21 juni 2019
kursaal, oostende

Report: patrick van de wiele
pHOTOS: monique hoste

Met dank aan: kursaal oostende

De naam van de meidengroep The Supremes is wereldbekend en klinkt na al die jaren nog steeds door. Dat bewees het optreden van Scherrie Payne, Susaye Greene en Joyce Vincent afgelopen vrijdagavond nog maar eens. Deze drie dames behoorden immers tot de line-up van The Supremes in 1977, maar de plannen bij het Motown label veranderden, en deze laatste koos ervoor om de groep te ontbinden, zodat deze dames nooit de kans kregen om samen op te treden. Maar na al die jaren doen ze het toch en zo kreeg Oostende een exclusief optreden!
 
Inderdaad, de sound of “Young America” stond gepland, en als soulliefhebber kon ik dit niet missen. Zo’n 10 minuten na 20 uur kwam, voor een zaal die voordriekwart gevuld was, de begeleidingsband op de scène, en die bestond uit 2 keyboardspelers, een bassist, een drummer, een gitarist, een saxofonist, een trombonespeler en een trompettist. Even later traden drie Afro-Amerikaanse dames in lange zwarte jurken aan, en die begonnen prompt ‘Everybody’s Goin’ to the Moon’ te zingen. Daarna volgden twee bekendere hits zoals ‘Come See About Me’ en ‘Back in My Arms Again’, waarna ze zichzelf even voorstelden aan het publiek.
Scherrie Payne werd in 1973 lid van dit trio en zong op 3 elpees van de groep. De singles die zij inzong als leadzangeres waren ‘He’s My Man’, ‘I’m Gonna Let My Heart Do The Walking’, ‘You’re My Driving Wheel’ en ‘Let Yourself Go’. Zij wordt dan ook officieel erkend als de laatste leadzangeres en is wereldwijd bekend als "The Little Lady With The Big Voice".
Susaye Greene zong eerst bij Ray Charles en Stevie Wonder. Zij fungeerde zowel als lead als backingzangeres tussen 1976 en 1977 bij The Supremes, waarbij ze de elpee ‘High Energy’ inzong. Maar Susaye is tevens songwriter, die verschillende hits schreef voor o.a. Michael Jackson, Deniece Williams enz. Zij was de “last Supreme” uit de geschiedenis en ging op 12/6/1977 samen met Scherrie door als duo. Samen namen ze voor Motown de elpee ‘Partners’ op. Negen jaar later besloten ze om een nieuwe groep op te starten onder de naam "The Former Ladies of The Supremes”.
​Joyce Vincent kwam erbij in 1993 toen Jean Terrell het trio verliet. Joyce was toen al achtergrondzangeres en een oorspronkelijk lid van de groep Tony Orlando & Dawn, die u wel kent van ‘Tie A Yellow Ribbon Round The Ole Oak Tree’. Later presenteerde ze wekelijks een programma op CBS Tv.

De hits ‘Reflections’, ‘Where Did Our Love Go’, ‘Baby Love’, ‘My World Is Empty Without You’ en ‘Love Is Like An Itching In My Heart’ volgden.
Scherrie vertelde de zaal dat in 1969 voornoemde Jean Terrell, Diana Ross opvolgde, die toen koos voor een solocarrière. Daarna volgde een song die ik niet goed kon thuisbrengen, want ik moet bekennen dat het geluid van de band soms de zangpartijen overstemde. Hoe dan ook, ‘Up The Ladder To The Roof’ werd de volgende hit, waarna ‘I’m Gonna Let My Heart Do The Walkin’’ aan de beurt was. En met “Bye Bye.. So Long” waren ze eensklaps van het podium verdwenen. Het orkest hield die song nog even aan, en toen was het tijd voor de pauze.
 
Gekleed in lange, gekleurde jurken (groen, roze en oranje) kwamen de dames het tweede deel inzetten met ‘You Keep Me Hanging On’, gevolgd door ‘Stop! In The Name of Love’. Hierna vertelde Scherrie de oorsprong van deze song, die waar gebeurd is. Nu was de verhouding tussen de klank van de band en de zang beter op mekaar afgestemd. Daarna coverde Susaye de hit ‘Free’ van Deniece Williams, waaraan zij meegeschreven had. De toenmalige afscheidssong ‘Someday We’ll Be Together’ (1969) van de originele Supremes volgde daarop, met ‘I Hear A Symphony’ erachter aan.
Scherrie verklaarde dat er meer liefde in de wereld moest komen, en declareerde toen “I Love You” in verschillende talen. Om te vervolgen met een cover van het mooie duet ‘How Do You Keep The Music Playing’ van wijlen James Ingram en Patti Austin. Hierna veerde het publiek recht om te applaudisseren, waarop een stomende versie van ‘Stoned Love’ volgde. Het publiek werd enthousiaster en begon zelfs te dansen. De nieuwe single ‘Unconditional Love’ kregen we toen te horen, gevolgd door het overbekende ‘You Can’t Hurry Love’, dat inderdaad ook al door Phil Collins gecoverd werd. Er werd nog meer gedanst en toen volgde verrassend genoeg een cover van de opgewekte hit ‘Happy’ van Pharrell Williams. De zaal ging uit de bol, maar spijtig genoeg luidde dit ook het einde van de show in.
Een bonusnummer kwam er niet.
 
Het lijdt geen twijfel dat dit damestrio de erfenis van The Supremes in leven houdt. Ook al zijn er wijzigingen in de bezetting geweest, “The Show Must Go On”!