Onvermijdelijk kom je dan terecht bij The Everly Brothers. Het was ook treffend hoe de stemmen van de broertjes op die van Don en Phil leken. En ook het repertoire van de Blossoms vertoonde gelijkenissen. Gelukkig echter geen covers van The Everlys maar wel songs met een zeker retrogehalte waar de samenzang subliem tot zijn recht kwam. Hun set bevatte dan ook hoofzakelijk rustige nummers. Enorm gecharmeerd werden wij door de met een knappe twanggitaar opgefleurde countryslow ‘You’re Dreaming’. Country mocht dan het hoofdingrediënt zijn, maar dat rock & roll hen zeker niet afschrikt, bewezen The Cactus Blossoms met het bisnummer, Buddy Holly’s ‘Brown Eyed Handsome Man’. Knap optreden! |
Een deel van het publiek snakte echter naar een ietwat rauwere set. Die kregen ze met The Wild Ones. Dertig jaar geleden schudde deze Brusselse band de rock & roll scene met hun debuutalbum duchtig door mekaar. Wie kent er ‘The Best Way To Jive’ niet, dat indien gerechtigheid was geschied, het de band een megahit had opgeleverd. Maar het liep anders. Gelukkig werd hun debuutalbum nu heruitgebracht en voor de eerste maal in cd versie. Van het vijftal dat destijds het album inblikte, mocht het Turnhoutse podium er nog drie verwelkomen. Eerst en vooral, de wild om zich heen bewegende, ontembare, van een megadosis energie voorziene Didier Bora, beter gekend als Wild One Dee, meester op de staande bas Jack O Roonie en bluessmoelschuiver eerste klas Big Brett. Zevenentwintig jaar was het geleden dat de band nog had opgetreden. Dat is een hele tijd, zodat men zich de vraag kon stellen of de tand des tijds geen sporen had nagelaten of vooral of er geen sleet op het repertoire was gekomen. Wel, klaar en duidelijk…….Neen! Wild One Dee mag dan wat ouder zijn en de kalende kruin met een pet in luipaardmotief bedekken, maar eenmaal achter de microfoon is het beest in hem niet te houden. Het zal zich loswrikken kost wat kost. En dat gebeurde ook! Met een ongebreidelde energie dreef Dee de band naar de top. Pure van alle franjes ontdane rock & roll, rauwe door merg en been snijdende blues, of gecultiveerde psychobilly, Dee slingerde het loeihard en meedogenloos door de Warande. De junglebeat en dreigende bas gaven het ritme aan, de leadgitaar vulde aan, de bluesharmonica schreeuwde en kermde het uit en Wild One Dee sloeg genadeloos toe. ‘Cat Squirrel’, ‘Evil Creature’ en Iggy Pop’s ‘Lust for Life’ waren smaakvol voer voor de hongerige fans. The Wild Ones weten bovendien maar al te goed welke artiesten hen op het goede spoor zetten. Vergeten zijn zij ze niet, beter nog ze eren ze met een enorm respect. Howlin’ Wolf, Elmore James, John Lee Hooker en Muddy Waters kregen met respectievelijk ‘Smokestack Lightning’, ‘Stranger Blues’, ‘Boogie Chillen’ en ‘Got My Mojo Working’ een eerbetoon van jewelste. Bissen was dan ook onvermijdelijk. Met The Blasters’ ‘So Long Baby, Goodbye’ bleek het er voor Wild Ones op te zitten, of toch niet helemaal….Want ook Chuck Berry kreeg via ‘Maybelline’ een passende hommage. Einde van een formidabele Rootsnight!
|
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024